ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
პოეზია, პროზა................... ..........სიყვარულ-ზე-ით-სთვის-გან-დან-მდე ან უსიყვარულოდ...
თქვენი საყვარელი ლექსები, ნოველები, გამონათქვამები...შეიძელბა ფოტოებითაც გააფორმოთ, რაც კარგად გამოხატავს თქვენ ემოციებს, მოკლედ ყველაფერი... [ვეფხისტყაოსანს ნუ ჩააკოპირებთ] ნუ ეხლაააა :) მე ჭელიძის ერთი ლექსით დავიწყებ, პირველივე რასაც წავაწყდი....
წუთით წარმოვიდგენ, თითქოს გავჩნდი მთვარესავით ცივი და მკრთალ არსებობას მითბობს სხვისგან ნასესხები სხივი... უცხო ვარსკვლავთაგან ვინმე, შორით შენნაირად თუ მჭვრეტს, ალბათ უსასრულოდ მცირე ვგავარ უმარტივეს უჯრედს. იმ დროს მომევლინე ახლოს, წუთით ჩამომხედე სულში, ეგებ სასწაულად ნახო რაც ვერ შეიგრძენი გუშინ... შენზე დაფიქრება წამით როცა ოკეანედ მაქცევს ვშფოთავ ცხრაბალიან ძალით ვამსხვრევ წარმოდგენილ ანძებს. წუთით უსასრულოდ მცირე ვხდები უსასრულოდ დიდი თითქოს ჟამთაბრძოლას ვძლიე და შენ ხელაღებით მყიდი... როცა მეჩვენება, თითქოს მე ვარ მთვარესავით ცივი და მკრთალ არსებობას მითბობს სხვისგან ნასესხები სხივი, მაშინ მომევლინე წამით, როგორც გაელვება სიზმრის, ვიდრე უსახური ჟამი უსასრულობაში მისვრის.
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
მე?....ჰაჰაჰაჰა..... რა ცინიკოსი ვარ???? დაგცინი... ვზივარ და მწარედ დაგცინი.... ხომ ვერ მიბრაზდები?...გაინტერესებს რატომ?....ცინიკოსი ვარ?...ნუ ჰო, ჩავთვალოთ ასე... უსაზღვროდ ადამიანური?... ნუ მე პირიქით ჩემს ცხოვრებას უფრო ძაღლურს დავარქმევდი... ხან საით წამაპონწიალებენ და ხან საით... დამატარებენ ასე აღმა-დაღმა... ხან კედელს ვეხლები, ხანაც კლდის ზედაპრის, ხანაც ერთ-სულ-ხორც-განსხეულებულ არსებად ვიქცევი... მაქცია ვარ?...კი ეგეც ვარ... ცხოველი?... რაღამც შენ მიწოდებ შენთვის ცხოველიც ვიქნები....ჰაერი მიყვარს, და ჰო კიდევ ის ცივი წყალიც... ბევრჯერ დამილევია.... გაგიხელია თვალები? გამოგიხედავს ჩემკენ?... მოგიყოლია ერთი თუნდაც პატარა გულის ნადები, სულ პატარა ნაგლეჯი შენი ემოციისა... მიღიმი?...რა ფარისეველი ხარ... მიეცით კეისარს კეისრისა და მე ჩემი... მე ბევრს არ ვითხოვ თქვენგან... რომელი ხილი მიყვარს? ვაშლი... და კიდევ ლეღვიც... შენთვის მოკრეფილი... გაინტერესებს ვინა ვარ? ყურში რომ ჩაგჩურჩულებ დღე და ღამე, დღე და ღამე, დღე და ღამე... გაახელ თვალებს?არა არ გინდა, ვერ დამინახავ... გულის თვალი გაახილე... მე აქ ვარ შენს წინ ცრემლებით სავსე, მე შენიი პატარა, ან არც ისე პატარა, ს ი ყ ვ ა რ უ ლ ი ვარ!!!
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
უძრაობა ქალაქში უძრაობა სრულიად ირგვლივ ყველას თვალები გახდომია უაზრო იქნებ მე ამ წვიმაში გზა რომ დანისლულია შენი ნახვა მოვასწრო შენი კოცნა მოვასწრო...................... მთელი ჩემი სხეულის სველი სინანულია.
მინდა თვალზე ცრემლების ალუბლების დაკრეფა და ღრუბლების გარშემო მერცხლები რომ უვლიან შენი ქარით გაქრება შენი სუნთქვით გაქრება მარტოობა ოთახში მარტოობა რთულია.................... რაღაც ნისლისმაგვარი შემოიჭრა ფანჯრიდან
რომ არ გამომეხწია შენი სიყვარულიდან: ეგ თვალები დამჭრიდა ეგ ღიმილი დამჭრიდა უთქმელი განშორება ჩემთვის არაფერია შენ ხომ ზღვაში დაკარგულ მარგალიტის თასი ხარ მიწას ორსულობისგან მთები გამობერვია
იცი, რა ლამაზი ხარ, იცი, რა ლამაზი ხარ ლამპიონი, ჩემსავით, მასაც მოუწყენია თავდახრილი დაჰყურებს ქუჩას მთვრალი ლოთივით ჩამქრალია იმედი მისი ნატვრა ნათურა შენი ცა მოლოდინით, შენი ზღვა მოლოდინით მთვარე თითქოს ჯალათის ალესილი ცულია Tavi მოსჭრეს ქალაქს და მზე გაგორდა აისის კარგო, ისე მიყვარხარ კოცნა ისე მწყურია მაგ ტუჩებმა რა იცის მაგ თვალებმა რა იცის................. უაზრობა ქალაქში უაზრობა სრულიად. ირგვლივ ყველას თვალებიგახდომია უაზრო
იქნებ მე ამ წვიმაში შენი ნახვა მოვასწრო შენი ნახვა მოვასწრო შენი ნახვა მოვასწრო შენი ნახვა მოვასწრო შენი ნახვა მოვასწრო დუდუნ-დუდუნ, დუდუნ-დუდუნ დუდუნით შენს ფიქრებში გავაბოლე თუთუნი ნუგეშ ნუგეშ, ნუგეშ-ნუგეშ ნუგეში კვამლი დადგა მატარებლის კუპეში რადგან რადგან, რადგან რადგან რადგანაც შორს წახვედი ჩემგანაც და მათგანაც ჩქარა, ჩქარა, ჩქარა, ჩქარა, ჩაქრა... ჩქ ... ჩქ ... ჩქ ... ჩქ ... ჩქ........ . . .
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
მოულოდნელი პაემანი 30 წლის შემდეგ
"უკაცრავად . . .მაპატიეთ სითავხედე. . . ვხედავ ჩქარობთ, მაგრამ უნდა დაგაყოვნოთ, ვერ მიცანით? სულ ვერაფერს მიგახვედრეთ? თქვენი ხსოვნის ნაწილი ვარ ქალბატონო. რატომ შეკრთით, ღაწვებს ფერი დაჰკრავს თეთრი, ნუთუ გულში ძველი გრძნობა კვლავ ბატონობს? გამოცვლილხარ. . . თუმც თვალები ძველებური შეგრჩენიათ ქალბატონო. მე როგორ ვარ, რას ვაკეთებ, რად არ მკითხავთ? ცოლი მყავს და შვილიც უნდა გავათხოვო, დღეს ყველაფერს ერთად გეტყვით, რაც არ მითქვამს ქალბატონო. . . მაგ სიმკაცრით თუ უზომო სიამაყით, რა მოიგეთ, რა საჩუქარს ელით ბოლოს?. . . მენანებით. . . ლოდინით და დარდით დაღლილს, სიბერეც კი შეგპარვიათ ქალბატონო. . . თქვენს წინაშე თუკი რამე დავაშავე, ამიხსენით! . .მიმანიშნეთ! . .არ დამზოგოთ!.. საკუთარ თავს ჩათვლით ალბათ დამნაშავედ; სინანული გვიანია ქალბატონო. . . ეს ცხოვრება ბილიკია ეკლიანი, ბევრი დადის, ლუკმას ეძებს სამათხოვროს, არ მოგწყინდათ მარტოდ-მარტო ხეტიალი? გულახდილად მიპასუხეთ ქალბატონო. . . დრო მოვიდა უკვე ჩვენი განშორების, ქედს მოგიხდით ამ წუთების სამახსოვროდ, გახსოვთ? მაშინ. . .თვალს, რომ ვეღარ გაშორებდით, ახლა კიდევ რა გატირებთ ქალბატონო. . . თუ გიყვარდით, ამიხსენით რატომ დამგმეთ, დღეს ვინა გყავთ პატრონი ან საპატრონო, მომიტევეთ. . . ერთხელ კიდევ პატივს დაგდებთ და სახლამდე მიგაცილებთ ქალბატონო . . ."
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 257
რეგისტრ.: 30-May 09
მდებარეობა: Tbilisi
წევრი №: 50
ციტატა(s00000000s @ Jul 5 2009, 01:54 PM)
მე?....ჰაჰაჰაჰა..... რა ცინიკოსი ვარ???? დაგცინი... ვზივარ და მწარედ დაგცინი.... ხომ ვერ მიბრაზდები?...გაინტერესებს რატომ?....ცინიკოსი ვარ?...ნუ ჰო, ჩავთვალოთ ასე... უსაზღვროდ ადამიანური?... ნუ მე პირიქით ჩემს ცხოვრებას უფრო ძაღლურს დავარქმევდი... ხან საით წამაპონწიალებენ და ხან საით... დამატარებენ ასე აღმა-დაღმა... ხან კედელს ვეხლები, ხანაც კლდის ზედაპრის, ხანაც ერთ-სულ-ხორც-განსხეულებულ არსებად ვიქცევი... მაქცია ვარ?...კი ეგეც ვარ... ცხოველი?... რაღამც შენ მიწოდებ შენთვის ცხოველიც ვიქნები....ჰაერი მიყვარს, და ჰო კიდევ ის ცივი წყალიც... ბევრჯერ დამილევია.... გაგიხელია თვალები? გამოგიხედავს ჩემკენ?... მოგიყოლია ერთი თუნდაც პატარა გულის ნადები, სულ პატარა ნაგლეჯი შენი ემოციისა... მიღიმი?...რა ფარისეველი ხარ... მიეცით კეისარს კეისრისა და მე ჩემი... მე ბევრს არ ვითხოვ თქვენგან... რომელი ხილი მიყვარს? ვაშლი... და კიდევ ლეღვიც... შენთვის მოკრეფილი... გაინტერესებს ვინა ვარ? ყურში რომ ჩაგჩურჩულებ დღე და ღამე, დღე და ღამე, დღე და ღამე... გაახელ თვალებს?არა არ გინდა, ვერ დამინახავ... გულის თვალი გაახილე... მე აქ ვარ შენს წინ ცრემლებით სავსე, მე შენიი პატარა, ან არც ისე პატარა, ს ი ყ ვ ა რ უ ლ ი ვარ!!!
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
ეძღვნება ჩემს სიცოცხლეს... რომელიც უზომოდ მიყვარს, უკვე ორი დღეა არ მინახავს და ლამისაა გავგიჟდე... ვიცი ამ წერილს წაიკითხავ... მე ლამისაა გავგიჟდე უშენობით...
მიყვარხააააააააააააარ!!!!!!!!!!!... კივის გული... კივის სხეული... კივის სული... კივის გონება... კივის ცხვირი... კივის ჩემი ხელები... კივის ჩემი ოცნება.... დავიტანჯე... დავიღალე.... გავგიჟდი... იცი როგორ მიყვარხარ?!... აი ისე სიგიჟემდე.... სიდებილემდე... ტკივილამდე... სხეული მეწვის... გული ფეთქავს უფრო და უფრო გამალებით.... კივის ჩემი ტვინი... მიყვარხაააააააარ.... მაგიჟებ.... შენ ჩემი ერთადერთი ხარ... ჩემი სიცოცხლე და ოცნება ხარ... სიგეჟემდე მიყვარს შენი წითელი უნაზესი ტუჩები... განსაკუთრებით ქვედა,... სიგიჟემდე მიყვარს შენი უზომოდ ნაღვლიანი თვალები... ხანაც ცოტა მოციმციმე ეშმაკური... აი, იმ დროს რომ გაქვს როცა მეუბნები: „მიყვარხარ...“ არა კი არა მეუბნები, მეჩურჩულები და ტუჩებშივე იტოვებ ფრაზას, არ გინდა, რომ ბინძური ჰაერი შეეხოს და ბინძურმა თვალებმა დაინახოს.... ტკივილამდე მიყვარხარ... აი ეხლაც, გული მტკივა, და ყველაფერი მიტკივა... სიგიჟემდე განვიცდი უშენობას... ამ ფურცელზე ეხეთქება ჩემი ცრემლები, გულიდან ამოსული თუ ამოვარდნილი... ლამისაა ავდგე და ვიყვირო... ვიყვირო უაზროდ... ყელში მაწვება ემოცია და მახრჩობს, ჩემთან ერთად რომ არ ხარ... ვსულელდები და სიგიჟემდე მივდივარ... მინდა სულ, განუწყვეტლივ დღეც და ღამეც გითხრა: „მიყვარხარ, მიყვარხარ, მიყვარხარ, მიყვარხარ, მიყვარხარ, მიყვარხარ, მიყვარხარ, მიყვარხარ, მიყვარხარ“... და ასე დაუსრულებლად.... რა ვქნა?! არ ვიცი... ვეკითხები ჩემს თავს... იქედან კი მესმის ერთადერთი სახელი... ეს შენი სახელია... მე შენ გეკუთვნი... მე მიყვარხააააააააააააააააააა ააარ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!“
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
/ა. სულაკაური/
ხელნაწერიდან რაღაც მომენტები ვერ გავარჩიე და ამი გამო, ლექსი სრულად არ არის.. რაღაცეები პრინციპში მეც ამოვაკელი, არ ჩავთვალე ამ შემთხვევისთვის საჭიროდ!
დიდი ხნის წინათ რაც უნდა მეთქვა ანდA ის, ახლა რაც უნდა გითხრა ნუ გაგაოცებს.... ჩემი სათქმელი ისე ძველია როგორც ყვითელი , ბებერი მთვარე და ახალია ვით თანამგზავრი ამ ხნიერ მიწას თავბრუდამხვევად ირგვლივ რომ უვლის და აჭაბუკებს.... შენ გძინავს მშვიდი ფხიზელი ძილით ხოლო მე უფრო ფრთხილი ნაბიჯით გ ი ა ხ ლ ო ვ დ ე ბ ი და ჩემი სუნთქვა, ახლა რომ ქვეყნად არავის ესმის ვხედავ - გაღვიძებს... ასე ცისკარი რომელიც ჯერეთ ღამის მიღმაა აღვიძებს ხოლმე ტყეში ფრინველებს............
მე დღემდე მიკვირს რატომ არა ვთქვი აქამდე შენთვის რაც უნდა მეთქვა ეგების სიტყვას გაუჩნდა ბზარი ვით სოფლის ბოლოს ეკლესიის ზარს რომელიც დიდხანს უაზროდ რეკდა ყველა გამვლელი და გამომვლელი?..... ეგების სიტყვა დაცარიელდა ვიტ ძველი სკივრი ანდა ზანდუკი სადაც დეედოფლის მზითები ეწყო?... ეგებიოს სიტტყვას წავართვით მადლი როგორც ხვატნი და ქარნი ხორშაკნი ბარაქას უხვად ართმევდნენ მიწას?..... ეგების სიტყვა დავშრიტეთ ისე რომ დავამსგავსეტ დამწყდარ კალაპოტს სადაც მდინარე თავისი გზით აღარ მიედინება?.... იქნებ გავთიშეთ სიტყვა და საქმე და ურრან ტყეში ეს მეოცნებე დიდი ბავშვები ერთმანეთს ხმობენ დაეძებენ და ვერ პოულობენ?..... მაგრამ მე ვიცი ის ორი ძაღლი , ის მეოცნებე დიდი ბავშვები თუ ერთარსებად გარდიქცევიან მას ჭეშმარიტი ცხოვრება ჰქვია ან უფრო სწორედ: სიცოცხლის აზრი, ანუ მიზანი საითაც მარად უნდა ილტვოდეს გაჩენის დღიდან ადამიანი ვიტყოდიტ: "მოვალ, ო, უსათუოდ! სღეს მაინც მოვალ" და არასპოდეს არ მივდიოდით. ვიტყოდით: "მჯერა!" და ურწმუნობვის ჯიუტი მატლი გულმოდგინებით ღრღნიდა და ნთქავდა ქარით გაფანტულ რწმენის ნაფლეთებს ანდა ვიტყოდით: "არა, არ მჯერა!" მაგრამ ჩვენს სულში სულ მისხალ-მისხალ წვეთავდა შურის მწვანე წვეთები ო, მწუხარებავ და ჭმუნვავ სხვისა კეთილსა ზედა.... ვიტყოდით: "მომწონს" და მშიერ გულში კმაყოფილებით ვიღიმებოდით ვიტყოდით: "დღესვე, ო, დღესვე" თუმცა ხვალინდელ დღეს ვგულისხმობდით!
