პოეზია, პროზა...................
..........სიყვარულ-ზე-ით-სთვის-გან-დან-მდე ან უსიყვარულოდ...

თქვენი საყვარელი ლექსები, ნოველები, გამონათქვამები...შეიძელბა ფოტოებითაც გააფორმოთ, რაც კარგად გამოხატავს თქვენ ემოციებს, მოკლედ ყველაფერი... [ვეფხისტყაოსანს ნუ ჩააკოპირებთ]
ნუ ეხლაააა :) მე ჭელიძის ერთი ლექსით დავიწყებ, პირველივე რასაც წავაწყდი....

წუთით წარმოვიდგენ, თითქოს
გავჩნდი მთვარესავით ცივი
და მკრთალ არსებობას მითბობს
სხვისგან ნასესხები სხივი...
უცხო ვარსკვლავთაგან ვინმე,
შორით შენნაირად თუ მჭვრეტს,
ალბათ უსასრულოდ მცირე
ვგავარ უმარტივეს უჯრედს.
იმ დროს მომევლინე ახლოს,
წუთით ჩამომხედე სულში,
ეგებ სასწაულად ნახო
რაც ვერ შეიგრძენი გუშინ...
შენზე დაფიქრება წამით
როცა ოკეანედ მაქცევს
ვშფოთავ ცხრაბალიან ძალით
ვამსხვრევ წარმოდგენილ ანძებს.
წუთით უსასრულოდ მცირე
ვხდები უსასრულოდ დიდი
თითქოს ჟამთაბრძოლას ვძლიე
და შენ ხელაღებით მყიდი...
როცა მეჩვენება, თითქოს
მე ვარ მთვარესავით ცივი
და მკრთალ არსებობას მითბობს
სხვისგან ნასესხები სხივი,
მაშინ მომევლინე წამით,
როგორც გაელვება სიზმრის,
ვიდრე უსახური ჟამი
უსასრულობაში მისვრის.

ვშფოთავ ცხრაბალიან ძალით


მიწისძვრა ხარ?

kaxakaxa ხუმარა ცინიკოსი ხარ? ყველაფერზე კი არ უნდა იხუმრო ხოლმე, ეცადე ნაკლები პოსტი გქონდეს მსგავსი...

გამახსენდები ლურჯი წვიმებით,
ვერაზე, ფიქრის გორასთან ახლოს,
ხანდახან ისე მომენატრები,
რომ არასოდეს არ მინდა გნახო...

მე?....ჰაჰაჰაჰა..... რა ცინიკოსი ვარ???? დაგცინი... ვზივარ და მწარედ დაგცინი.... ხომ ვერ მიბრაზდები?...გაინტერესებს რატომ?....ცინიკოსი ვარ?...ნუ ჰო, ჩავთვალოთ ასე... უსაზღვროდ ადამიანური?... ნუ მე პირიქით ჩემს ცხოვრებას უფრო ძაღლურს დავარქმევდი... ხან საით წამაპონწიალებენ და ხან საით... დამატარებენ ასე აღმა-დაღმა... ხან კედელს ვეხლები, ხანაც კლდის ზედაპრის, ხანაც ერთ-სულ-ხორც-განსხეულებულ არსებად ვიქცევი... მაქცია ვარ?...კი ეგეც ვარ... ცხოველი?... რაღამც შენ მიწოდებ შენთვის ცხოველიც ვიქნები....ჰაერი მიყვარს, და ჰო კიდევ ის ცივი წყალიც... ბევრჯერ დამილევია.... გაგიხელია თვალები? გამოგიხედავს ჩემკენ?... მოგიყოლია ერთი თუნდაც პატარა გულის ნადები, სულ პატარა ნაგლეჯი შენი ემოციისა... მიღიმი?...რა ფარისეველი ხარ... მიეცით კეისარს კეისრისა და მე ჩემი... მე ბევრს არ ვითხოვ თქვენგან... რომელი ხილი მიყვარს? ვაშლი... და კიდევ ლეღვიც... შენთვის მოკრეფილი... გაინტერესებს ვინა ვარ? ყურში რომ ჩაგჩურჩულებ დღე და ღამე, დღე და ღამე, დღე და ღამე... გაახელ თვალებს?არა არ გინდა, ვერ დამინახავ... გულის თვალი გაახილე... მე აქ ვარ შენს წინ ცრემლებით სავსე, მე შენიი პატარა, ან არც ისე პატარა, ს ი ყ ვ ა რ უ ლ ი ვარ!!!

s00000000s

უძრაობა ქალაქში
უძრაობა სრულიად
ირგვლივ ყველას თვალები გახდომია უაზრო
იქნებ მე ამ წვიმაში გზა რომ დანისლულია
შენი ნახვა მოვასწრო
შენი კოცნა მოვასწრო......................
მთელი ჩემი სხეულის სველი სინანულია.