დიდი ხნის წინათ რაც უნდა მეთქვა
ანდა ის, ახლა რაც უნდა გითხრა ნუ გაგაოცებს.... ჩემი სათქმელი ისე ძველია როგორც ყვითელი , ბებერი მთვარე და ახალია ვით თანამგზავრი ამ ხნიერ მიწას თავბრუდამხვევად ირგვლივ რომ უვლის და აჭაბუკებს.... მ ი ყ ვ ა რხ ა რ ......
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
ქალის აგონია
დაღონებული და მარად სუსტი, სარკესთან ფიქრობ, როგორც დიანა. დღესაც შორეულ მეგობარს უცდი, მაგრამ მან მოსვლა დაიგვიანა.
მახსოვს, ცრემლები შენ თვალს უვლიდა, ალბათ ფიქრებმა ასე დაგღალა, და უცხო ბინის ყრუ სართულიდან შენ ფრინველივით დაჰყურებ ქალაქს.
მიხვალ როიალთან და როგორც გიჟი იწყებ კლავიშზე ხელების თამაშს. შენ ძლიერ გინდა და რაღაც გიშლის, რომ გყავდეს ბავშვი, რომ იყო დამა.
სარკესთან ზიხარ და ფიქრობ სხვაზე, ხან, როგორც მტრედი, თვალებს დანაბავ. მიყვები ბედის უცნაურ ხაზებს, და ნატრობ ვიღაც არათანაბარს.
შენი ლოდინი სანამდი დასტანს, ანდა სანამდი იქნები წმინდა. რის მიზეზია, ჯერ ახალგაზრდას, რომ შენ ცხოვრება ასე მოგწყინდა.
ოთახში ზიხარ შენ, ავადმყოფი, ხან როგორც ბავშვი ძილს მიეცემი. შენ ეს ჰაერი თითქოს არ გყოფნის, და გინდა გლოვა და გინდა ცრემლი.
დაღონებული და მარად სუსტი, სარკესთან ფიქრობ, როგორც დიანა. ახლაც შორეულ მეგობარს უცდი, რომელმაც ასე დაიგვიანა...
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
მიყვარხარ ჩემო სიხარულო ჩემი ყოველი დღეს შენ გეძღვნება... შენ ჩემი ცხოვრების საწყისი ხარ... უბრალოდ უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ მიყვაარხააააააააარ
შეშლილი ცრემლები
ეს ვედრება შიშველი - მეუცხოვა მე გვიან, ღამე, ვნებით შეშლილი, ყელზე გადამეხვია.
თეთრი შუქი ინთება ჩემი სულის და ვარდის. ო, ტირილი მინდება, შენთან უხმოდ დავარდნილს.
მე თანდათან ვყვითლდები და ჩემი თმაც ძირს ცვივა. დაო, ნუ შეწუხდები, თუ წამების ღირსი ვარ.
ჩუმად ძინავს გულს ტყეში სევდის ლურჯი ოდებით. და თბილისის კუთხეში სადმე ღამით მოვკვდები.
და კიდევ ეს
"მე ვწერ ამ სტრიქონებს ქარიან ღამეში..., როდესაც წვიმის წვეთები ეცემიან მინას და როცა სიშორეზე ტირის როიალი.. მე ალა მაგონდება ჩემი ცხოვრების ქარიშხლიანი დღეები და სინანულის ჟრუანტელი მივლის. თანაც მიხარია, რომ ვარ ტერენტი გრანელი. წინ უფსკრულია და შავი ნისლი მახვევია ირგვლივ. მე ქვეყნის გაჩენიდან ნელა მოვდიოდი სინათლისაკენ, რათა მეხილა მზე. ალბათ მიზიდავდა შორეული და უხილავი.. მოვედი ადრე. და ახლა ისევ ვუახლოვდები სიბნელეს, როგორც ზღვას, სადაც სამუდამოდ ჩაიძირება ჩემი სხეული. ყოველ ღამე მოაქვს ფიქრი სიკვდილზე და სიშორეზე. და მეშინია... ვფიქრობ: მოვა წამი, როცა არ ვიქნები ცოცხალი, მაინც მჯერა ჩემი უკვდავება. მე პოეზიამ მაგრძნობინა, რომ სადღაც შორეს არსებობს უკვდავების ცისფერი მხარე, სადაც დაფრინავს ჩემი მწუხარე სული. ქარიშხლიანი ღამეა და მინდა ვიყო სხვაგან. პოეზიამ იცის უეცარი სიხარული, რომელიც უდრის გაფრენას. მე არ მინდოდა სიცოცხლე. არც სიკვდილი. მე რაღაც სხვა მსურდა. ახლა ვფიქრობ და მწამს მესამე გზი არსებობა, როგორც იდუმალები. მე ისევ ვგავარ მარადისობის გარინდულ საზღვართან და ველი ქრისტეს ლანდს, რომელიც მიხსნის მე განსაცდელისგან. და მე მჯერა სიცოცხლე სხეულის გარეშე. მე მივმართავ მსოფლიოს შემდეგი სიტყვებით: მე მინდა გაფრენა. მე მინდა ყველგან ვიყო,როგორც ღმერთი. ჩარჩენილი ვარ ბავშვივით ამ ციდვილ ქვეყანაში და არ ვიცი როგორც ამოვიდე იმ ტალახიდან, რომელსაც ეწოდება მიწა. არა სიცოცხლე, არა სიკვდილი, არამედ რაღაც სხვა. ვამბობ: არ არიან სიტყვები გრძნობებისათვის. გარეთ ისევ ქარიშხალია, წვიმის წვეთები ეცემიან მინას და ისევ სიშორეზე ტირის როიალი."
ტერენტი გრანელი უბრალოდ გენიოსია ჩემს გულში ზის...
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
სიკვდილის შემდეგ ტერენტი გრანელი დადგება ზამთარი...
მოვკვდები ღამით, გათენებისას, როდესაც გარეთ იქნება ზამთრის გაცივებული მთვარე და ყინვა. სიკვდილის წინ მომაგონდება თბილისის ღამეები და ჩემი უნაზესი და: ეს ორი შეერთებული კოცონი, რომელიც მწვავდა მე ყოველთვის. ასე გათავდება სინათლე, გაჰქრებიან მოგონების წამები. გადავეცემი სიკვდილის მდუმარე ხელებს. ჩემი წამებული სხეული შეუერთდება მსოფლიო ელემენტებს. და მე ვიგრძნობ უმაღლეს მოსვენებას. ჩემი კუბო იქნება სადა და პროცესია უცრემლო. მე დამასაფლავებენ შუადღის ორ საათზე თბილისის ახლო. ჩემი დაკრძალვის დღეს აიშლებიან ფერადი ღრუბლები და ამოვარდება შორეული გრიგალი.
ბალდახიანი, რომელიც წაიღებს ჩემს ცხედარს, იქნება თეთრი და მოძველებული. პანაშვიდს გადამიხდის ვინმე უბრალო მღვდელი, რომელსაც არ ექნება წაკითხული ჩემი სისხლიანი წიგნი «Memento mori!» არ შევეცოდები მღვდელს, რომელსაც არ ეცოდინება ჩემი დაფერფლილი სულის ისტორია. მხოლოდ ცხედართან მდგომ პოეტებს მოაგონდებათ ჩემს დანისლულ ლექსებიდან: სტრიქონები.
მოვა უიმედობა. პანაშვიდი გათავდება ქარში. ჩემს ცხედარს ნელა ჩაუშვებენ სამარეში. და პირველ მიწას სახეზე მომაყრის ვინმე უხეში მესაფლავე. კუბოს ფიცარზე შეწყდება უკანასკნელი გუგუნი მიწის და ქვების. პროცესია დაიშლება. მე და სიჩუმე დავრჩებით მარტო. გზაში ისაუბრებენ ჩემზე. დაღამდება... მე შემეშინდება მარტო სასაფლაოზე, ღამით. დავტოვებ კუბოს და ტანშიშველი გამოვიქცევი სამარიდან. და გიჟივით ვიკივლებ, რომ მომეშველონ, რომ დამიფარონ. არავინ იქნება ჩემი მხსნელი, ისევ დავეცემი, თავს ვიგრძნობ სამარეში და კვლავ მივეცემი ძილს დაუსრულებელს. ნათელივით თავზე დამადგება ჩემი განუყრელი და - სიჩუმე. თეთრად დასუდრული იქნება მთელი ქვეყანა. ის სოფელი, სადაც მე დავიბადე, დაემსგავსება უდაბნოს. გაივლის ზამთარი, წვიმით და ქარებით. დადგებიან გაზაფხულის დღეები. შეიფოთლება სასაფლაო.
კვირა დილით, როდესაც ყველა მლოცველისათვის გაიღება ეკლესიის კარები, ჩემს საფლავთან დაფიქრებული მოვა ვინმე ქალი, მოიგონებს ჩემს დამწვარ სახეს, მოიგონებს ჩემს წამებას და შევეცოდები. ასე გაივლიან საუკუნეები. ჩემს საფლავს დაადგება მზე შორეულ რიცხვის. ჩემს მიერ უხილავ საღამოს ბინდი დაფარავს მივიწყებულ ლოდებს და ჩემი საფლავიც შეიმოსება სიბნელით.
წამოვა წვიმა, ქარიშხალი და მოწყენილ საფლავზე დამაყრის ყვითელ ფოთლებს. ასე დროთა შავი წვეთებით დახავსდება ჩემი სამარე, ზედ წამოიზრდება ბალახი. ზაფხულში, საღამო დროს, ჩემს საფლავს ჩაუვლიან თეთრად გამოწყობილი ქალები, შორს, სარკესთან უცნობი თითები დაუკრავენ როიალს. დილაადრიან უიმედოდ იკივლებენ ორთქლმავლები. მოვა კვირადღე და ჩემს ახლოს დარეკავენ ზარებს, აანთებენ სანთლებს. დაიღლებიან ხელაპყრობილი მლოცველები. წირვა გათავდება. საყდარს დაკეტავენ, ხატები დამწყვდეულ ტუსაღებივით დარჩებიან შიგ. და სასაფლაოს ჩხავილით გადაუფრენს ყვავი. გაქრება თვალები, რომელზედაც ესვენა თბილისის ღამეები მძიმე ლოდებივით. და ჩემი სამარის სამუდამო დარაჯი იქნება ჩემი უნაზესი და - სიჩუმე.
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
მე მიხარია თუ შენ გიხარია.... მე მიყვარს სიცოცხლე თუკი შენ გიყვარს იგი... მე მიყვარს სითბო თუკი შენ გცივა, რადგან მოგიტანო და გაგათბო... მე მიყვარს წვიმა თუკი შენ გიყვარს თოვლი, რადგან მოვიდე და დაგადნო... სიყვარულით აგივსო გული და ისე დაგადნო... მე მიყვარს შენი უზომოდ წრფელი თვალები...მე მიყვარს შენი თითოეული ამოსუნთქვა, რადგან ვხვდები რომ ამ ქვეყანაზე შენ ჩემთვის გაჩნდი და მე შენთვის... მე მიყვარს ყოველი გათენება, რადგან ამომავალ მზეს გამსგავსებ... მე მიყვარს შენი ჩრდილი და , ჰო , კიდევ ის მზე, გუშინ რომ მწვავდა, რადგან შენი ჩრდილი მაჩვენა... მე შენ მიყვარხარ, იმიტომ რომ უბრალოდ მ ი ყ ვ ა რხ ა რ...
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: Root Admin
პოსტები: 82
რეგისტრ.: 1-March 09
მდებარეობა: საქართველო
წევრი №: 1
ორიგინალი ტექსტი რუსულად არის დაწერილი, მომეწონა, და შეძლებისდაგვარად გადავთარგმნე ქართულად. სახელები ორიგინალური დავტოვე. "Георгий" ს მაგივრად გიო დავწერე. "Даша" კიდევ ვერა.