მინდა თვალზე ცრემლების ალუბლების დაკრეფა
და ღრუბლების გარშემო მერცხლები რომ უვლიან
შენი ქარით გაქრება
შენი სუნთქვით გაქრება
მარტოობა ოთახში
მარტოობა რთულია....................
რაღაც ნისლისმაგვარი შემოიჭრა ფანჯრიდან

რომ არ გამომეხწია შენი სიყვარულიდან:
ეგ თვალები დამჭრიდა
ეგ ღიმილი დამჭრიდა
უთქმელი განშორება ჩემთვის არაფერია
შენ ხომ ზღვაში დაკარგულ მარგალიტის თასი ხარ
მიწას ორსულობისგან მთები გამობერვია

იცი, რა ლამაზი ხარ,
იცი, რა ლამაზი ხარ
ლამპიონი, ჩემსავით, მასაც მოუწყენია
თავდახრილი დაჰყურებს ქუჩას მთვრალი ლოთივით
ჩამქრალია იმედი მისი ნატვრა ნათურა
შენი ცა მოლოდინით,
შენი ზღვა მოლოდინით
მთვარე თითქოს ჯალათის ალესილი ცულია
Tavi მოსჭრეს ქალაქს და მზე გაგორდა აისის
კარგო, ისე მიყვარხარ
კოცნა ისე მწყურია
მაგ ტუჩებმა რა იცის
მაგ თვალებმა რა იცის.................
უაზრობა ქალაქში
უაზრობა სრულიად.
ირგვლივ ყველას თვალებიგახდომია უაზრო

იქნებ მე ამ წვიმაში შენი ნახვა მოვასწრო
შენი ნახვა მოვასწრო
შენი ნახვა მოვასწრო
შენი ნახვა მოვასწრო
შენი ნახვა მოვასწრო
დუდუნ-დუდუნ, დუდუნ-დუდუნ დუდუნით
შენს ფიქრებში გავაბოლე თუთუნი
ნუგეშ ნუგეშ, ნუგეშ-ნუგეშ ნუგეში
კვამლი დადგა მატარებლის კუპეში
რადგან რადგან, რადგან რადგან რადგანაც
შორს წახვედი ჩემგანაც და მათგანაც
ჩქარა, ჩქარა, ჩქარა, ჩქარა, ჩაქრა... ჩქ ... ჩქ ... ჩქ ... ჩქ ... ჩქ........ . . .

მოულოდნელი პაემანი 30 წლის შემდეგ

"უკაცრავად . . .მაპატიეთ სითავხედე. . .
ვხედავ ჩქარობთ, მაგრამ უნდა დაგაყოვნოთ,
ვერ მიცანით? სულ ვერაფერს მიგახვედრეთ?
თქვენი ხსოვნის ნაწილი ვარ ქალბატონო.
რატომ შეკრთით, ღაწვებს ფერი დაჰკრავს თეთრი,
ნუთუ გულში ძველი გრძნობა კვლავ ბატონობს?
გამოცვლილხარ. . . თუმც თვალები ძველებური შეგრჩენიათ ქალბატონო.
მე როგორ ვარ, რას ვაკეთებ, რად არ მკითხავთ?
ცოლი მყავს და შვილიც უნდა გავათხოვო,
დღეს ყველაფერს ერთად გეტყვით, რაც არ მითქვამს ქალბატონო. . .
მაგ სიმკაცრით თუ უზომო სიამაყით, რა მოიგეთ,
რა საჩუქარს ელით ბოლოს?. . . მენანებით. . .
ლოდინით და დარდით დაღლილს, სიბერეც კი შეგპარვიათ ქალბატონო. . .
თქვენს წინაშე თუკი რამე დავაშავე,
ამიხსენით! . .მიმანიშნეთ! . .არ დამზოგოთ!..
საკუთარ თავს ჩათვლით ალბათ დამნაშავედ;
სინანული გვიანია ქალბატონო. . .
ეს ცხოვრება ბილიკია ეკლიანი, ბევრი დადის,
ლუკმას ეძებს სამათხოვროს,
არ მოგწყინდათ მარტოდ-მარტო ხეტიალი?
გულახდილად მიპასუხეთ ქალბატონო. . .
დრო მოვიდა უკვე ჩვენი განშორების,
ქედს მოგიხდით ამ წუთების სამახსოვროდ,
გახსოვთ? მაშინ. . .თვალს, რომ ვეღარ გაშორებდით,
ახლა კიდევ რა გატირებთ ქალბატონო. . .
თუ გიყვარდით, ამიხსენით რატომ დამგმეთ,
დღეს ვინა გყავთ პატრონი ან საპატრონო, მომიტევეთ. . .
ერთხელ კიდევ პატივს დაგდებთ
და სახლამდე მიგაცილებთ ქალბატონო . . ."

აღარ ვარ.

ეძღვნება ჩემს სიცოცხლეს... რომელიც უზომოდ მიყვარს, უკვე ორი დღეა არ მინახავს და ლამისაა გავგიჟდე... ვიცი ამ წერილს წაიკითხავ... მე ლამისაა გავგიჟდე უშენობით...

მიყვარხააააააააააააარ!!!!!!!!!!!... კივის გული... კივის სხეული... კივის სული... კივის გონება... კივის ცხვირი... კივის ჩემი ხელები... კივის ჩემი ოცნება.... დავიტანჯე... დავიღალე.... გავგიჟდი... იცი როგორ მიყვარხარ?!... აი ისე სიგიჟემდე.... სიდებილემდე... ტკივილამდე... სხეული მეწვის... გული ფეთქავს უფრო და უფრო გამალებით.... კივის ჩემი ტვინი... მიყვარხაააააააარ.... მაგიჟებ.... შენ ჩემი ერთადერთი ხარ... ჩემი სიცოცხლე და ოცნება ხარ... სიგეჟემდე მიყვარს შენი წითელი უნაზესი ტუჩები... განსაკუთრებით ქვედა,... სიგიჟემდე მიყვარს შენი უზომოდ ნაღვლიანი თვალები... ხანაც ცოტა მოციმციმე ეშმაკური... აი, იმ დროს რომ გაქვს როცა მეუბნები: „მიყვარხარ...“ არა კი არა მეუბნები, მეჩურჩულები და ტუჩებშივე იტოვებ ფრაზას, არ გინდა, რომ ბინძური ჰაერი შეეხოს და ბინძურმა თვალებმა დაინახოს.... ტკივილამდე მიყვარხარ... აი ეხლაც, გული მტკივა, და ყველაფერი მიტკივა... სიგიჟემდე განვიცდი უშენობას... ამ ფურცელზე ეხეთქება ჩემი ცრემლები, გულიდან ამოსული თუ ამოვარდნილი... ლამისაა ავდგე და ვიყვირო... ვიყვირო უაზროდ... ყელში მაწვება ემოცია და მახრჩობს, ჩემთან ერთად რომ არ ხარ... ვსულელდები და სიგიჟემდე მივდივარ... მინდა სულ, განუწყვეტლივ დღეც და ღამეც გითხრა: „მიყვარხარ, მიყვარხარ, მიყვარხარ, მიყვარხარ, მიყვარხარ, მიყვარხარ, მიყვარხარ, მიყვარხარ, მიყვარხარ“... და ასე დაუსრულებლად.... რა ვქნა?! არ ვიცი... ვეკითხები ჩემს თავს... იქედან კი მესმის ერთადერთი სახელი... ეს შენი სახელია... მე შენ გეკუთვნი... მე მიყვარხააააააააააააააააააა�
�ააარ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!“