ფორმით წააგავდა სახურავმორღვეულ ეკლესიას. გარს ერტყა საღებავაქერცლილი ღობე , ხოლო გარშემო ეყარა ხავსმოდებული ჩამოშლილი ქვები. თითქოს არაფერი უჩვეულო, მხოლოდ თვითონ ადგილი ყველასთვის უცნობი იყო. ასეთ ადგილებში ყველგან აღდგენითი სამუშაოები მიმდინარეობს, აქ კი დიდი ხანია ფეხი არავის დაედგა. მთავარი შესასვლელის ჩამონგრეული თაღის საპირისპიროდ ღობეში გასასვლელი დარჩენილიყო, ალბათ ერთ დროს ეს იქნებოდა ჭიშკარი. ქვის იატაკი სულ არ იყო აბალახებული, მხოლოდ გვიმრა აბიბინებულიყო საკურთხეველთან. იმ ადგილას, რომლის თავზეც ადრე ჭაღი ეკიდა, იდგა ანგელოზის ქანდაკება. მისი მზერა მიმართული იყო პირდაპირ ტყისკენ გასასვლელისა და ჭიშკრის გასწვრივ. ფრთები დალაგებული ჰქონდა ზურგზე, შეტყუპებული ხელები კი მკერდთან. ქანდაკების თეთრი ქვა მკვეთრად გამოიყოფოდა იატაკის რუხ და ცის ლურჯ ფონზე. მაგრამ უცნაურობა ამაში არ მდგომარეობდა: მართლმადიდებლურ ეკლესიებში ქანდაკებებს არ დგამდნენ, ხოლო კათოლიკური ეკლესიის ამ ადგილებში არსებობა შეუძლებელი იყო.ღობესთან ათიოდ მეტრში მდებარე ტყიდან, ჭიშკრის მხრიდან, მკაფიოდ გაისმა ტოტების მტვრევის ხმა. ტყეში გამეფებულ სიჩუმეში ეს ხმა საკმაოდ დიდ მანძილზე გავრცელდა. ცოტა ხნის შემდეგ კი გაისმა:
- შეხედე, მზეო! მდელოზე ორი ადამიანი გამოჩნდა. ორივეს იღლიაში ჰქონდა ხმელი ფიჩხის კონა, ჩაცმულობაზე კი ეტყობოდა, რომ ქალაქიდან იყვნენ, ბუნებაში მწვადის საჭმელად, მათი მეგობრები, ალბათ, საგზალს შლიდნენ და სალათს ჭრიდნენ, სანამ ეს ორი ფიჩხს აგროვებდა. ოცდასამ წლამდე სიმპატიური გოგონა. გახეხილი ლურჯი ჯინსიები და სასიამოვნო მწვანე ფერის მოკლესახელოებიანი მაისური. სწორი, წაბლისფერი ხშირი თმა, რომელსაც ასე აღმერთებდა დარიონას შეყვარებული გიორგი, მხარს ქვემოთ სწვდებოდა. ყველა დაშას ეძახდა. მაგრამ გიო თვლიდა, რომ დარიონა შესანიშნავი სახელი იყო. და თუ არ მიმართავდა მრავლისმეტყველი სახელით - „მზე“, მაშინ მიმართავდა მაქასიმუმ ასე - „დარ!“ და, მერე, დანარჩენი. თითქოს იდეალური წყვილი იყო, თუმცა საიდუმლო არ არის, რომ არაფერია იდეალური, ისევე, როგორც გამონაკლისი ყველგანაა. და, აი, ტყისკენ, გასასვლელისა და ჭიშკრის გასწვრივ, მომზირალმა ანგელოზმა ეს ყველაფერი შეამჩნია. და ჩათვალა, რომ ეს შემთხვევა ყურადღებას იმსახურებს. ეს კი ისე იშვიათია. ამასობაში სასიამოვნოდ გრილი დილა გადაიქცა თბილ დღედ. კედელთან დარჩა ფიჩხის ორი გროვა, წყვილი კი უჩვეულო ქანდაკებას ათვალიერებდა. - რა უცნაურად იღიმება. ქალივით გამომწვევად, თითქოს ... _ თეთრ, ქვის სახეს უყურებდა გიო. - ზუსტად ისევე, როგორც პრანჭია ელა, როცა შენ გიყურებს _ ქვაზე ჩამოჯდა დარიონა, საიდანაც გვირილები ამოზრდილიყო. - კარგი, რა _ გიო ნელ-ნელა გარს უვლიდა ანგელოზს _ შენც ხომ გიყურებენ „ზოგიერთები“, მერე რა? ამას რა მნიშვნელობა აქვს. - სწორედაც, არა აქვს, თუ შენც ზუსტად ისევე არ უყურებ. გიო ადგილზე გაშეშდა და გოგონას დარცხვენილ სახეს. - ჰმ, ეგ როდის? - მაგალითად, სულ ცოტა ხნის წინ, ანდრეის დაბადების დღეზე.მე შევამჩნიე თქვენი მზერა... - ღმერთო, მზეო, ნუთუ ასეთი სისულელე... - არა! - შეაწყვეტინა დარიონამ - საქმეც მაგაშია, რომ არ არის სისულელე, ბრმა ხომ არა ვარ, გიო! არ მინდოდა თქმა, მაგრამ შენ ისე აღნიშნე აი, ამისი ღიმილი - მან ხელი მიაშვირა ანგელოზს და, ისევ მუხლებზე შემოიხვია - შენ ხომ ჩემს გარეშე შეხვდი ელას. - საიდან მოიტანე - ხმაში ყინული გაისმა. - როგორ! მანამდე ორი დღით ადრე ყველაფერი კარგად იყო. მერე თქვი, რომ დიმკასთან წახვედი, მაგრამ იქ არ მიხვედი, მერე ეს ჩუმი გადახედვა! ნუ მატყუებ, გიო! გეხვეწები... - ო, ღმერთო... - გიომაც გადაწყვიტა ქვაზე ჩამოჯდომა. - და აქედან დაასკვენი, რომ გიღალატე, თუ რაღაც ამდაგვარი...? - დიახ, ამის მსგავსი, შეიძლება მანდამდე არც მივიდა. - გასაგიჟებელია! და შენ აი, ასე, ადვილად, უშვებ, რომ მე შემიძლია რაღაცა სხვაზე გაგცვალო?! - გიოს გაკვირვებული მზერა დარიონას მზერას შეხვდა. ორივეს სულის სატანჯველი ქვის იატაკზე გადმოიღვარა. თვალის მოუშორებლად, გოგონამ მკაცრი სახით მიახალა - ისე ლაპარაკობ, თითქოს ჩემზე ასე არასოდეს გიფიქრია! არ გიეჭვიანია და არც დაგიშვია! - წარმოიდგინე, არც დამიშვია!! - გიო გასწორდა და მუხლზე ხელი დაირტყა. - მე შენ გენდობი, გაიგე? რა ურთიერთობაა ნდობის გარეშე? მითუმეტეს, ამდენი რამის შემდეგ! - წმინდანად ნუ მოგაქვს თავი. - აი, თურმე ჩემზე რა აზრის ხარ... ამასობაში ცა მოიღრუბლა და აგრილდა კიდეც. - სულაც არა, უბრალოდ შენ ახლა ასე მოიქეცი. გიო ადგა და კედლამდე გაიარ-გამოიარა. დარიონამ სახე ხელებში ჩარგო. როგორც ჩანდა, დიალოგი ჩიხში მოექცა. ამასობაში ანგელოზს ერთი წვეთი დაეცა, ნახევატ წუთში მეორე, მესამეს დიდხანს არ დაუყოვნებია და პირდაპირ შუბლზე დაეცა გიოს. მაგრამ მას არც შეუმჩნევია. - ერთი რამე მითხარი: იმდენადაც არ მენდობი, რომ ერთი შეხედვის გამო დასკვნა გამოგაქვს, რომ მე შენ გატყუებ? დარიონა ადგა და გიოს მიუახლოვდა - არა, მაგრამ იცი, რა, არ ვიცი, როგორ გითხრა... წვიმამ ამასობაში ძალა მოიკრიბა და უკვე ყველგან ასხავდა,ფოთლებსა და ბალახებზე ხმაურით. - თქვი, როგორც არის... - აბა, როგორ ვთქვა „როგორც არის“? - საკუთარ თავზე გაბრაზებულმა დარიონამ ხმას აუწია. გიოც ბრაზობდა, რომ ვერ უგებდა, და ისიც ხმას უწევდა. - სულ ერთია, ვერ გაიგებ! თვითონაც არ ვიცი! და, საერთოდ, სულელი ხარ! როგორ შეიძლება ჩემი თანდასწრებით ასე უყურო სხვას?! ხომ იცი, როგორი ეჭვიანი ვარ!!! - ხო, მაგრამ შეიძლება ასე შემთხვევით გამოვიდეს! - წვიმა უკვე თქეშად მოდიოდა. დამტვრეული სახურავიდან ნაკადულები იღვრებოდა, ხოლო ქვის იატაკზე დაგუბებულ ადგილებში წვეთებისგან ბუშტები ჩნდებოდა. - მე ხომ მიყვარხარ, რა მესაქმება ელასთან! - ეს უკვე ბამალური ჩხუბი იყო._ მას რომც შევხვედროდი, ხომ შეიძლებოდა დასკვნების გამოტანამდე ჩემთან დალაპარაკება! დარიონამ ისეთი გაკვირვებული სახე მიიღო, რომ გიო შეიშმუშნა. - ე.ი. შეხვდი! - ჭექა-ქუხილმა დაფარა მისი ღრმად ჩასუნთქვის ხმა - ნაძირალა! - რაც შეეძლო მთელი სიძულვილით მოუქნია მუშტი - მე, სულელს კი მეგონა, რომ სისულელე იყო, თურმე არ მოუტყუებივარ! გიომ მისი მოუხერხებელად მოქნეული ხელი დაიჭირა და, თავის მხრივ, განცვიფრებულმა იკითხა - ვის „არ მოუტყუებიხარ“? - გამიშვი! - დარ, ვის არ მოუტყუებიხარ?! - მისი სახე გამკაცრდა. დარიონამ ხელი გაინთავისუფლა და დამნაშავე სახით თქვა - ახლა რაღა მნიშვნელობა აქვს? მე ბანქო გავშალე. - ე.ი.ამის გამოა...? შენ ნორმალური ხარ?! - მართალი უღქვამთ, ასეა, არა? - ასეა. - წამიერი პაუზა - მართლა შევხვდი ელას ანდრეის დაბადების დღემდე ერთი დღით ადრე. მაგრამ! აბა, წამით დაფიქრდი მზეო: რა საჩუქარი უყიდა ელამ? - მერე... - რა „მერე“? როგორ ფიქრობ, მივიდა მაღაზიაში, მიუშვირა თითი თაროს და თქვა, თუ შეიძლება, შემიხვიეთო?! დაფიქრდი, მზეო! - ...ემმ, შენ მიეცი საჩუქარი...? მაგიტომ შეხვდი? - დარწმუნებული ვარ, ბანქომ ამის შესახებ არაფერი თქვა. ეს საიდუმლოა და ანდრეიმ არაფერი არ უნდა იცოდეს! დარიონამ ტუჩებზე ხელი აიფარა - მატყუებ - ამ სიტყვებზე, თაცსხმა წვიმის მიუხედავად, გიომ მხიარულად გაიღიმა. დარიონა კი ჩაეხუტა და ხმადაბლა თქვა - გიო, მეკიდევ, რა არ ვიფიქრე. -გიომ უპასუხა - კაი, მესმის.- წამის შემდეგ - სულ სველი ხარ... ხმამაღლა და ბედნიერად იცინოდნენ! - ნუთუ მართლა - სიცილით თქვა დარიონამ. კიდევ ერთი წუთი იდგნენ ჩახუტებულები, ჩუმად. მერე კი დანარჩენებთან დაბრუნდნენ. იქვე დარჩა ეკლესია და მხოლოდ ანგელოზმა გააყოლა მზერა წვიმაში გამქრალ ფიგურებს. ამასობაში ტყე ნელნელა გაშრა და განათდა და მალე მზით განათებულ მდელო ორი თავით ფეხებამდე გალუმპული ადამიანი გამოჩნდა. ყველა განცვიფრებული დარჩა მათი დანახვით, ვერაფრით ხვდებოდნენ, სად შეიძლებოდა დასველებულიყვნენ. - როგორ, წვიმა ხომ იყო...? - მაგრამ დარიონას არ დაუჯერეს, გიომ კი გამოსავალი მალე იპოვა - წყაროზე ფეხი დამიცდა და მარტო მე დავსველებულიყავი, არ მინდოდა.
კიდევ ერთი წუთი იდგნენ ჩახუტებულები, ჩუმად. მერე კი დანარჩენებთან დაბრუნდნენ. იქვე დარჩა ეკლესია და მხოლოდ ანგელოზმა გააყოლა მზერა წვიმაში გამქრალ ფიგურებს. ამასობაში ტყე ნელნელა გაშრა და განათდა და მალე მზით განათებულ მდელო ორი თავით ფეხებამდე გალუმპული ადამიანი გამოჩნდა. ყველა განცვიფრებული დარჩა მათი დანახვით, ვერაფრით ხვდებოდნენ, სად შეიძლებოდა დასველებულიყვნენ.
კარგად არის გადმოცემული მთელი ემოცია... ნუ კულმინაციაა რა...
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
სეკვენცია
ანი ბანი და განი და ............მართლა არ ვიცი რა მინდა, ................ალბათ პატარა და მინდა .....ღმერთო, დამინდე, ამინ, და ანი ბანი და განი და. მინდა ამოვძვრე კანიდან, ...........სიცოცხლე მინდა თავიდან. .....სიკვდილი მინდა? - არ მინდა, არა როგორმე გავუძლებ, არა როგორმე ავიტან, ---------> მხრით გოლგოთაზე ავიტან --------> დღეებს, რომელიც სვე-ბედმა გამი-წვიმ-ავდარ-ამინდა. ანიბანი და განი და სევდის სივრცე და განი და ..... ბედის ცამეტი განედი ............. ვერ გავისეგრძეგანე და მისი უღრმესი ქანიდან ვყვირივარ: ანიბანი და განი და დანიზანი და თანდათან თანი კანი და ლანი და მანი მანი და მე ნანი-ნანი-ნა მინდა. ვეხფვის ტყავისა გაძრობა .........ამ გატანჯული ტანიდან და წასვლა იერუსალიმს, კანას ქორწილში სმა მინდა. მეგზურად მწყემსი ძმა მინდა: პანი და ჟანირანი და ფანი და ღანიყანი და შანიჩანი და ქანი და ეზო-კარიდან, ყანიდან მუნ ჩემი ბაღის ნაყოფის მიტანა ქანაანიდან. .......მე ცაზე ცანი ვცანი და ჯანი და ძანი წანი და მინდა გამოსვლა წამიდან, .................................ვეებერთელა ცა მინდა. ვიწრო ბილიკის მაგიერ ..............ათი ათასი გზა მინდა. გზა მინდა მნათობებიდან, შენსკენ მავალი გზა მინდა, მზის მუცელღების ხმა მინდა. სანი და ჭანი ხანი და ვერძის შუბლიდან, ხარიდან ისევ მნათობთა გზა მინდა, ყოველ მნათობში ანთებულ ............საიდუმლოში წვა მინდა.. ყველა ვარსკვლავში წვა მინდა, ყველა ვარსკვლავში სვლა მინდა, ყველა ვარსკვლავის ცვლა მინდა, მინდა გამოსვლა წამიდან, ..................................ვეებერთელა ცა მინდა. ანიბანი და განი და, ღმერთო, ამ შუბლის ამინდი ცხრა მზით ამინთე, ამინ, და ისევ ა-მინდა, ე-მინდა, თეთრი ი-მინდა, ო-მინდა, სანამ ცხოვრების ჰოემდე მივალ ათასი ომიდან, ....................ერთი ძლიერი უ-მინდა, სამოთხის ვაშლი უმი, და მერე შენს გვერდით თუ გინდა, ანიბანი და განი და, ღმერთო, დამინდე და მინდა.
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
იოსიფ ბროდსკი
სექსტეტი
Дорогая, я вышел сегодня из дому поздно вечером подышать свежим воздухом, веющим с океана. Закат догорал в партере китайским веером, и туча клубилась, как крышка концертного фортепьяно.
Четверть века назад ты питала пристрастье к люля и к финикам, рисовала тушью в блокноте, немножко пела, развлекалась со мной; но потом сошлась с инженером-химиком и, судя по письмам, чудовищно поглупела.
Теперь тебя видят в церквях в провинции и в метрополии на панихидах по общим друзьям, идущих теперь сплошною чередой; и я рад, что на свете есть расстоянья более немыслимые, чем между тобой и мною.
Не пойми меня дурно. С твоим голосом, телом, именем ничего уже больше не связано; никто их не уничтожил, но забыть одну жизнь – человеку нужна, как минимум, еще одна жизнь. И я эту долю прожил.
Повезло и тебе: где еще, кроме разве что фотографии, ты пребудешь всегда без морщин, молода, весела, глумлива? Ибо время, столкнувшись с памятью, узнает о своем бесправии. Я курю в темноте и вдыхаю гнилье отлива.
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
Я ухожу оставляя горы окурков Километры дней, миллионы придурков Литров крови подаренной или потерянной Оставляю друзей тех,что наполовину Себя на радиоволнах, коротких и длинных Осчастливленных много и обиженных много
Терзает ночь мои опухшие веки Я ничего, ничего об этом не помню Моя любовь осталась в двадцатом веке И снова ночь-стрела отравлена ядом Я никогда-никогда тебя не оставлю Полежи со мною неслышно рядом
Я ухожу оставляя причины для споров Мою смешную собаку, мой любимый город Недокуренный план, гигабайт фотографий Оставляю мечту, может кто-то захочет Три тетради сомнений моим неровным почерком Деньги в банке и многих себе подобных
Терзает ночь мои опухшие веки Я ничего, ничего об этом не помню Моя любовь осталась в двадцатом веке И снова ночь-стрела отравлена ядом Я никогда-никогда тебя не оставлю Полежи со мною неслышно рядом...
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
მზე... მთვარე... მიწა... ჰაერი... წყალი... შუბლგაწყვეტილი ღამე... მომცრო წვიმა... ცოტა ნიავი... სისხლივით მოწოლილი ბედნიერება... ორი მთვარე... ორი მზე... ორი მიწა... ორი ჰაერი... ორი წყალი... ორი შუბლგაწყვეტილი ღამე... შენი ემოცია და ჩემი გრძნობა... გულიდან ამოხეთქილი სიტყვების ამარა დარჩენილი ეს ემოცია... დავკარგე თავი და მინდა სრულ მდუმარებაში თვალებით გესაუბრო... გაფრენილი წუთები და მოფრენილი საათები... ეს სწორედ ის შედეგია, რასაც შენ ჩემში იწვევ... იცი რატომ? იმიტომ, რომ მე და შენ დროში გავიყინეთ... მე და შენ ერთსულხორცგანსხეულებული აზროვნება ვისწავლეთ... მე უზომოდ მიყვარს შენი ყველაფერი... გაცვეთილ ფრაზებს ვერიდები, ალბათ ხვდები რატომაც... მე მიყვარს შენი სუნთქვა, თითოეული ჰაერის მილიგრამი რომელსაც შენ ჩაისუნთქავ, ჩათვალე ის მილიგრამი, რომელიც მე არ ჩავისუნთქე იმის გამო, რომ შენ ჩაგესუნთქა... გული მიცემს... უფროდაუფრო მიცემს... დავივიწყე ყველაფერი გარშემო და ბედნიერებით განმსჭვალულმა მიმოვიხედე... მინდა მიყვარდე... არა, კი არ მიყვარდე... უზომოდ გაღმერთებდე... მიყვარხარ ისე, როგორც არასდროს არავის... ყოველდღე მიათმაგდება, მიასმაგდება ეს სიყვარული... დავთმე ემოცია და შავი ფიქრი... ეხლა მხოლოდ სიკამკამეზე და შენზე ვფიქრობ... შენს უაზროდ ლამაზ გულზე ვფიქრობ... შენს ულამაზეს და სევდიან თვალებზე... რომელნიც მუდამ მალავენ უდიდეს გრძნობას და მხოლოდ მაშინ გამოაქვთ სააშკარაოზე, როცა შენი და ჩემი ტუჩები ერთიანდებიან... მინდა ერთმანეთს ჩავჭიდოთ ხელი და ასე ვიაროთ მთელი ცხოვრება... მთელი სიცოცხლე... მინდა სულ შენს გულში ვიყო... და ის ფარდა სულ მუდამ ისე შრიალებდეს... მინდა მე და შენ ვიყოთ მზე და მთვარე... სულ მუდამ ერთმანეთზე შეყვარებულები, რომელთაც გრძნობის მეტი არაფერი დარჩენიათ ამ ქვეყნად...