დიდი ხნის წინათ რაც უნდა მეთქვა
ანდA ის,
ახლა რაც უნდა გითხრა
ნუ გაგაოცებს....
ჩემი სათქმელი ისე ძველია
როგორც ყვითელი , ბებერი მთვარე
და ახალია ვით თანამგზავრი
ამ ხნიერ მიწას თავბრუდამხვევად
ირგვლივ რომ უვლის და აჭაბუკებს....
შენ გძინავს მშვიდი ფხიზელი ძილით
ხოლო მე უფრო ფრთხილი ნაბიჯით
გ ი ა ხ ლ ო ვ დ ე ბ ი
და ჩემი სუნთქვა, ახლა რომ ქვეყნად არავის ესმის
ვხედავ - გაღვიძებს...
ასე ცისკარი
რომელიც ჯერეთ ღამის მიღმაა
აღვიძებს ხოლმე ტყეში ფრინველებს............

მე დღემდე მიკვირს რატომ არა ვთქვი
აქამდე შენთვის რაც უნდა მეთქვა
ეგების სიტყვას გაუჩნდა ბზარი
ვით სოფლის ბოლოს ეკლესიის ზარს
რომელიც დიდხანს უაზროდ რეკდა
ყველა გამვლელი და გამომვლელი?.....
ეგების სიტყვა დაცარიელდა
ვიტ ძველი სკივრი
ანდა ზანდუკი
სადაც დეედოფლის მზითები ეწყო?...
ეგებიოს სიტტყვას წავართვით მადლი
როგორც ხვატნი და ქარნი ხორშაკნი
ბარაქას უხვად ართმევდნენ მიწას?.....
ეგების სიტყვა დავშრიტეთ ისე
რომ დავამსგავსეტ დამწყდარ კალაპოტს
სადაც მდინარე თავისი გზით აღარ მიედინება?....
იქნებ გავთიშეთ სიტყვა და საქმე
და ურრან ტყეში ეს მეოცნებე დიდი ბავშვები
ერთმანეთს ხმობენ დაეძებენ და ვერ პოულობენ?.....
მაგრამ მე ვიცი ის ორი ძაღლი ,
ის მეოცნებე დიდი ბავშვები
თუ ერთარსებად გარდიქცევიან მას ჭეშმარიტი ცხოვრება ჰქვია
ან უფრო სწორედ: სიცოცხლის აზრი, ანუ მიზანი
საითაც მარად უნდა ილტვოდეს გაჩენის დღიდან ადამიანი
ვიტყოდიტ: "მოვალ,
ო, უსათუოდ! სღეს მაინც მოვალ"
და არასპოდეს არ მივდიოდით.
ვიტყოდით:
"მჯერა!"
და ურწმუნობვის ჯიუტი მატლი
გულმოდგინებით ღრღნიდა და ნთქავდა
ქარით გაფანტულ რწმენის ნაფლეთებს
ანდა ვიტყოდით:
"არა, არ მჯერა!"
მაგრამ ჩვენს სულში სულ მისხალ-მისხალ
წვეთავდა შურის მწვანე წვეთები
ო, მწუხარებავ და ჭმუნვავ სხვისა
კეთილსა ზედა....
ვიტყოდით:
"მომწონს" და მშიერ გულში კმაყოფილებით ვიღიმებოდით
ვიტყოდით:
"დღესვე, ო, დღესვე" თუმცა ხვალინდელ დღეს ვგულისხმობდით!

დიდი ხნის წინათ რაც უნდა მეთქვა

ანდა ის, ახლა რაც უნდა გითხრა
ნუ გაგაოცებს....
ჩემი სათქმელი ისე ძველია
როგორც ყვითელი , ბებერი მთვარე
და ახალია ვით თანამგზავრი
ამ ხნიერ მიწას თავბრუდამხვევად
ირგვლივ რომ უვლის და აჭაბუკებს....
მ ი ყ ვ ა რ ხ ა რ ......

ქალის აგონია

დაღონებული და მარად სუსტი,
სარკესთან ფიქრობ, როგორც დიანა.
დღესაც შორეულ მეგობარს უცდი,
მაგრამ მან მოსვლა დაიგვიანა.

მახსოვს, ცრემლები შენ თვალს უვლიდა,
ალბათ ფიქრებმა ასე დაგღალა,
და უცხო ბინის ყრუ სართულიდან
შენ ფრინველივით დაჰყურებ ქალაქს.