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
ნუ ეხლაააა, მაგან ერთხელ კიდევ თქვა რომ რაც მაქვს, ეგ სიმღერააო და იმიტომაც ვატარებ ამას როგორც რაღაც იდეასო, და რაზეც არ ვსაუბრობ, ის ხშირად იქ იკვეთებაო... იუთუბზეც კი შეგიძლია ნახო მსგავსი ინტერვიუები...
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
[...ჩურჩული...] მისმენ, ვიცი რომ შენ მისმენ....[/ჩურჩული...] ნუ დამიკარგავ იმედს, იმედს, რომ ხარ. ნეტავ, როდის მოხვალ სტუმრად, მე ვიცი რომ შენ ცხოვრობ შორს, ყველაზე შორს - ცაზე. თუ შემოაღებ კარს, მე დაგახვედრებ სკამს, დავსხდებით ერთად და ვუყურებთ ცას, ვიქნებით ერთად, მე მოგიტან წყალს...[ისეთი სიტყვა მინდა დავწერო, შენ რომ გაიგებ, ისეთი სახლი მინდა გაჩუქო, შენ რომ იცხოვრებ, ისეთი შუქი მინდა აგინთო, შენ რომ გაგათბობს, ისეთი წყალი მინდა გწყუროდეს, მე რომ მოგიტან... მე მოგიტან წყალს, მე მოგიტან წყალს. შენ იცხოვრე ჩემთან, მე მოგიტან წყალს...][...ჩურჩული...] თუ შემოაღებ კარს, მე დაგახვედრებ სკამს, დავსხდებით ერთად და ვუყურებთ ცას, ვიცხოვრებთ ერთად... ერთად...
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
გარეთ ისევ წვიმს და ჯერ ადრეა, გარეთ ისევ წვიმს და სულ იწვიმებს, მე ვგრძნობ რომ მცივა და მენატრები მაგრამ ვარ გხედავ,როგორც სიცივეს! გარეთ კი წვიმით სველი აბრები აშიშინებენ შერჩენილ სიცხეს, მე აღარ მინდა,რომ სხვებს დაბრალდეს ჩემი სიჩუმე და ხმაურს ვიწყებ.... გათავდა.. აღარ ჩამოგეხსნები, არ მახსოვს ვის რა ვუთხარი გუშინ და ვაფათურებ სიცხიან ლექსებს შენს თმებზე,მხრებზე,მუხლებზე...სულშ ი... ნარბენი კაცის გულივით ფეთქავს საათიც, ქუჩაც, ფოთოლიც, წვეთიც... შენ ხარ-აქამდე რაც უნდა მეთქვა, შენ ხარ ოთახში ჰაერზე მეტი!...........
ოთარ ჭილაძე
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
ციტატა
მე აღარ მინდა,რომ სხვებს დაბრალდეს ჩემი სიჩუმე და ხმაურს ვიწყებ....
ვერცხლის ჩანჩქერი ჩაიწრიტა ბრმა ქაოსებში და მთების იქით მოწყდა მთვარის ბოლო აკორდი... სიბნელე ისე მომაშტერდა ღრმა გაოცებით ვეღარ გავიგე - დამივიწყა თუ მოვაგონდი...
უკვე არ ვიცი: ვის ვახსოვარ, ვის დავავიწყდი, გზას ვის ვუნათებ ცხელი გულით და ვის ვაბრმავებ... მე კიდევ მოვალ ანდა სულაც აქვე დავიცდი - ვიდრე ქვეყანა ხმაურს ურცხვად არ დამაბრალებს...
ო, მიკიოტო ბოღმასავით სულშ ი უზიხარ ღვთაებრივ ღამეს და იქიდან სიზმრებს უკივი... წყნარად! ...სიჩუმე... ერთადერთი არის მუსიკა, განთიადისას რომ მომიხმობს ოქროს ბუკივით...
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
რა დამაძინებს,რა დამაძინებს, უსაშველოა წუხილი ჩემი, შენი თვალების ზღვაში ჩავძირე იმედისა და ოცნების გემი. ვერ დამათრობდა კარგი თამადაც- ერთი ღიმილით შენ რომ დამათვრე, რატომ შემხედე ასე თამამად, თვალები რატომ შემომანათე. მას მერე ჩემთვის ყველგან ღამეა, და ყოველ წუთას უფრო ღამდება, ჩემი სიმღერაც განა რამეა, ოღონდ ეგაა-არ დამთავრდება. რა დამაძინებს,რა დამაძინებს, უკვე მეძინა მე ჩემი წილი, მაგრამ ამ მიწას ვიდრე ვამძიმებ- არ გეღირსება შენც მშვიდი ძილი!
ოთარ ჭილაძე
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
ისევ მთვარე, ფერლისფერი შუქს ნაგლეჯ-ნაგლეჯ უგზავნიდა ქსელებს ისევ წილი მოატეხე გულს, ისევ ძარღვი მიქსაქსნიდა ხელებს... ისევ ფუნჯით გალურჯებულ გულს ციმციმები მონდომებით ფენდნენ ისევ თლიდა ხავერდისგან სულს გარუჯულნი, ბნელ ღამეებს თელდნენ. ისევ ხენი წაწვეტებულ რჯულს უგზავნიდნენ ცათა მორიგ ნგერებს ისევ თვალნი დამძიმებულ წყლულს დაძირავდნენ როგორც მორიგ ერებს... ისევ სარკე არეკლავდა ჭმუნს ხეტიალით გადარღვეულ ფერებს კვლავ ფანჯრიდან ტაძარს ვხედავ ტღულს უჰაერო, უსაშველო ფენებს...
ისევ რატომ დაგეძებდა - სულს დაშრეტილი, უსიცოცხლო ასლი ისევ, ისევ გაურბოდა კრულს კვლავ სხეულში ილეოდა აზრი ისევ მთვარე, ფერლისფერი შუქს ნაგლეჯ-ნაგლეჯ უგზავნიდა ქსელებს ისევ წილი მოატეხე გულს, ისევ ძარღვი მიქსაქსნიდა ხელებს...
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
**** მე გულს მიჩქარებს და თავბრუს მახვევს, ეს დიდებული ჯვარი და მცხეთა, თითქოს პირველად ვიგებ შენს სახელს, ან ვეთხოვები საყვარელ ცხედარს...
მეც მცემს ამ მთებზე გამსკდარი სეტყვა, ჩემზეც გადმოდის ამ ცის სითეთრე, მათი ბრალია,რამეს თუ გეტყვი, ანდა ვერ გეტყვი,მაგრამ-ვიფიქრებ!
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
* * * *
მე მინდა, შენს ლანდს ეს ლექსი ვუთხრა, უბრალოდ ვუთხრა, როგორც სუფრაზე, ყველას გვაქვს ჩვენი პატარა კუთხე, სადაც ჩვენვე ვართ ჩვენი უფროსი.
ეცემა თოვლი - თეთრი ფრინველი, ეცემა, მაგრამ რა იცის თოვლმა?! ან რას გაიგებ, რომ დღეს პირველად არ შემიძლია მე შენი პოვნა.
ეს თოვლი მარტო თოვლი არ არის, ეს ქარიც მარტო ქარი არ არის. ისინი სადღაც შიგნით მალავენ მას, რაც არ იყო დასამალავი.
მე თოვლში ვიგრძენ შენი სიცივე, მე ქარში შენი თმებით დავები, შენი დუმილით, შენი სიციცლით, შენი ფერმკრთალი მუხლისთავებით.
ეცემა თოვლი და ყველაფერი თოვლში მიცურავს ზღაპრად ქცეული. ვერ გამიჩუმებ სურვილს ზღაპრებით, მე მინდა შენი სული... სხეული....
და დღე, რომელიც უშენოდ მოვა მხოლოდ გარედან იქნება მშვიდი. ეცემა თოვლი... რა იცის თოვლმა, რა იცის ჩიტმა - მიფრინავს ჩიტი...
მე მიხარია, რომ არ იციან, რომ მეც არ ვიცი, ხვალ სად ვიქნები. და ისევ მიყვარს დიდი სიცილი, დიდი სინათლე, დიდი ჭიქები.
ეცემა თოვლი, როგორც ცხოვრება თოვლივით ჩუმი და შემპარავი. მე კი ყოველთვის მემხსოვრება, რაც ახლა მინდა, მაგრამ არ არის.
ეცემა თოვლი და დროს ბარდება ლამაზი, მაგრამ უკვე ყოფილი, როგორც შემკრთალი ჩვენი ლანდები სადღაც სივრცეში გადაჭდობილი.
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 3
რეგისტრ.: 25-June 09
წევრი №: 109
ამ ქუჩის ბოლოს, ამ ქუჩის ბოლოს, ორი მოხუცი ცხოვრობს, მათი სახლ-კარი მარტოობისგან დამსგავსებია სოროს. ცაში ღრუბლებად გადაიშლება, ქვეყნის ოთხივე კიდეს, რაც უფიქრიათ, რაც წაუკითხავთ, რაც სიზმრებიათ კიდევ. გაიხსენებენ ახალგაზრდობას, როგორც შხაპუნა წვიმას, მათი შვილების პატარაობას, ათას უბრალო წვრილმანს. ფანჯრის რაფაზე ბეღურები და წამლის შუშები სხედან, წიგნი... საქსოვი... ბანქოს ქაღალდი ანიავებენ სევდას. ამ ქუჩის ბოლოს, ამ ქუჩის ბოლოს, ორი მუხუცი ცხოვრობს, აქედან ვხედავ და უკვე მიყვარს ბევრი ჩვენგანის ბოლო. მაგრამ ხანდახან შიში შემიპყრობს და იმ დღეებზე ვდარდობ, ამ ქუჩის ბოლოს ერთი მათგანი როცა დარჩება მარტო...
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
დღე გათენდება ემოციის ღია „ფერებით“, - თავზე დავიმხობთ დედამიწას და ღრუბლის ქუდებს, და ისევ წავალთ უნაპირო სანაპიროზე... გადავახტუნებთ საუკუნეს დროსა და საათს, ამ ჩვენს ცხოვრებას დავახატავთ ცისფერ გვირილას, ფერებით ვამკობთ ჩვენი გრძნობის ამ წმინდა ტაძარს და სამოთხემდე განვიდევნეთ ვით წყარო ანკარა. მე მინდა ვიყოთ ერთმანეთის გრძნობის ქურდები, დაუნდობელი დროის მხილველ მწარე ამალად, მაგრამ იცოდე გრძნობაშია ჭეშმარიტება და მას ვიპოვით იქაური ცხოვრების დარად... თუკი შენ და მე გადავნდობთ გულებს ერთმანეთს ვიხეტიალებთ მსოფლიოში ასგზის, ათასგზის, დამაბნეველი შემოხედვით შემოგხედავდი, - ასგზის, ათასგზის დაგახლიდი გრძნობის პისტოლეტს... დაგეუფლები სამუდამოდ და გეტყვი ჩუმად: ჩემი ხარ, ჩემი!!! – გამოვახელდი მიბნედილ თვალებს და გრძნობით სავსე ვილუღლუღებდი: მიყვარხარ მწარედ...
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
"ბაღში მოდით, როცა შუაღამისას პირველი საათი დარეკს, აიღეთ მებაღის დიდი კიბე, რომელიც ჭის გვერდით დევს, მოადგით ჩემს ფანჯარას და ჩემთან ამოდით. მთვარიანი ღამეა, მაგრამ არაუშავს..."
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
ასე არასდროს არ მყვარებია შენი მშიშარა სხეულის სითბო თითქოს პირველად შეგახე ხელი უკანასკნელად გიყურებ თითქოს ტყუპისცალივით ხარ ახლობელი და, ამავე დროს უცხო სრულიად ასე იწყება ალბათ სიცოცხლე ანდა - ეს უკვე აღსასრულია!
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
ააშენე... იმ ძველის დანგრევაც მოასწრე და ახალ სართულებს ჩაუდეგ დარაჯად... ყაზბეგი საქმეს რომ გიშლიდეს - მოაძრე... რა უშავს ნისლებში ხომ მაინც არა ჩანს...
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
ო. ჭილაძე
მე შენთან სტუმრად მოვსულვარ ახლაც, აქ მიპოვია დღის დასასრული. მე მიყვარს შენი პატარა სახლის სიმყუდროვე და კედლების სუნი.
მე მიყვარს, მაგრამ ვერ ვიტყვი რატომ, ფესვი გადგმული სულში ისეა, და იქნებ ჩემი სტუმრობა მარტო ჩვეულება და სინდისია!
შენ ისევ ისე მიხდი მადლობას და ისევ ისე ამზადებ ჩაის, (ვინ იცის,თოვლი როდის გადნება და რა იქნება ვინ იცის გაისს).
როგორ ბერდები.როგორ ბერდები, როგორ გეცვლება ხმა და იერი... ჩემი გზებით და იმედებით სულ სხვანაირედ ვარ ბადნიერი
და მაინც მიყვარს ეს ჩუმი სახლი, ეს ძვლისძველი დიდი ბუხარი, შენი ფერმკთალი და წყნარი სახე ისე ლამაზად არის მწუხარე.
ერთ დროს შენც იყავ ნაზი და ჩვილი შენც გერხეოდა ყურზე საყურე... დადიხარ,ფიქრობ და გეჩვენება როგორ ადაბლებს თოვლი სახურავს.
ასეა,როცა გაივლის ქარი ტყეშიც ამგვარად დგება ზამთარი. დრო,გაფრენილი საოცრად ჩქარა შენს თმებში ვერცხლად არის ჩამდნარი.
და მე მგონია,იმიტომ მიშვებ შენთან, მდუმარე და მწუხრისფერი, რომ შენს მახლობლად მეც ვიგრძნო შიში სადღაც მოარულ ჩემი სიბერის.
მე დღეს ბუხარი ვერაფერს მეტყვის, მე დღეს სურვილებს გრიგალს ვატოლებ, ის აიშენა მან,ვისაც მეტი ჰქონდა წუხილი და სიმარტოვე.
გარეთ შრიალებს იანვრის თოვლი, იძინებს ბაღი ქარით ნარწევი... ახლა მშვიდობით.მე კიდევ მოვალ შენი მსმენელი და ხმის გამცემი.
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
მეზობლის ნათელი ლოჯიიდან ვძვრები ოთახში, ჩემს ბნელ ოთახში სადაც არასდროს იტანჯებიან საპარადო ფორმით საგნები. ვანთებ სანთელს, თვალს ვარიდებ მათ მტვრიან ზურგებს, უძლური კერპის ნატიფ თითებს, მიგდებულიი სურათი და მოგონებებს მიმოფანტულებს, სიგარეტების დაჭმუჭნული კოლოფებივით და ვუღებ კარებს მას, ჩემსავე თავს, გარეთ რომ დგას და გასაღების დაკარგვას დარდობს...
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
შანდორ პეტეფი
შენ გაზაფხული გიყვარს
შენ გაზაფხული გიყვარს და გშვენის, ზამთრის სიცივე გეუცხოვება, გაზაფხულია ცხოვრება შენი, შემოდგომაა ჩემი ცხოვრება.
ჩემს სახეს ჩრდილი დაჰკრავს უხეში, შენი ლოყები ვარდივით ღვივის, ჩემი თვალების დაღლილ გუგებში კრთის შემოდგომის დაღლილი სხივი.
გულსაც ნაღველი შემოეპარა, ჩემს გულს, ნაღველს რომ არ იკარებდა, და უკვე ერთი ნაბიჯი კმარა, რომ უცებ დავდგე ზამთრის კარებთან.
შენ რომ წინ წადგა ნაბიჯი სწრაფად, მეც უკან წავდგა ნაბიჯი ერთი, ერთი ხნისანი, ზაფხულში, ალბათ, აღმოვჩნდებოდით ერთურთის გვერდით
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
ვარდისფერი ავტობუსი
მზე
შენი მზით ჩემი მზე შემივსე. ოღონდ მზე დაბნელებით შენიღბე, თორემ ჩემსა და შენს მზეს სულ სხვა შეირგებს. ამ ქალაქში სინათლე ისე არ უყვართ როგორც... შენი ხმით ჩემი ხმა შენი სვლით ჩემი სვლა და სუნთქვით სუნთქვა დუმილით დუმილი- შემივსე! მასწავლე ორამდე დათვლა შენ და მე ღამედაკიდე - ქალაქში,სადაც სინათლე ისევ არ უყვართ, და კიდევ: მზე დაბნელებით შენიღბე და ისე - შენი მზით ჩემი მზე შემივსე.
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
ზაზა კოშკაძე
რადგან ომია სიყვარული.. სიტყვებს, რომელიც დამიტოვე არა აქვს ფერი.. მზე ფერმიხდილი ვეღარ ათბობს სისხლიან კოსმოსს. ლექსების ნაცვლად მე მოგართვი ტყვიების კონა, რადგან ომია სიყვარული, მიენდე ბოროტს! ოთახს, რომელიც მიატოვე არა აქვს სული, მთვარე უსულო ჩამოინგრა და ვეღარ ტირის, ყრუ სივრცეებად დაგამჩნიე ყველა იარა, რადგან ღმერთია ნებისყოფა, მიენდე სიკვდილს! სუიციდებით დახუნძლული დგანან ხეები, ყველა პოეტი სიზმარ-სიზმარ დაეძებს სიკვდილს.. სუიციდებით დახუნძლული დგანან ტყეები, ყველა პოეტი სიზმარ-სიზმარ ნებდება სიკვდილს..
ზღაპრების ნაცვლად მე მოგართვი გვამების კონა, რადგან ომია სიყვარული, მიენდე ბოროტს!
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
ლიმონისფერი მოიწყენს ნერგი, ძვირფასი მაგრამ ასე იაფი. სიყვარულია მზის აისბერგი და სიძულვილის ბარელიეფი... უნამდვილესი ზღაპრის აკორდის ექო - ზიზღია მუდამ. ღმერთის გვამია მიწა ნაკორტნი, ღამისმთეველი - ბუდდა. ხორხისმიერი ჯესტი უხეში ხორცის პლანეტას ართობს, ის დასჯილია და დგას კუთხეში, ბედნიერია ამ დროს. იცინეთ ჩემზე - უფრთოდ ფრენაზე, (მწვანე ღრუბელი დალბა) ზეშთაგონება ბრბოს ტლუ ენაზე სასაცილოა ალბათ. სულის სიხარულს დაღვრის იებად არარაობა წმინდა. ა რ ა ვ ი თ ა რ ი: არც პატიება, არც გახსენება მინდა!
მოძრაობა ნელდება მოძრაობა გრძელდება მოძრაობა აჩქარდა მოძრაობა გამწარდა მოძრაობა ნელდება მოძრაობა ბნელდება მოძრაობა გაგიჟდა მე სურვილი გამიჩნდა მოძრაობა გახევდეს სანამ კედლებს გახევდეს აააააააააააააააჰ...
მიდი მიდი მალე მალე კიდე-კიდე მცალე მცალე მიდი მიდი მალე მალე კიდე კიდე კიდე კიდე კიდე კიდე დ ა ვ ი ც ა ლ ე !
შუშის ორი კიდური, როგორც ვნების ჰარმონია... თვალჩაუყოლებელი სისხლიანი სიღრმეები... დაუტყვევებელი კვნესის ფარეხები... დამწიფებული სავსე ტალღები... მე შენ გეახლები ამ ფიქრის საღამოს, მინდა რომ ჩაიცვა ჰაერი და მთვარე... შემოგაგლეჯ ვარსკვლავურ ღილებს, გაგაძრობ შენფერ ცას და დილამდე ვიხეტიალებ ლტოლვის პრერიებში, რომლებსაც არა აქვთ ბოლო, რომლებსაც არა აქვთ ძირი, თოტმეტი საათით ცოლო, ამ ღამით არ გინდა ძილი... ალერსით თრობაა ღამე, ალერსით თრობა ხარ შენ... მომიახლოვდი სისველით გათხაპნილ იმპერიაში, ლამაზად მოკალათდი ჩემს სახიფათო სეისმურ ზონაში და გამოიხმე მიწისძვრა! ააჯანყე ქარიშხლები! ააზვირთე ცუნამები! ამოძრავე ღვარცოფები და მთის ძირში, სისხლისფერი ცის ქვეშ, როცა დადუმდება ჰაერი, როცა დაიკვნესებს მთვარე, დაელოდე ლავას.. და ის შენ გაგათბობს.. და ის შენ გაგავრცობს.. გა გა ვრცობს...
მოძრაობა ნელდება მოძრაობა გრძელდება მოძრაობა აჩქარდა მოძრაობა გამწარდა მოძრაობა ნელდება მოძრაობა ბნელდება მოძრაობა გაგიჟდა მე სურვილი გამიჩნდა მოძრაობა გახევდეს სანამ კედლებს გახევდეს აააააააააააააააჰ...
მიდი მიდი მალე მალე კიდე-კიდე მცალე მცალე მიდი მიდი მალე მალე კიდე კიდე კიდე კიდე კიდე კიდე დ ა ვ ი ც ა ლ ე !
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
ვარდისფერი ავტობუსი
დედა, ნუ ეტყვი ჩემს შეყვარებულს, რომ ასეთი პატარა მაქვს ნუ მოუყვები როგორ გირტყამ ცხვირში იდაყვებს როცა დავთვრები, გემუდარები, ნუ ეტყვი მას, რომ თავი გენიოსი მგონია, რომ არცერთ სამსახურში აღარ მიღებენ, ნუ ეტყვი, რომ ღამე წინდებით მძინავს, და რომ ასეთ საზიზღარ ლექსებს ვწერ, ნუ ეტყვი, რომ წუხელ თავის მოკვლა ვცადე, რომ გიტარაზე ვეღარ ვუკრავ, და რომ ინგლისურიც დამავიწყდა. ნუ ეტყვი, რომ შენი ნაჩუქარი ყველა საჩუქარი გავყიდე, ნუ ეტყვი, რომ ასე ხშირად ვმასტურბირებ, რომ ამდენს ვეწევი, და რომ დორბლიანი ვარ. ნუ მოუყვები, რომ ღამით გაუთავებლად ვხვრინავ და ვაკუებ ნუ ეტყვი, რომ უკვე ყელში ამოვედი და ვეღარ მიტან და გემუდარები, ნუ ეტყვი, რომ ლეიკემია მჭირს და მალე მოვკვდები.
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
ხსნა არის ის, რომ ისევ ვოცნებობ, ხსნა არის ის, რომ ვერაფერს ვხედავ, ხსნა არის ის, რომ ყველაფერს ვამბობ, ხსნა არის ის, რომ სიყვარულს ვბედავ, ხსნა არის ის, რომ დაიწყო თოვა, ხსნა არის ის, რომ წამოვა სეტყვა, ხსნა არის ის, რომ არავინ მოვა, ხსნა არის ის, რომ დარჩება სევდა, ხსნა არის ის, რომ აიღო ხელი, ხსნა არის ის, რომ დაიწყო სროლა, ხსნა არის ის, რომ არაფერს ელი, ხსნა არის ის, რომ გრძელდება ბრძოლა.
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
მერე რა მოხდა მერე რა მოხდა თუ სახლამდე აღარ გაცილებ მერე რა მოხდა თუ ყოველდღე ღორივით ვთვრები მერე რა მოხდა თუკი მუხლებს სახეში გირტყამ მერე რა მოხდა თუ გტკივა და არ მეცოდები მერე რა მოხდა თუ ჩემს გვერდით უბედური ხარ მერე რა მოხდა თუ კანკალებ ჩემს დანახვაზე მერე რა მოხდა თუ სახეზე სიგარეტს გაქრობ თუ გაიძულებ დაჩოქილმა ვედრება მითხრა მერე რა მოხდა სადისტი ვარ და ასე მომწონს მერე რა მოხდა ცხოველივით დაგასახიჩრე მერე რა მოხდა... ყველაფერი შენი ბრალია რადგან ღმერთიც და ჯოჯოხეთიც გადამავიწყე
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
დედა, რომელიც ნერვიულობს, შენ ხარ, მამა, რომელიც ფულს არ გაძლევს, შენ ხარ, შვილი, რომელიც გაიზრდება, შენ ხარ, ცოლი, რომელიც შეგიბრალებს, შენ ხარ, სარკე, რომელიც დაგაბერებს, შენ ხარ, ქარი, რომელიც დაუბერავს, შენ ხარ, ომი, რომელიც ვერ მოიგე, შენ ხარ, თვალი, რომელიც ამოგთხარეს, შენ ხარ, ძაღლი, რომელიც არ გიყიდეს, შენ ხარ, კატა, რომელიც არ დაბრუნდა, შენ ხარ, ქალი, რომელიც არ გეკუთვნის, შენ ხარ, ჯვარი, რომელიც დაგივარდა, შენ ხარ, პური, რომელიც გაიმეტე, შენ ხარ, წამი, რომელიც გაგაწამებს, შენ ხარ, ხელი, რომელიც გაიწოდე, შენ ხარ, ტყვია, რომელიც არ გესროლეს, შენ ხარ, მტვერი, რომელიც გადაწმინდეს, შენ ხარ...
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
მარინა ცვეტაევა
Я тебя отвоюю у всех земель, у всех небес, Оттого что лес - моя колыбель, и могила - лес, Оттого что я на земле стою - лишь одной ногой, Оттого что я о тебе спою - как никто другой.
Я тебя отвоюю у всех времен, у всех ночей, У всех золотых знамен, у всех мечей, Я закину ключи и псов прогоню с крыльца - Оттого что в земной ночи я вернее пса.
Я тебя отвоюю у всех других - у той, одной Ты не будешь ничей жених, я - ничьей женой, И в последнем споре возьму тебя - замолчи! - У того, с которым Иаков стоял в ночи.
Но пока тебе не скрещу на груди персты, - О проклятье! - у тебя останешься ты: Два крыла твоих, нацеленные в эфир, - Оттого что мир - твоя колыбель, и могила - мир!
********
Для полной согласованности душ нужна согласованность дыхания, ибо, что - дыхание, как не ритм души? Итак, чтобы люди друг друга понимали, надо, чтобы они шли или лежали рядом.
Благородство сердца - органа. Неослабная настороженность. Всегда первое бьет тревогу. Я могла бы сказать: не любовь вызывает во мне сердцебиение, а сердцебиение - любовь.
Желание вглубь: вглубь ночи, вглубь любви. Любовь: провал во времени.
Страстная материнская любовь - не по адресу.
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
ბესიკ ხარანაული
მომავლის ვარდებისთვის...
- სად მიდიხარ, მკითხავენ, დილა-გათენებისთვის, მე კიდევ უფრო მიკვირს მათი გაკვირვებისთვის, გეთხოვები, ყოველო - განა დავიწყებისთვის, განა დამდურებისთვის, განა დანანებისთვის, განა სადმე გაქცევის, წასვლა - გადაგებისთვის, რამაც მკლა და მახარა, განა იმეებისთვის, განა ვერდანახვისთვის, განა ვერმიწვდენისთვის, განა უარყოფისთვის, კლდეზე გადაგდებისთვის, ნაკლის მოცილებისთვის, ახალ სათნნოებისთვის, განა დიდებისათვის, დაფნის გვირგვინებისთვის, განა სატრფოობისთვის, აწ მომავალ წლებისთვის, განა შეთამამებად ქარვისფერი მსხლებისთვის... გეთხოვები, ყოველო, დარდით დაშორებისთვის... ამ ცრუ ალერსებისთვის, ამ ცრუ ქადაგებისთვის... აწ წავიდე სიმღერით, საკვდომად სახელისთვის, შენი ამაღლებისთვის, შენი განდიდებისთვის, ერთად - გაზაფხულისთვის და ერთად - ზამთრებისთვის, ერთად - სიხარულისთვის და ერთად - დარდებისთვის, უსიტყვო ლექსებისთვის, უხმო სტრიქონებისთვის, გეთხოვები, შენთან ვარ, ვერ გავხდები სხვებისთვის, დაფითა და ნაღარით, მომავლის ვარდებისთვის, მომავლის ვარდებისთვის, მომავლის ვარდებისთვის...
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
შენ არ მოკვდები. შეიძლება საკუთარ თავს გაუშვა ხელი, როგორც იმ ბუშტს, ბავშვობაში რომ გაგიფრინდა, და ზემოდან უყურო შენ თავს- როგორ შორდები. შენ არ მოკვდები. შეიძლება სიარულში მთელი სხეული შემოგეცვითოს, როგორც ღმერთი ცოდვებსა და ცოდვებს შორის. ვერც მიხვდე, ისე. ან შეიძლება თავი დაკარგო, როგორც მააშინ, სიყვარულმა რომ ჩამოგკიდა ფეხებით ხეზე და უკუღმა იღიმებოდი. შენ არ მოკვდები. შენ შეიძლება გაიზარდო და სხეული დაპატარავდეს. როგორც ადრე, ძველისძველი ქურთუკი რომ გაგხადეს ძალით და ჩაგაცვეს სრულიად უცხო, ის ძველი კი სურათებშიც ვეღარ იცანი. შენ არ მოკვდები შეიძლება მხოლოდ ადგილი გამოიცვალო, როგორც მამის სიკვდილის შემდეგ ის საწოლი, მამა რომ მოკვდა. შენ არ მოკვდები შენ უბრალო გააღებ იმ კარს ყველანი რომ ვეჯაჯგუებით, და გახვალ გარეთ და ამ კარებს დატოვებ ღიად- რიგრიგობით ჩვენც რომ გამოგყვეთ.
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
მე მიყვარს, როდესაც ოცნება იღუპება ოცნება ნაშობი ფიქრების კრებით. მე მიყვარს, როდესაც ცრემლებით ილუმპება უაზრო ბინდ-ბუნდში მთვლემარე გზები. მე მიყვარს, როდესაც კვდებიან ჰაშიშით, ჰაშიშის კვამლში რომ ხითხითებს გრძნობა. მე მიყვარს იმედი, ოღონდაც - საშიში, იმედი გადაყვა სიკვდილის შობას. მე მიყვარს, როდესაც რევოლვერს ვაკვნესებ, როდესაც მუსიკას ენდობა ტყვია, მე მიყვარს, როდესაც ცარიელ აკვნებზე, უფერო ყვევილებს ღიმილით ყრიან... მე მიყვარს, როდესაც მოსთქვამენ კაცები და იმათ გრძნობებზე იცინის ქალი. მე მიყვარს ლოგინი, ბორგვებით ნაცემი - ზეწარზე აჩნია ღამეთა ვალი... მე მიყვარს თვალები, თუმც ღამენათევი, დაღლილი გუგები სინათლეს ჭამენ. მე მიყვარს ღრიალი, ვნებები ნანთხევი, ვნებები ყვებიან უგონო რამეს. მე მიყვარს, როდესაც ტკივილით თვრებიან, როდესაც ულმობლად იფეთქებს ჯავრი. მე მიყვარს... რა ვუყოთ, უაზრო გზებია, სიცოცხლეს დაეძებს უაზრო მგზავრი.
22/07/2009 ღამის 04:47 და სადაც ეს ლექსი მეწერა, ჩემი ბავშვობის ძველ რვეულში ბოლოში მიწერილია: 27.III.2000. ღამის 5 საათია, რა უაზრო ხასიათზზე ვარ, მეც არ ვიცი რას შევწირე ეს ღამე თუმცა...
Scooted (IMG:style_emoticons/default/aqet.gif) რაღაც ეს სმაილი ვერ მოვირგე, ორაზროვნი ჯესტი აქვსსავით, მოკლედ იმის თქმა მინდა რომ შემოგვიერთდი თქო შენც...
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
Scooted რა საინტერესო ნიკი გაქვს, დანიშნულება იქნებ კარგად განმიმარტო, საინტერესოა ისე... რა კოდი, რის კოდი, რა მიღმა, რის მიღმა... რავიცი, რავიცი....
ელვარე თეთრი, ცისფერი და ყვითელი ბოა, ფითრდება სახე, სევდიანი სიცილის დროა, კანკალებს ხელი, იკარგება დღეების წყება, ბრმავდება ქუჩა და ქალაქმაც იცვალა ფერი, ერთგული ერთ დროს უდარდელად სხვასთან დაწვება - ელვარე თეთრი, ცისფერი და ყვითელი ბოა, და მოდის ვნება, ვით უნდილი ახალი წელი, ფითრდება სახე, სევდიანი სიცილის დროა. ჩქამია კენჭის და წრეები წამიერს წელენ, გაგახსენდება, მეგობარო, დიდი ხნის მერე, ელვარე თეთრი, ცისფერი და ყვითელი ბოა, დაგწყდება გული, რადგან რაღაც ვერ დაიჯერე, იყო ზეიმი, მაგიერში მიიღე გლოვა; ფითრდება სახე, სევდიანი სიცილის დროა, მუსიკა ნელი უსათნოეს შესართავს ერთვის, საზღვარი მოსჩანს და ნარცისის ეული ღერი...