მიხვალ როიალთან და როგორც გიჟი
იწყებ კლავიშზე ხელების თამაშს.
შენ ძლიერ გინდა და რაღაც გიშლის,
რომ გყავდეს ბავშვი, რომ იყო დამა.

სარკესთან ზიხარ და ფიქრობ სხვაზე,
ხან, როგორც მტრედი, თვალებს დანაბავ.
მიყვები ბედის უცნაურ ხაზებს,
და ნატრობ ვიღაც არათანაბარს.

შენი ლოდინი სანამდი დასტანს,
ანდა სანამდი იქნები წმინდა.
რის მიზეზია, ჯერ ახალგაზრდას,
რომ შენ ცხოვრება ასე მოგწყინდა.

ოთახში ზიხარ შენ, ავადმყოფი,
ხან როგორც ბავშვი ძილს მიეცემი.
შენ ეს ჰაერი თითქოს არ გყოფნის,
და გინდა გლოვა და გინდა ცრემლი.

დაღონებული და მარად სუსტი,
სარკესთან ფიქრობ, როგორც დიანა.
ახლაც შორეულ მეგობარს უცდი,
რომელმაც ასე დაიგვიანა...

მიყვარხარ ჩემო სიხარულო ჩემი ყოველი დღეს შენ გეძღვნება... შენ ჩემი ცხოვრების საწყისი ხარ... უბრალოდ უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ მიყვაარხააააააააარ



შეშლილი ცრემლები

ეს ვედრება შიშველი -
მეუცხოვა მე გვიან,
ღამე, ვნებით შეშლილი,
ყელზე გადამეხვია.

თეთრი შუქი ინთება
ჩემი სულის და ვარდის.
ო, ტირილი მინდება,
შენთან უხმოდ დავარდნილს.

მე თანდათან ვყვითლდები
და ჩემი თმაც ძირს ცვივა.
დაო, ნუ შეწუხდები,
თუ წამების ღირსი ვარ.

ჩუმად ძინავს გულს ტყეში
სევდის ლურჯი ოდებით.
და თბილისის კუთხეში
სადმე ღამით მოვკვდები.


და კიდევ ეს



"მე ვწერ ამ სტრიქონებს ქარიან ღამეში..., როდესაც წვიმის წვეთები ეცემიან მინას და როცა სიშორეზე ტირის როიალი..
მე ალა მაგონდება ჩემი ცხოვრების ქარიშხლიანი დღეები
და სინანულის ჟრუანტელი მივლის.
თანაც მიხარია, რომ ვარ ტერენტი გრანელი.
წინ უფსკრულია და შავი ნისლი მახვევია ირგვლივ.
მე ქვეყნის გაჩენიდან ნელა მოვდიოდი სინათლისაკენ,
რათა მეხილა მზე.
ალბათ მიზიდავდა შორეული და უხილავი..
მოვედი ადრე.
და ახლა ისევ ვუახლოვდები სიბნელეს,
როგორც ზღვას, სადაც სამუდამოდ ჩაიძირება ჩემი სხეული.
ყოველ ღამე მოაქვს ფიქრი სიკვდილზე
და სიშორეზე.
და მეშინია...
ვფიქრობ: მოვა წამი, როცა არ ვიქნები ცოცხალი, მაინც მჯერა ჩემი უკვდავება.
მე პოეზიამ მაგრძნობინა, რომ სადღაც შორეს არსებობს უკვდავების ცისფერი მხარე,
სადაც დაფრინავს ჩემი მწუხარე სული.
ქარიშხლიანი ღამეა და მინდა ვიყო სხვაგან.
პოეზიამ იცის უეცარი სიხარული, რომელიც უდრის გაფრენას.
მე არ მინდოდა სიცოცხლე.
არც სიკვდილი.
მე რაღაც სხვა მსურდა.
ახლა ვფიქრობ და მწამს მესამე გზი არსებობა, როგორც იდუმალები.
მე ისევ ვგავარ მარადისობის გარინდულ საზღვართან და ველი ქრისტეს ლანდს,
რომელიც მიხსნის მე განსაცდელისგან.
და მე მჯერა სიცოცხლე სხეულის გარეშე.
მე მივმართავ მსოფლიოს შემდეგი სიტყვებით:
მე მინდა გაფრენა.
მე მინდა ყველგან ვიყო,როგორც ღმერთი.
ჩარჩენილი ვარ ბავშვივით ამ ციდვილ ქვეყანაში
და არ ვიცი როგორც ამოვიდე იმ ტალახიდან, რომელსაც ეწოდება მიწა.
არა სიცოცხლე,
არა სიკვდილი,
არამედ რაღაც სხვა.
ვამბობ: არ არიან სიტყვები გრძნობებისათვის.
გარეთ ისევ ქარიშხალია, წვიმის წვეთები ეცემიან მინას
და ისევ სიშორეზე ტირის როიალი."