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
რა დამავიწყებს შენს ლამაზ თვალებს, რამ დამავიწყოს ეს ალუბლები! იცოდე როცა სხვას შევიყვარებ, ამ სიყვარულზე ვესაუბრები. ვეტყვი, თუ როგორ გვიყვარდა ძველად ჩვენ ტრფიალება წრეგადასული, თუ როგორ გაქრა ოცნება ყველა და მოგონებად დარჩა წარსული. ვეტყვი , თუ როგორ გვიყვარდა გულით ფიროსმანი და თბილისი ღამე ლაჟვარდოვანი მტკვარის დუდუნი და მარტოობის მკაცრი სიამე. ვეტყვი:რა მწვავდა , რა სატკივარი, მაღალ მთებს რისთვის გამოვექეცი, როგორ გაგანდე, ზვირფასო ჯავრი და კაცი ლექსად როგორ ვიქეცი. ან შენს სახელზე ბერდანის ტყვიით როგორ დავკოდე ნადირი მთაში, რომ არ ვიცოდი მაცდური ტყვილი, რომ შეშლილივით მიყვარდი მაშინ. ო...მასაც ვეტყვი, ვეტყვი ყველაფერს, რა კარგი იყავ და რარიგ ნაზი, რომ მხოლოდ შენთვის ავაფერადე ჩემი სიმღერა და მუხამბაზი! ო...მასაც ვეტყვი ძვირფასო ცირა, როგორ გვდევნიდა ბედი ტიალი, როგორ გვიყვარდა შავიზღვის პირას გასეირნება და ხეტიალი. როგორ გვართობდა ტალღების ნან დასიყვარულით როგორ ვიწოდით.... და ეს შარბათზე უტკბესი ხანა რომ გაქრებოდა , რად არ ვიცოდით?! ვეტყვი რა იყო ის გაზაფხული, როდესაც შეგხვდი და შემიყვარდი, ოპერის ბაღში სიზმრად ნახული, აკაკის ძეგლთან გაშლილი ვარდი. რა დამავიწყებს შენს ლამაზ თვალებს, რამ დამავიწყოს ეს ალუბლები?... იცოდე, როცა სხვას შევიყვარებ, ამ სიყვარულზე ვესაუბრები!
***
მინდა ჩაგიხუტო მაგრად, მინდა რაღაც გითხრა ყურში, მაგრამ მე უშენოდ ვდგავარ და შენს ნაფეხურებს ვკოცნი. ისევ მომენატრე ძლიერ, ისევ ამედევნე ფიქრად ჩუმად გელოდები მაგრამ, ვაი რომ ვეღარ გხედავ სიზმრად.
ვიცი უშენობა მომკლავს, ვიცი დავიღვრები ცრემლად, მე შენს ნაფეხურებს ვკოცნი და ფიქრებს მოვყავარ შენთან !!!
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
ვერ შეგპირდები ბედნიერებას, მაგრამ თუ გინდა – ტანჯვას გაგიყოფ, მე მოვალ, და ვით სამსხვერპლო ზვარაკს ჩემს ნაცოდვილარ ლექსებს დაგიწყობ. ციდან იჭექებს გამწყრალი ზევსი, ჩემს ზვარაკს ღვთიური ცეცხლით დაწვავს, გამაცამტვერებს ნასროლი მეხით მე – მიუსაფარს, ღარიბს და საწყალს... თვალებს დავხუჭავ, მაგრამ თვითონვე გზას იპოვნიან მწარე ცრემლები და შენს თეთრ ქიტონს უხმოდ დავალტობ, როგორც საწნახელს – ყურძნის მტევნები.
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
ჩემი ცხოვრება სავსეა შენით, შენი სუნთქვით და თვალების ფერით, თმებით, ტუჩებით, ალერსით, მზერით, ჩემი არსება სავსეა შენით... ჩემი დღეები სავსეა თმენით, მარადიული მზითა და რწმენით, მხრებით, მკლავებით, თვალებით, ყელით, ჩემი ფიქრები სავსეა შენით. ჭორით, ოცნებით, იჭვნეულ სენით, ტყუილით, მართლით, ბოროტი ენით, ზღვა სიყვარულით, პატარა წყენით, მთელი სიცოცხლე სავსეა შენით, ასე მგონია მე შენით ვცოცხლობ, ასე მგონია ვსულდგმულობ შენით...
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
ნუ გეშინია შენს აღტაცებას და შენს სიხარულს არ შევეხები. აე მინდა შენი ნიჭის მისხალიც შენი უზადო ბედნიერების ცისარტყელიდან შვიდივე ფერი, შენს სულში დარჩეს ნიადაგ, ოღონდ მომეცი ნება ანუ უფლება, აღფრთოვანებულ შენს გულს და ფიქრებს გადმოვუნერგო ჩემი გულიდან ეჭვის პატარა ცოცხალი ყლორტი...
/ა. სულაკაური/
მე ვერ აგიხსნი ხეებისა და ქარების ურთიერთობას ზამთრის მუღამს და ლოდინის უიმედობას, მე ვერ აგიხსნი - ბავშვები რა გზით გვიბრუნებენ განვლილ ცხოვრებას ხოლო კაცები რისთვის აწყობენ ტვინებს ღვინოში, მე ვერ აგიხსნი რატომ უსტვენს (ანდა რას ამბობს) ტყვია როდესაც ასცდება მიზანს და ვერც იმას, - როცა თავს ვიკლავთ ვის ბრალდება ჩვენი სიკვდილი. მე ვერ აგიხსნი როგორ მიხვიდე თვითგვემიდან - კათარზისამდე.
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
სახელი:სიყვარული ასაკი:არ აქვს მშობლები:სიკვდილი და სიცოცხლე მისამართი:ადამიანის გული ფერი:გამჩირვალე მტრები:ეჩვი, ღალატი და სიამაყე ჰობი:ადამიანის გულის დაპყრობა მეგობრები:ტანჯვა, ცრემლი და სიხარული ცოვრებისეული დევიზი:მე შენ მიყვარხარ! მიზანი:ბედნიერება
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
"არავინ ისე არ ისჯება ამ ქვეყანაზე,როგორ იგი,ვინც ყოველივეს არ შესწირავს თავის სიყვარულს...ასეთნი მუდამ მარტოკანი რჩებიან და არავინ არის ისე საცოდავი,როგორც მარტოსული.."
" სიცოცხლე არის ძილი,ხოლო მისი სიზმარი სიყვარულიაა.. თუ გყვარებია,მაშინ გიცოცხლია.. "
,,მოხუცებულობის ტრაგედია ის კი არ არის, რომ ადამიანი ხანდაზმულობას აღწევს,არამედ ის, რომ სული მარადახალგაზრდა რჩება.'' ოსკსრ უაილდი. ,,დორიან გრეის პორტრეტი''
"გულს მოუსმინე.მას ყველაფერი ესმის,რადგან სამყაროს სულის ნაწილია და ოდესმე ისევ მას დაუბრუნდება." პაულო კოელიო,"ალქიმიკოსიდან"
დედამიწას სიყვარული ატრიალებს....ასე რომ არა, დაიქცეოდა...ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა,ვეღარ შესძლებდა ბრუნვას, ზოგ-ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.... გ.დოჩანაშვილი - "სამოსელი პირველი"
"-გიყვარვარ? -არა.შენ? -არც-მე "
და კიდევ ესს
" ფრთხილად იყავი, არ შემიყვარდე! "
" ნახვამდის, ოღონდ მალე ნახვამდის! "
3 მეგობრიდან.
,,პატიება არასოდეს არ ითხოვო ბიჭუნი! კრინტი არ დასძრა.გაუგზავნე ყვავილები.წერილების გარეშე,მხოლოდ ყვავილები.ისინი ყველაფეერს ფარავენ,საფლავებსაც კი." "Завтра мы непременно узнаем друг друга, - сказал я. - Я буду искать женщину, которая пишет на стенах: "Глаза голубой собаки". Она улыбнулась грустно и положила руки на остывающий колпак лампы: "Ты ничего не помнишь днем". Ее печальный силуэт уже начал таять в предутреннем свете. "Ты удивительный человек, - сказала она. - Ты никогда не помнишь своих снов".
მარკესი
"მელანქოლია მაშინ გერევა, როცა ცხოვრებაზე, სიცოცხლეზე ფიქრობ, ხოლო ცინიკოსი კი მაშინ ხდები როდესაც ხედავ თუ რად აქცევს ადამიანთა უმრავლესობა ამ ცხოვრებას."
რემარკი "სამი მეგობარი"
"პირველი სიყვარული სულ სხვაა.. დანარჩენი უკვე ანგარიშით ხდება.. გიყვარდეს,ეტრფოდე და შენც გეტრფოდნენ,-ამაშია ბოლოსდაბოლოს ცხოვრების აზრიც და ხალისიც და, როცა შენს სულში ქრება მიჯნურობის პოეტური ალი,ამ ქვეყანაზე ცხოვრებაც მოსაწყენი ხდება ,მერე შენი გვამით სულსაც ამზიმებ და მიწასაც.. ' ( ს.ჭილაია "ეკატერინე ჭავჭავაძე" )
"არყით აღგზნებული კაცის გონებაში ბინდი ისადგურებს, მისი ენა სიმახინჯისა და დაუნდობლობის ენაა. ღვინით აღგზნებული კაცის გუნებაში ნათელი დგება, მისი ენა სილამაზისა და სიყვარულის ენაა. არაყი - მსჯავრია, ღვინო - მიტევება. განგებამ ღვინის სიყვარული გვიბოძა, რომ ჩვენი აზრისათვის მშვენიერება და სიკეთე მიენიჭებინა. ფიქრისა და საუბრის სარბიელად სუფრა მოგვიჩინა, სუფრავე დაგვითქვა ადგილად, სადაც ერთმანეთისათვის მხოლოდ კეთილი სურვილი ითქმის და საგნისათვის მხოლოდ პირუთვნელი შეხედულება. ქართული სუფრა ქართულ სიმღერას ჰგავს: სხვადასხვა ხმაზე ვმღერით და კონტრაპუნქტში ვერთიანდებით. არ არსებობს თანხმობა იმ თანხმობაზე დიდი, რომელიც აზრთა სხვადასხვაობით მიიღწევა." ჭაბუა ამირეჯიბი - "დათა თუთაშხია"
My advice is : "Go outside, to the fields, enjoy nature and the sunshine, go out and try to recapture happiness in yourself and in God. Think of all the beauty that's still left in and around you and be happy!"
ანნა Fრანკი
"ის რაც ჩვენ ვიცით, იშვიათად თუ რამეს გვშველის და რაც არ ვიცით მუდამ იგი გვჭირდება სწორედ."
ფაუსტი "ოცნებები თავისით არ სრულდება" კოელიო
"სილამაზე თავისთვის,დამოუკიდებლად არ არსებობს.სილამაზე ილუზიაა.მთელი სიცოცხლე ყველაფერში მხოლოდ ბუნებრიობას ვეძებდი,არასოდეს არ მიტაცებდა ნატიფი ფორმების ყალბი ბრწყინვალება.ბუნება...ბუნება... ხატვარს დიდ ოსტატად ის კი არ აქცევს,რასაც ხატავს,არამედ ის,თუ რამდენად მართლად ასახავს ბუნებას თAვის ხელოვნებაში...ნუ მოიხიბლებით მაცდუნებელი გარეგნული სახით...ცხოვრებაა ყველაფერის თავი და ბოლო." თეინ დე ფრისი_ "რემბრანდტი"
"შენს ნაკლს მოდი გულთან ნუ მიიტან,რამეთუ თვით უნაკლოსაც გააჩნია 1 ნაკლი,რაკი იგი უნაკლოა.თუ ვინმეს ჰგონია სრულ სიბრძნეს მისწვდა,კარგი იქნება,თუ ხელახლა გასულელდება"
"შენს დაწერილ წიგნში,შენს საქციელში,შენს დახატულ სურათებში სიცოცხლე რომ იგრძნოს ვინმემ,სიცოცხლე შენში უნდა იყოს."
"განა ცოდვაა ვინმე თუ გიყვარს? ან ის,რომ გინდა ვინმეს უყვარდე? განა ცოდვაა,სიცოცხლე რომ უსიყვარულოდ არ შეგიძლია?-მე კისწორედ ასეთ სიცოცხლეს მივიჩნევდი უზნეობად,ასეთ სიცოცხლეს ჩავთვლიდი ცოდვად." _ვან გოგის წერილებიდან"დასასრული მხოლოდ რაღაც ახლის დასაწყისია,კმარა ბორგვა....... ცხოვრება თავად შეგვირჩევს ჩვენს შესაფერ ადგილს""დასასრული მხოლოდ რაღაც ახლის დასაწყისია,კმარა ბორგვა....... ცხოვრება თავად შეგვირჩევს ჩვენს შესაფერ ადგილს"
"ცხოვრებისთვის საჭიროა ცხოვრობდე". _ვან გოგის წერილებიდან.
"არ იფიქრო, რომ სიტყვებით შეძლო საკუთარ ნაკლოვანებათა გაქარწყლება,ან კიდევ მეტი ღირსება მისცე შენს ღირსებებს:პირიქით,ათიდან ცხრა შემთხვევაში,პირველნი უფრო შესამჩნევნი გახდებიან,ხოლო მეორენი კი გაუფერულდებიან.თუკი დუმილს არჩევ შენს თავზე,ვერც შური,ვერც გულისწყრომა,ვერც დაცინვა ვერ შეუშლის ხელს და ვერც შეამცირებს ქებას,რომლის ღირსიც ნამდვილად ხარ." ჩესტერფილდი:"წერილები ვაჟიშვილს".
" - ცოდნა რა ადგილას მაქვს? - გონებაში, - წყნარად მიუგო ანტონიომ. - გონება? - სულში. - სული? - ღმერთში. - ღმერთი სადღაა? - ღმერთია ყველაფერი, რაც არის და რაც არ არის. "
" ადამიანის არსებობის ღრმა ფენებში, როგორც ფარული წყაროები მიწისგულში, ისეა ჩაბუდებული იმედის ამოუწურავი მარაგი, რომელიც იმითაც ჰგავს მიწისქვეშა წყაროებს, რომ არავინ იცის, როდის სად გაიჩენს სადინარს და როდის სად ამოხეთქავს გვალვისაგან გადახრუკულ უდაბნოში. "
ჯემალ ქარჩხაძე - " ანტონიო და დავითი "
"ისე არაფერი კლავს სიყვარულს,როგორც აღმოჩენა,რომ შენი რომელიმე საქციელი სასაცილო იყო"
კურტ ვონეგუტი
"რატომ არ შეუძლიათ ადამიანებს ფრენა უსაზღვრო გაჭირვების, ანდა სიხარულის დროს? ანდა იქნებ იმიტომ ვეღარ ფრენენ, რომ საუკუნეების მანძილზე ჩადენილმა ცოდვებმა დაამძიმეს ადამიანი, მიწამ შეიცვია და აღარ სწადია კაცის სულს ფრენა...
მიწამ ხომ შეჩვევა იცის..."
გოდერძი ჩოხელი
რამეთუ მე ვარ პირველი და მევე — უკანასკნელი მე ვარ პატივცემული და მოძულებული მე ვარ მრუში და წმინდანი მე ვარ ცოლი და ქალწული მე ვარ დედა და შვილი მე ჩემი დედის ხელები ვარ მე ბერწი ვარ, მაგრამ უთვალავი შვილი მყავს მე ბედნიერი ვარ ქორწინებაში და არ ვარ გათხოვილი მე ის ვარ, ვინც შვილებს აჩენს და ის, ვინც ვერასოდეს მოგვცემს შთამომავლობას მე ვამსუბუქებ მშობიარობის ტკივილებს მე ვარ ქმარი და ცოლი და სწორედ მე გავაჩინე ჩემი ქმარი მე მამაჩემის დედა ვარ მე ჩემი ქმრის და ვარ თაყვანი მეცით მარად, რამეთუ მე ავზნიანი ვარ და დიდსულოვანი. პაულო კოელიო. "11 წუთი".
მე ვბედავ მივწვდე მიუწვდომელს. მისი რწმენა, ყველაზე უფრო იმიტომ მწამს, რომ თავად მე მინდა ღმერთი არსებობდეს და მერე კიდევ იმიტომაც, რომ მე მას ვჭვრეტ გულით, იგი გაცხადებულია სახარებაში და ისტორიაში, თუმცა, ბოლოსდაბოლოს, ეს მაინც გულიდან მოდის. იმასაც შევეგუე, რომ ვეძიო იმედი თვით უიმედობაში....მიგელ დე'უნამუნო
"Маргарита Николаевна могла купить все, что ей понравится. Среди знакомых ее мужа попадались интересные люди. Маргарита Николаевна никогда не прикасалась к примусу. Маргарита Николаевна не знала ужасов житья в совместной квартире. Словом... Она была счастлива? Ни одной минуты! Боги, боги мои!"
" მთელი დედამიწა, მხოლოდ ჩემი შენდამი სიყვარულისთვისაა გაჩენილი..."
,,მართლაც და სხვა რაღაა სიყვარული,თუ არა და ღმერთი??? ღმერთი კი არა სიკვდილი . რადგან მას დაუმკვიდრებია სიყვარული სამარადჟამოდ,ვისაც სიკვდილის საფასით შეუსყიდნია იგი'' ''ვინ გითხრა ქვეყნად ნამდვილი ურყევი სიყვარული არ არსებობსო? იმ ცრუს ბილწი ენა უნდა ამოგლიჯო''
'სამყარო აზრს სწორედ მაშინ იძენს, როდესაც ჩვენი გრძნობების ვინმესთვის გაზიარება შეგვიძლია. . .'
'ყოველი ჩვენგანი პასუხისმგებელია გრძნობებზე,რომლებსაც განიცდის და ამაში სხვისი დადანაშაულების უფლება არ გვაქვს. . .' 'ჩემი აზრით სწორედ ცრემლების შეკავებაა უFრო 'სხეულისმიერი' რადგან, როცა დროდადრო კარგად არ ვტირით, დარდი შიგანში გვრჩება და ძლიერ გვამძიმებს'
' არ მჯერა ღმერთის რომელიც კაცის სულის სახსნელად ქალის ცხოვრებას ანადგურებს' ''გულიდან სისხლის წვეთები, მე ვწერ ამ სტრიქონებს ქარიან ღამეში, როდესაც წვიმის წვეთები ეცემიან მინას და როცა სიშორეზე ტირის როიალი''
,,ღალატისა და სიყვარულისთვის რომ ქალები საგიჟეთში მოათავსონ, ნახევარზე მეტი რკინის გისოსების და უსახელურო კარების მიღმა იქნებოდა გამოკეტილი.'' -ქალი გამოვიდა ქმრის საღალატოდ
''გულიდან სისხლის წვეთები, მე ვწერ ამ სტრიქონებს ქარიან ღამეში, როდესაც წვიმის წვეთები ეცემიან მინას და როცა სიშორეზე ტირის როიალი''
პ.ს. თუკი ვინმე ამ სიტყვებით რამეს იგრძნობს, გთხოვთ თქვენც განაგრძეთ....
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
ცხოვრება ჩვენი სახლის ბანიდან ლამაზი და იოლი ჩანდა...
მთავარი იყო იოლ შეკითხვებზე რთული პასუხები გაგეცა...
განა გრძნობა, ერთ განაფიქრში მოქცეული მთელი სამყარო არ არის? :)
- თავი მტკივა. - მეც თავი მტკივა... - ო, აიღეთ და გაცვალეთ თავები.
ვრონსკი ისე უყურებდა ანას, როგორც შეხედავს ადამიანი მისგან მოწყვეტილ და დამჭკნარ ყვავილს, რომელშიც ვეღარ უცვნია ის სილამაზე, რომლის გულისთვისაც მოსწყვიტა და დაღუპა იგი.
ოქროსფერ თოვლში ენძელები ამოსულიყვნენ... ისინი იშლებოდნენ... და თუ ძალიან გაჩუმდებოდი, გაიგონებდი, როგორ აკეთებდნენ ამას...
- მოგონება #112 - მოხუცი ადამიანები, რომლებსაც მე ვიცნობდი ბავშვობისას. - მოქმედი და უმოქმედო პირები ჩემს ავტობიოგრაფიაში. - მივიღე უარი. - будим карточкы снимать. - ულვაშების კოლექცია. - ორიგინალები, ასლები. - 1946წ. 5 ოქტომბერი. საღამო, კინო. - დაბნევა მისალმებისას ფოიეში. - იცის ბიჭმა! - არ ვიცი დღეს რა რიცხვია. - მოუთმენლად კითხვა: უსარგებლია, აზროვნების, ნებისყოპფის საზიანოა, თუთიყუშობაა, სიზარმაცის ნიშანია. - ყურადღებით კითხვა: ვფიქრობთ სხვაზე, მცირე ტექსტები, ვიკითხოთ 4-5 წ. - ნახტომებით კითხვა: არათანმიმდევრულად, გამოტოვებით, ზერელედ. ასუსტებს ნებისყოფას. - გაბმით კითხვა: დიაკვნისებური, შეუგნებელი. პასიური, ჩქარა იღლები. - ხმა დაკარგული მაქვს. - ქუჩა # 7 - ო, როგორ მაინტერესებს... - ახალ ცხოვრებას სჭირდება ახალი სიტყვები. - მის ცხოვრებაში შეიჭრა ქალი. [მაღალ გორაზე დაუთოვია.] - მეგობრის საფლავი. - დანამა, დანამა... - GALACTIონოლოგЯ - მიუხედავად არაფრისა. - ёლკინ. - შენი настроеные-ბი - ბაჭარაჭაჭაჭანაჭამაჭახაჯაკვაჭანტირაძე. - რითმები, ასონანსები. - არე-გარე-მარე...
ზედმეტ თავისუფლებას ნუ მისცემთ სიყვარულს, უძლიერესი ფიცი ჩალას გავს სისხლის ხანძარში...
ის სიამოვნება, რომელიც მთელი წლის განმავლობაში თავაწეული სიარულის უფლებას იძლევა, თხუთმეტი მძიმე წუთის გადატანით გვაქვს ნაყიდი.
ორიოდე დღის შემდეგ იგი სავსებით დაემორჩილა თავისი ასაკის შესაფერ გულისთქმას და თავდავიწყებით შეყვარებული იყო...
თუ აღარ გიყვარვარ, როგორც მე ვშიშობ თავს გამოვუტყდე, რა გრძლად მოგეჩვენება ჩემი წერილი.
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
მინდა ახლა ისე თბილად მოგეფერო, თითქოს მომავალ წელს აღარ გეყოლები.
(ნიკა ჩერქეზიშვილი – ჩემი მაჯებიდან)
უნდა მოგიძულო საერთოდ, თუნდაც გიწყევლია თავბედი, მე ვცეკვავ სიკვდილთან Flamenco-ს, და არ მიწერია დავბერდე. ასე გამოდის ცხოვრებაში. სიყრმიდანვე იხეტიალებს სიძვის დამრეცილ ბილიკებზე ვაჟი, მერმე უცილოდ მას უნდა წაეპოტინოს, ვინაც ისე სპეტაკია, როგორც თოვლი როშკას მწვერვალის, ვინც ისე შეურყვნელია, როგორც ველის ყაყაჩოები.
".. რა სერიოზული მზერა აქვთ ზოგჯერ ბავშვებს. მათ მზერას ვერასდროს ვუძლებდი."
ერთხელ ვანო ოცნებობდა, ოცნებობდა ნიკოც. ორივე ტრიალ მინდორზე იჯდა ერთმანეთის ზურგშექცევით და ორივე სივრცეს გაჰყურებდა. ,,რა იქნებოდა-ოცნებობდა ვანო _ რა იქნებოდა რომ ადამიანი იბადებოდეს... და მზე აღმოსავლეთიდან ამოდიოდეს ხოლო დასავლეთით ჩადიოდეს,, _ ოცნებობდა ნიკო _ ,,ჩადიოდეს და ის იყოს ერთი და ნათელი'' _ ბევრს ნუ ისურვებ ნიკო! ვანო ოცნებობდა. ოცნებობდა ნიკოც. ,,რა იქნებოდა, რომ ადამიანი იზრდებოდეს _ ოცნებობდა ვანო _იზრდებოდეს და ფეხს იდგამდეს.'' ,,მთვარეც იყოს ცაზე, იყოს ვარსკვლავები _ოც ნებობდა ნიკო _ ვარსკვლავები კი ციმციმებდნენ. ვანო ოცნებობდა: ,,რა იქნებოდა რომ ადამიანი დარბოდეს, დახტოდეს, ხტოდეს, დასდევდეს პეპლებს და ხან იჭერდეს, ხან ვერ იჭერდეს'' ნიკოც ოცნებობდა: ,,და ხან გაზაფხული დგებოდეს, ბუნება ხარობდეს, ყვაოდეს; ხან ზაფხული იყოს, ცხელოდეს; ხან შემოდგომა იყოს, ხეს ფოთლები ცვიოდეს; ხან ზამთარი იყოს, ცივი და სუსხიანი, თოვდეს თეთრი თოვლი... რა იქნებოდა!'' ორივე ტრიალ მინდორზე იჯდა. ორივე სივრცეს გაჰყურებდა, ორივე ოცნებობდა. ,,რა იქნებოდა ადამიანი ხან ავად ხდებოდეს, ხან კარგად, ხან ეძინებოდეს და იძინებდეს, ხან სიზმარს ხედავდეს. დრო მოვა და, შეუყვარდებოდეს ვინმე, დრო მოვა და მასაც შეიყვარებდნენ... და ეს ველიც იყოს, იყოს ვანოც, იყოს ნიკოც, ორივე სივრცეს გაჰყურებდეს, ოცნებობდეს... რა იქნებოდა!'' _ბევრს ნუ ისურვებ ნიკო! ვანო ოცნებობდა. ოცნებობდა ნიკოც: ,,რა იქნებოდა ადამიანს ჰქონდეს ცრემლები. როცა ეტირებოდეს _ტიროდეს, ეცინებოდეს და _ იცინოდეს...ქარავანი კი მიდიოდეს...და იყოს მიწა'' _ბევრს ნუ ისურვებ ნიკო! ვანო ოცნებობდა: ,,რა იქნებოდა, რომ ადამიანი კვდებოდეს'' _ო, ვანო, ბევრს ნუ ისურვებ!
...იყავი ნაპირებს გადასული შადრევანი და არა ავზში ჩაგუბებული წყალი... Все кажется таким сложным... на самом деле все очень просто. Если бы у меня была луна, если бы одной любви было достаточно, все стало бы другим. Но что утолит эту жажду? Какое сердце, какой бог сравнится глубиной с озером? Ни в том ни в этом мире нет того, что мне нужно. Но я знаю, и ты это знаешь , мне хватило бы невозможного! Невозможное! я искал его у границ мирозданья, у крайних пределов своей души. Я протягивал руки! Я протягиваю руки! Но нахожу только тебя! Ты передо мной! Всегда ты! Я тебя ненавижу! Я шел не тем путем. Я ничего не достиг. Это не та свобода! Геликон! Геликон! Ничего. Опять ничего. О, как мучительна ночь! Геликон не придет. Мы останемся виновны навеки. Эта ночь мучительна, как человеческое страдание.
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
.............................я буду всегДа с тобой............ Птицей летать с волной... Краешком твоей земли, что не всегда с тобой........... Если ты не придешЬ из глюбыни вековь, ядля тебя найду криля................ я буду всегДа с тобой.............................. Воздухом и Водой............. даже где нет тебя, буду всегда с тобой,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, Не опуская Глаз......................... Не Прораняя словЬ................................. Словно во мне твоё Сердце..................... . . . .
თოვდა... თოვდა დიდხანს და ხვავრიელად, თითქოს თოვლს უნდოდა კიდემდე აევსო ქვეყანა...
სიყვარული თანასწორობას ქმნის, მაგრამ არ გულისხმობს მას!
ორი საათის ლოდინი, ორი საუკუნის წამებად მხოლოდ იმ ერთი გრძნობის სიღრმეს იტევს, რომელშიც ვერ ვეტევით ხოლმე.
არსებობს წინადადებები, რომლებსაც კითხვის ნიშნები არ სჭირდება. ის შორს გულისხმობს მას...
ხანგრძლივი შეხედვა.
თქვენი გამგზავრება მაიძულებს გამოგიტყდეთ... მე არ ძალმიძს თქვენი განშორება ავიტანო.
- Мы свами однажды поговорим и это будеть проще, чем вы думаете. - Безусловно, я-же владею языком балета, нет нечего проше...
ერთ მშვენიერ დღეს თუ კი ადამიანი ნამდვილ სიყვარულს ამოფრქვევის საშვალებას მისცემს, დალაგებულ-მოწესრიგებული საგნებიც კი ქაოსში გაეხვევა, სამყარო კი მხოლოდ მაშინ გახდება ნამდვილი, როცა ადამიანი სიყვარულს ისწავლის. მანამდე კი მხოლოდ ერთი რწმენით შეგვიძლია ცხოვრება - რწმენით თითქოს სიყვარულისა რამე გაგვეგებოდეს.
დანტე/ ღვთაებრივი კომედია/
სიცხეში მზეს თუ გაუბრაზდები ცეცხლი დაანთე და იმით გათბი.
ჭინჭარი, ჭინჭარი, ჭინჭარი, ქვითკირის კედელი, ფართო პლანით. სიპია ვარდისფერი ყაყაჩო კლდის ძირას. სარკმელი კედელში. ცა.
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
რა ვქნა ეხლა მე შენ რომ კომპი გაგიფუჭდა.... ვზივარ სამსახურში ეკლებზე.... რა უაზრობაა ეს ცხოვრება უშენოდ... ამის დედაც ხელფასი არ ჩაირიცხა სალაპარაკო რომ ჩავრთო... რამდენი პრობელმაა... თითქოს ყველაფერი ხელს გვიშლის... დავიტანჯე, დავიღალე... რომ წარმომიდგება შენი სახე... ვაიმე ვგიჟდები მე მგონი... გუშინ, იცი ვიტირე... ძალიან მომენატრე დავჯექი და ვბღაოდი...პატარა ბავშვივით ვბღაოდი... მინდა მინდა მინდა შენთან... უზომოდ მინდა.... მინდა შენთან... მიყვარხარ და შენს გარეშე ორ წუთსაც ვერ ვძლებ...სულ მინდა შენი ხმა მესმოდეს... შენს გემოს ვგრძნობდე... შენს სუნს ვსუნთქავდე... სულ მუდამ დამყვება შენი სუნი, თუმცა როცა ერთად ვართ ეს სულ სხვა შეგრძნებაა... მიყვარხარ და მენატრებიიი... უკვე 22 საათია არ მინახიხარ...და თითქოს საუკუნე გაილია... მომენატრეეეე
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
სამყაროვ, მაინც რით გაგაოცო, დედოფლის ფატა მახურავს ეკლის. მე ახლა ცის შუბლს მინდა ვაკოცო, რომელიც შენში ოდნავად შემცვლის.
იქნებ ვაჭარბებ, იქნებ ვამეტებ, მზითევს მიგზავნის ზეცა მაღალი. მე ფრთხილად ვაშრობ სველ პერგამენტებს, რომ წავაწერო რამე ახალი.
დამდევს ოცნება ცისფერფარცება და სურვილები, ლაშქრად კრებული. ან ჩაიწვება, ან გადარჩება სული- ფარულად ახანძრებული.
ხშირად იდუმალ წრეში მახედებს და მათამაშებს გრძნობა მისანი. ვამტვრევ და ვაწყობ სულის ნატეხებს, რაც საკუთარი თავი ვიცანი.
ყველამ თავისი არსი იპოვა, ვინც განვლო ცამდე გზა სიმწარეთი. მჯერა, ჩემიდან შენამდე მოვა ამოფრენილი ოქროს ბწკარედი.
და მეც ვჯიუტობ, რომ ვნახო ქარში ხმაუცნაური ჩემი იგავი. ერთს გვედრი მხოლოდ, დამტოვე ბავშვი, ისეთი, როგორც ვარ და ვიყავი.
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
იქ, სადაც მე და შენ უნდა გვეცხოვრა, ახლა ფერადი ფანქრების და სამასკარადო ნიღბების მაღაზიაა ...
სურათი, რომლშიც მე და შენ უნდა ვჩანდეთ, ახლა ვიღაცის დაბადების დღეს აღნიშნავს ... დავიღალე ნერვების თრევით ჩემი უჩინარი ხურჯინით და ჩემი გალეული კუნთებით და ჩემი ამომშრალი ნებისყოფით, გაღიმებული, სევდიანი, არაფრისმთქმელი გამოხედვის და დამთავრებული ადამიანის ნიღბებს ვზიდავ. თან ყოველი ნიღბის გამოცვლაზე სხვადასხვა ცეკვას ვასრულებ. მე ჯდომის ცეკვა და დამთავრებული ადამიანის ნიღაბი მიხდება ყველაზე მეტად. შენ არ მომახდინე, რომ გამისწორე და შენი თვალების სარკეშიც გამომიჩინე სუსტი ნერვები.