ტერენტი გრანელი უბრალოდ გენიოსია ჩემს გულში ზის...

სიკვდილის შემდეგ
ტერენტი გრანელი
დადგება ზამთარი...

მოვკვდები ღამით, გათენებისას, როდესაც გარეთ იქნება ზამთრის გაცივებული მთვარე და ყინვა. სიკვდილის წინ მომაგონდება თბილისის ღამეები და ჩემი უნაზესი და: ეს ორი შეერთებული კოცონი, რომელიც მწვავდა მე ყოველთვის.
ასე გათავდება სინათლე, გაჰქრებიან მოგონების წამები.
გადავეცემი სიკვდილის მდუმარე ხელებს.
ჩემი წამებული სხეული შეუერთდება მსოფლიო ელემენტებს.
და მე ვიგრძნობ უმაღლეს მოსვენებას.
ჩემი კუბო იქნება სადა
და პროცესია უცრემლო.
მე დამასაფლავებენ შუადღის ორ საათზე თბილისის ახლო.
ჩემი დაკრძალვის დღეს აიშლებიან ფერადი ღრუბლები და ამოვარდება შორეული გრიგალი.

ბალდახიანი, რომელიც წაიღებს ჩემს ცხედარს, იქნება თეთრი და მოძველებული. პანაშვიდს გადამიხდის ვინმე უბრალო მღვდელი, რომელსაც არ ექნება წაკითხული ჩემი სისხლიანი წიგნი «Memento mori!» არ შევეცოდები მღვდელს, რომელსაც არ ეცოდინება ჩემი დაფერფლილი სულის ისტორია. მხოლოდ ცხედართან მდგომ პოეტებს მოაგონდებათ ჩემს დანისლულ ლექსებიდან: სტრიქონები.

მოვა უიმედობა.
პანაშვიდი გათავდება ქარში.
ჩემს ცხედარს ნელა ჩაუშვებენ სამარეში.
და პირველ მიწას სახეზე მომაყრის ვინმე უხეში მესაფლავე.
კუბოს ფიცარზე შეწყდება უკანასკნელი გუგუნი მიწის და ქვების.
პროცესია დაიშლება.
მე და სიჩუმე დავრჩებით მარტო.
გზაში ისაუბრებენ ჩემზე.
დაღამდება...
მე შემეშინდება მარტო სასაფლაოზე, ღამით.
დავტოვებ კუბოს და ტანშიშველი გამოვიქცევი სამარიდან.
და გიჟივით ვიკივლებ, რომ მომეშველონ, რომ დამიფარონ.
არავინ იქნება ჩემი მხსნელი, ისევ დავეცემი, თავს ვიგრძნობ სამარეში და კვლავ მივეცემი ძილს დაუსრულებელს.
ნათელივით თავზე დამადგება ჩემი განუყრელი და - სიჩუმე.
თეთრად დასუდრული იქნება მთელი ქვეყანა.
ის სოფელი, სადაც მე დავიბადე, დაემსგავსება უდაბნოს.
გაივლის ზამთარი, წვიმით და ქარებით.
დადგებიან გაზაფხულის დღეები.
შეიფოთლება სასაფლაო.

კვირა დილით, როდესაც ყველა მლოცველისათვის გაიღება ეკლესიის კარები, ჩემს საფლავთან დაფიქრებული მოვა ვინმე ქალი, მოიგონებს ჩემს დამწვარ სახეს, მოიგონებს ჩემს წამებას და შევეცოდები.
ასე გაივლიან საუკუნეები.
ჩემს საფლავს დაადგება მზე შორეულ რიცხვის.
ჩემს მიერ უხილავ საღამოს ბინდი დაფარავს მივიწყებულ ლოდებს და ჩემი საფლავიც შეიმოსება სიბნელით.