მოდი გვეყოს ცვლა და გვეყოს თრევა და გვეყოს ერთმანეთი და უბრალოდ გვეყოს რა და მორჩა.
მოდი გულახდილი საუბარი გვქონდეს და ერთმანეთზე გადადებული ორი თითი ორივემ მაგიდის ქვეშ დავმალოთ.
მე ჯდომის ცეკვით და დამთავრებული ადამიანის ნიღბით, შენ შენი ჩადრით და სარკის თვალებით.
მერე ტუჩებზე ღიმილი მიიხატე, თვალის უპეები ფანქრით ჩაიშავე და მითხარი რომ წუხელ ღამე ტიროდი. მე ჩაშავებულო თვალების გამო დაგიჯერებ. მერე ერთად გავიღიმოთ წითელი ფანქრების ტუჩებზე გადასმით და ვთქვათ რომ დიდები ხანდახან ძალიან უაზროდ ვიქცევით.
შენ ცარიელი ხელი პირთან მიგაქვს და ვითომ ღვინოს სვამ, მე ცარიელი ხელით ვითომ ხელსახოცით გწმენდ პირს.
მერე უცებ ვითომდა მოულოდნელად გადავწყვიტოთ ბარიდან წასვლა. ვითომ ოფიციანტი ანგარიშს მოგვიტანს. ჩვენც ვითომ ვიხდით, მაგრამ ოფიციანტი არ თამაშობს ამ თამაშს... სხვა გზა არ არის უნდა გავიქცეთ.
გავრბივართ და დახატული_ ფართოდ გაღებული პირებით ხმამაღლა ვიცინით. ვითომ წვიმა ისე გვასველებს გუბეებში ფეხის ჩავარდნებს აღარ დავეძებთ... მე ნიღბებიანი ჩანთა მივარდება, შენ კი ფანქრები.
სასწრაფოდ ორივე რაღაცას ვიმიზეზებთ, და ვშორდებით. მე ჩანთას ვეძებ ის ფანქრებს.
იქ, სადაც მე და შენ უნდა გვეცხოვრა, ახლა ფერადი ფანქრების და სამასკარადო ნიღბების მაღაზიაა...
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 162
რეგისტრ.: 25-July 09
წევრი №: 203
skyb00000000y
ძალიან საინტერესო ტექსტებს დებ. თუ საიდუმლო არ არის, იქნებ ამ ლექსის ავტორის ვინაობა გაგვანდო )) განწყობებით თითქოს იათაშვილს ჰგავს, მაგრამ შოთასთვის ცოტა სუსტია უფრო ვინმე დამწყები პოეტი მგონია ?
--------------------
რაც უფრო მერე, მით უფრო... ამიტომ - ახლავე. დღესვე. ვიდრე უკან დასახევი...
***
აბა ეხლა ეგ კაცია და მე - პიდარასტი? (skyb00000000y-ს ავტორეფლექსია vistor-ის მორიგი მასთერფისის ნახვის შემდეგ)
- Прелесть моя... - Я не прелесть!.. - О, как это жалко.... Ну, что ж, если вам не угодно быть прелестью, что было бы весьма приятно, можете не быть ею!..
მე რომ გიპოვო, დაგკარგო უნდა და რომ დაგკარგო გიპოვო ჯერ. და გეძებ..
Manticora კი არ ვიცი ავტორი ვინ არის, ეს ლექსი ერთ საიტზე მომეწონა და აქ დავდე... ეგეთი ჩვევა მაქვს, გამოფენებიდანაც რომ გამოვალ ხოლმე და მკიტხო ვისი იყოოო, აზრზე არ ვარ, მხოლოდ შთაბეჭდილებები შემიძლია მოგიყვე.. უცნაურია ხო? რა ვიცი...
ჯგუფი: Root Admin
პოსტები: 82
რეგისტრ.: 1-March 09
მდებარეობა: საქართველო
წევრი №: 1
ჩემი აზრით ყველაზე ბევრის მთქმელი ლექსი სიყვარულზე: გალაქტიონ ტაბიძე - მესაფლავე
მესაფლავე, შენ ამბობ, რომ ქვეყანაზე ვინც კი კვდება, იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება? ეჰ, არ მჯერა მე ეგ რაღაც... მომაბეზრე კიდეც თავი; და შეწყვიტე, თუ ღმერთი გწამს, ეგ დაცინვა გულსაკლავი. ვარდის თვეა, მაისია, ნორჩ ბალახებს სიო არხევს, ხეებს ყვავილთ თეთრი გუნდი, როგორც თოვლი, ისე აწევს, მზე ნარნარი სხივებს აფრქვევს და სითბოში მთა-ბარს ახვევს. ყვავილებით მოქარგულა არემარე მომხიბლავი. ვერა ხედავ, იმ საფლავზე როგორ ტირის ობლად ქვრივი? რარიგ შვენის ახალგაზრდა ქალს ეგ სევდა ღვთაებრივი! განა გუშინ არ იყო, რომ ამ მოკლულმა დარდით ქალმა ცრემლი ღვარა, როცა სატრფო ცივ სამარეს მიესალმა. დღესაც იგი იმ სამარეს გულმოკლული დაჰქვითინებს, დღით არ იცის მოსვენება და ღამითაც არ იძინებს. მოვა ხოლმე და დაჯდება ცივ სამარის გაშლილ ქვაზე, დარდით არის გაჟღენთილი მისი უღვთო სილამაზე; თმას გაიშლის, დაემხობა და ცრემლები სცვივა, სცვივა... სულს მიშფოთებს ეს ქვითინი, გული მტკივა, გული მტკივა! მაგრამ რა ვქნა? მესაფლავე, ჩუმად იყავ, უგდე ყური... გესმის, გესმის, როგორ კვნესის დაღლილი და უბედური? - „გავქრე ისე, როგორც ნისლი, როგორც ღამის მოჩვენება, არ მეღირსოს კვალარეულს სიმშვიდე და მოსვენება. შენი სახე გულს კაწრავდეს, როგორც ვიყო, სადაც ვიყო თუ როდისმე არ მახსოვდე, თუ როდისმე დაგივიწყო!“ მესაფლავე, კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება, იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება? აი, თუნდაც, გალავნისას მესაფლავე აღებს კარებს; ახალგაზრდა ვინმე ვაჟი კიდევ სატრფოს ასამარებს. გულმოკლული ძვირფას კუბოს არ სცილდება, არ შორდება, განა როსმე სხვა ამგვარი სიყვარული მეორდება? უსაზღვროა მისი სევდა, უსაზღვროა მწუხარება, და გადმოსჩქეფს გულმოკლულ ვაჟს თვალთგან ცრემლთა მდუღარება. ფიცით ამბობს: „ოჰ, შეშფოთდეს სამარეში ჩემი ძვლები, არ ათბობდეს ჩემს სამარეს გაზაფხულის მზის სხივები, გავქრე ისე, როგორც ნისლი, როგორც ღამის მოჩვენება, არ მეღირსოს კვალარეულს სიმშვიდე და მოსვენება; შენი სახე გულს კაწრავდეს, სადაც ვიყო, როგორც ვიყო, თუ როდისმე არ მახსოვდე, თუ როდისმე დაგივიწყო!“ მესაფლავე, კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება, იმწუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება? ის ქალი კი, წეღან რომ ვთქვი, ისევ მოდის თმაგაშლილი და სამარეს დაუვიწყარს თავს ადგება, ვით აჩრდილი, ხელში ვარდის მთელი ბუჩქი, ჯერ ისევე დაუმჭკნარი, მოაქვს, რომ მით დაამშვენოს სამარისა თეთრი ჯვარი. ოჰ, ეს ქალი, ალბათ, დარდით ყვავილივით ჭკნება, ჭკნება... სევდას სახე დაუფარავს და სიყვითლე ეპარება. საცოდავი! თვალებსაც კი დასჩნევია უძილობა, - ასე ხდება, როცა ღამით მოგონებებს იწვევს გრძნობა! ეხლა? ეხლა კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება, იმწუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება? და ის ვაჟიც, გუშინწინ რომ მიაბარა სატრფო საფლავს, არ სცილდება სასაფლაოს, სევდიანს და გულმოსაკლავს; სახე თაფლის სანთელს უგავს, სანთელივით დნება, დნება, თავს დასცქერის დაუვიწყარს, გლოვის სიტყვას ეუბნება. მის თვალებსაც დასჩნევია ღამის თევა, უძილობა, - ასე ხდება, როცა ღამით მოგონებებს იწვევს გრძნობა! მესაფლავე, კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება, იმწუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება? დღეს იმ ქალმა გულმოკლულ ვაჟს უნებურად მოჰკრა თვალი; გაიფიქრა: „ისიც ჩემებრ ტირის ცრემლებშეუმშრალი; უძიროა კაცის სევდა, უძიროა კაცის გული, რას არ ითმენს სიყვარულის ცხოველ ნათელს მოკლებული“, - ასე ამბობს სევდიანი ქალის ცისფერ თვალთა ცქერა. ალბათ, ვაჟსაც ამ უსიტყვო ცქერამ გული აუძგერა... ასე იცის თანაგრძნობამ... შენ კი ისე იღიმები, თითქოს მართლა იბმებოდეს იმათ შორის ის სიმები, რომლის ძალით ორი გული სამუდამოდ შეერთდება... ეჰ, არ მჯერა მე ეგ რაღაც, ქვეყნად ეგრე როდი ხდება. როცა ფიცით აცილებენ მიცვალებულს სამარემდე, ფიცს არ სტეხენ... ფიცს არ სტეხენ უკანასკნელ ყოფნის დღემდე. გამიგონე, მესაფლავე, შენ არ იცი კაცის დარდი, თორემ რაა - ჩემს თქმაზე რომ სულელივით ახარხარდი?! რა ვუყოთ, რომ იმ ვაჟმა ქალს მოუტანა ნორჩი ვარდი და მწუხარედ წასჩურჩულა: „შემიყვარდი, შემიყვარდი. ჩვენ ერთი გვაქვს მწუხარება, შევაერთოთ სულთან სული... გამომყევი, ქალო, ცოლად... ძლიერი მაქვს სიყვარული... მართალია, ის სატრფონი არც შენ, არც მე აღარა გვყავს, მაგრამ მათი მოგონება ვერ გაარღვევს უხმო საფლავს. დავივიწყოთ ის წარსული, სატირალი, სავალალო, და ახალი შევქმნათ ყოფნა... გამომყევი ცოლად ქალო!“ დაუცადე, მესაფლავე, თუ რა პასუხს მისცემს ქალი. შენ გგონია, რაკი ვაჟმა დაივიწყა თავის ვალი, ქალიც ასე მოიქცევა? მე მგონია - არა არა... განა გუშინ არ იყო, რომ სატრფო მიწას მიაბარა? მკვდრის აჩრდილთან ვინ იცინის, მკვდრის აჩრდილთან ვინ იხუმრებს? აი, ნახავ - აბეზარ ვაჟს რა პასუხით გაისტუმრებს! მაგრამ ქალი, ღმერთო ჩემო, მორცხვად თავს ხრის და ჩურჩულებს: „თანახმა ვარ! ერთადერთი, მომავალი მასულდგმულებს... ჩვენ ერთი გვაქვს მწუხარება, ნუ ვიგონებთ დროს უბედურს, მე შენი ვარ სამუდამოდ... წამიყვანე, სადაცა გსურს“... მესაფლავე, ეხლა კი გაქვს ნება, რაც გსურს, კვლავ იგი თქვა... სამუდამოდ ასამარებს კაცთა ხსოვნას სამარის ქვა. ალბათ, ქალ-ვაჟს დღეს ერთი აქვს ბინა... ხედავ, გადის ხანი, არ ნახულობს სასაფლაოს დღეს არც ერთი იმათგანი, საფლავთაგან მტვერს და ბალახს დღეს არავინ არ აცილებს და მოვლასთან ერთად ფერი წართმევია ვარდ-ყვავილებს... განისვენეთ, განისვენეთ დავიწყებულ არსთა ძვლებო... თქვენს ყოფნაში არ ერევა ცოცხალთ ფიქრი საარსებო... გენისვენეთ, ძლიერი და უკვდავია თქვენი ძილი... რაღად უნდათ, რად სჭირიათ თქვენს საფლავებს ვარდ-ყვავილი? ან რას გარგებთ მოკვდავ კაცთა სამუდამო ცრემლთა ფრქვევა? ძილით ვეღარ გამოგარკვევთ ვერრა ძალა, ვერც შემთხვევა... ასე ხდება ქვეყანაზე - ყველა ცოცხლობს, ყველა კვდება და ვაი მას, ვის სიკვდილი სიცოცხლეშიც ავიწყდება... ზარსა სცემენ... იმ ორს, რომელთ დაივიწყეს ბედი მწვავე, იმ ორს ერთად გადავერცხლილ კუბოში სჭედს მესაფლავე... სჭედს და რაღაც მწარე ფიქრზე თან ველურად იღიმება - იცის, იცის მესაფლავემ, როგორც უნდა... როგორც ხდება... განისვენეთ, განისვენეთ, დავიწყებულ არსთა ძვლებო, თქვენს ყოფნაში მე ბევრი მაქვს მწუხარე ჟამს საოცნებო!
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
ჯიბიდან ამოიღო ასანთი, მობიჭა ნაფოტები, ჩაცუცქდა, ძაღლი უყურებდა პატრონს, კუნჭულში ეყოდა თოფი, გაჩაღდა ცეცხლი, კაცმა გაშალა ნაბადი, აბგიდან დააძრო პური და დოქი, დანაყრდა, გაიწყო ჩიბუხი, გარედან წვიმის ისმოდა თქაშუნი, კოკისპირულად წვიმდა, კაცი აბოლებდა, სიამოვნებდა: რომ იყო მარტო; რომ ჰქონდა თოფი; რომ ჰყავდა ძაღლი; რომ ენთო ცეცხლი; რომ იყო ქოხში; რომ წვიმდა გარეთ...
ჩანს ატომური სოკო, ისმის საეჭვო გუგუნი, ჟამი მოგორავს, როგორც კომედიანტის ფურგონი. ზანტად მიღეჭავს მანძილს და სარკასტული ღიმით მობოდიალობს კაცი სადღაც ჯანდაბის იქით, სივრცე ხამია, თეთრი, როგორც ხალათი ექთნის, ჰორიზონტს დაჰკრავს ფერი გამასხივების სპექტრის, და შეჩერდება წამი, თითქოს განგების ჯიბრით, უკანასკნელი ვნებით, უკანასკნელი ხიბლით.... ამას ელოდა კაცი მთელი სიცოცხლე თურმე რადიაცია აწი ყველას უწამლებს ურვებს, ჩამოუგდია ლაში ბედს და კოშმარებს როშავს, "რა კარგი იყო მაშინ, იებს გიკრეფდი როცა...
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 304
რეგისტრ.: 3-July 17
წევრი №: 780
ციტატა(Lilu @ Jan 18 2017, 12:46 PM)
სიყვარულს ვეძებდი მე შენს თვალებში, ხელებმა მაგრძნობინეს სითბო.. ოხ! როგორ მინდა ყოველ ღამ განმეორდეს რაც გუშინ ღამით იყო... ეს ჩემგან ექსპრომტად )))
ყოჩაღ, რაღაც არის შენში ))
ეს კი ჩემი ერთ-ერთი საყვარელი ლექსი პეტრე ბაგრატიონ-გრუზინკის:
გაზაფხულდება, უეჭველად გაზაფხულდება. რა დააოკებს თავნება აპრილს? მოვა, მოიტანს, ცისფერ ყვავილებს და შენს ფეხებთან დაჰყრის და დაჰყრის.
ვერ გაუძლებენ მოვარდნილ ვნებებს და დასკდებიან ატმის კვირტები და მეც ვითარცა ახლად გაცნობილს, ახალი თვალით დაგაკვირდები.
შენშიაც ვიგრძნობ აპრილის სუნთქვას, მოვარდნილ მეწყერს და ძუ ავაზას! გეტყვი, მითხარ: აპრილი გათბობს, თუ სხვა სურვილმა გაგალამაზა?..
გაზაფხულდება, უეჭველად გაზაფხულდება, მოვა დღეები წყურვილები და გაგიჟების, სადაც შეგხვდები, შემოგახევ მოცისფრო კაბას, თუ შენი ნებით, შენი ნებით არ გაშიშვლდები!..
პოეზია, პროზა..................., სიყვარულ-ზე-ით-სთვის-გან...
Jul 3 2009, 01:56 PM