წამოვა წვიმა, ქარიშხალი და მოწყენილ საფლავზე დამაყრის ყვითელ ფოთლებს. ასე დროთა შავი წვეთებით დახავსდება ჩემი სამარე, ზედ წამოიზრდება ბალახი.
ზაფხულში, საღამო დროს, ჩემს საფლავს ჩაუვლიან თეთრად გამოწყობილი ქალები, შორს, სარკესთან უცნობი თითები დაუკრავენ როიალს.
დილაადრიან უიმედოდ იკივლებენ ორთქლმავლები. მოვა კვირადღე და ჩემს ახლოს დარეკავენ ზარებს, აანთებენ სანთლებს.
დაიღლებიან ხელაპყრობილი მლოცველები.
წირვა გათავდება.
საყდარს დაკეტავენ, ხატები დამწყვდეულ ტუსაღებივით დარჩებიან შიგ. და სასაფლაოს ჩხავილით გადაუფრენს ყვავი.
გაქრება თვალები, რომელზედაც ესვენა თბილისის ღამეები მძიმე ლოდებივით.
და ჩემი სამარის სამუდამო დარაჯი იქნება ჩემი უნაზესი და - სიჩუმე.

მე მიხარია თუ შენ გიხარია.... მე მიყვარს სიცოცხლე თუკი შენ გიყვარს იგი... მე მიყვარს სითბო თუკი შენ გცივა, რადგან მოგიტანო და გაგათბო... მე მიყვარს წვიმა თუკი შენ გიყვარს თოვლი, რადგან მოვიდე და დაგადნო... სიყვარულით აგივსო გული და ისე დაგადნო... მე მიყვარს შენი უზომოდ წრფელი თვალები...მე მიყვარს შენი თითოეული ამოსუნთქვა, რადგან ვხვდები რომ ამ ქვეყანაზე შენ ჩემთვის გაჩნდი და მე შენთვის... მე მიყვარს ყოველი გათენება, რადგან ამომავალ მზეს გამსგავსებ... მე მიყვარს შენი ჩრდილი და , ჰო , კიდევ ის მზე, გუშინ რომ მწვავდა, რადგან შენი ჩრდილი მაჩვენა... მე შენ მიყვარხარ, იმიტომ რომ უბრალოდ მ ი ყ ვ ა რ ხ ა რ...

ორიგინალი ტექსტი რუსულად არის დაწერილი, მომეწონა, და შეძლებისდაგვარად გადავთარგმნე ქართულად. სახელები ორიგინალური დავტოვე. "Георгий" ს მაგივრად გიო დავწერე. "Даша" კიდევ ვერა.



  ფორმით წააგავდა სახურავმორღვეულ ეკლესიას. გარს ერტყა საღებავაქერცლილი ღობე , ხოლო გარშემო ეყარა ხავსმოდებული ჩამოშლილი ქვები. თითქოს არაფერი უჩვეულო, მხოლოდ თვითონ ადგილი ყველასთვის უცნობი იყო. ასეთ ადგილებში ყველგან აღდგენითი სამუშაოები მიმდინარეობს, აქ კი დიდი ხანია ფეხი არავის დაედგა. მთავარი შესასვლელის ჩამონგრეული თაღის საპირისპიროდ ღობეში გასასვლელი დარჩენილიყო, ალბათ ერთ დროს ეს იქნებოდა ჭიშკარი. ქვის იატაკი სულ არ იყო აბალახებული, მხოლოდ გვიმრა აბიბინებულიყო საკურთხეველთან. იმ ადგილას, რომლის თავზეც ადრე ჭაღი ეკიდა, იდგა ანგელოზის ქანდაკება. მისი მზერა მიმართული იყო პირდაპირ ტყისკენ გასასვლელისა და ჭიშკრის გასწვრივ. ფრთები დალაგებული ჰქონდა ზურგზე, შეტყუპებული ხელები კი მკერდთან. ქანდაკების თეთრი ქვა მკვეთრად გამოიყოფოდა იატაკის რუხ და ცის ლურჯ ფონზე. მაგრამ უცნაურობა ამაში არ მდგომარეობდა: მართლმადიდებლურ ეკლესიებში ქანდაკებებს არ დგამდნენ, ხოლო კათოლიკური ეკლესიის ამ ადგილებში არსებობა შეუძლებელი იყო.ღობესთან ათიოდ მეტრში მდებარე ტყიდან, ჭიშკრის მხრიდან, მკაფიოდ გაისმა ტოტების მტვრევის ხმა. ტყეში გამეფებულ სიჩუმეში ეს ხმა საკმაოდ დიდ მანძილზე გავრცელდა. ცოტა ხნის შემდეგ კი გაისმა:


- შეხედე, მზეო!
მდელოზე ორი ადამიანი გამოჩნდა. ორივეს იღლიაში ჰქონდა ხმელი ფიჩხის კონა, ჩაცმულობაზე კი ეტყობოდა, რომ ქალაქიდან იყვნენ, ბუნებაში მწვადის საჭმელად, მათი მეგობრები, ალბათ, საგზალს შლიდნენ და სალათს ჭრიდნენ, სანამ ეს ორი ფიჩხს აგროვებდა. ოცდასამ წლამდე სიმპატიური გოგონა. გახეხილი ლურჯი ჯინსიები და სასიამოვნო მწვანე ფერის მოკლესახელოებიანი მაისური. სწორი, წაბლისფერი ხშირი თმა, რომელსაც ასე აღმერთებდა დარიონას შეყვარებული გიორგი, მხარს ქვემოთ სწვდებოდა. ყველა დაშას ეძახდა. მაგრამ გიო თვლიდა, რომ დარიონა შესანიშნავი სახელი იყო. და თუ არ მიმართავდა მრავლისმეტყველი სახელით - „მზე“, მაშინ მიმართავდა მაქასიმუმ ასე - „დარ!“ და, მერე, დანარჩენი. თითქოს იდეალური წყვილი იყო, თუმცა საიდუმლო არ არის, რომ არაფერია იდეალური, ისევე, როგორც გამონაკლისი ყველგანაა.
  და, აი, ტყისკენ, გასასვლელისა და ჭიშკრის გასწვრივ, მომზირალმა ანგელოზმა ეს ყველაფერი შეამჩნია. და ჩათვალა, რომ ეს შემთხვევა ყურადღებას იმსახურებს. ეს კი ისე იშვიათია.
ამასობაში სასიამოვნოდ გრილი დილა გადაიქცა თბილ დღედ. კედელთან დარჩა ფიჩხის ორი გროვა, წყვილი კი უჩვეულო ქანდაკებას ათვალიერებდა.
- რა უცნაურად იღიმება. ქალივით გამომწვევად, თითქოს ... _ თეთრ, ქვის სახეს უყურებდა გიო.
- ზუსტად ისევე, როგორც პრანჭია ელა, როცა შენ გიყურებს _ ქვაზე ჩამოჯდა დარიონა, საიდანაც გვირილები ამოზრდილიყო.
- კარგი, რა _ გიო ნელ-ნელა გარს უვლიდა ანგელოზს _ შენც ხომ გიყურებენ „ზოგიერთები“, მერე რა? ამას რა მნიშვნელობა აქვს.
- სწორედაც, არა აქვს, თუ შენც ზუსტად ისევე არ უყურებ.
გიო ადგილზე გაშეშდა და გოგონას დარცხვენილ სახეს.
 - ჰმ, ეგ როდის?  
 - მაგალითად, სულ ცოტა ხნის წინ, ანდრეის დაბადების დღეზე.მე შევამჩნიე თქვენი მზერა...
 - ღმერთო, მზეო, ნუთუ ასეთი სისულელე...
 - არა! - შეაწყვეტინა დარიონამ - საქმეც მაგაშია, რომ არ არის სისულელე, ბრმა ხომ არა ვარ, გიო! არ მინდოდა თქმა, მაგრამ შენ ისე აღნიშნე აი, ამისი ღიმილი - მან ხელი მიაშვირა ანგელოზს და, ისევ მუხლებზე შემოიხვია - შენ ხომ ჩემს გარეშე შეხვდი ელას.
 - საიდან მოიტანე - ხმაში ყინული გაისმა.
 - როგორ! მანამდე ორი დღით ადრე ყველაფერი კარგად იყო. მერე თქვი, რომ დიმკასთან წახვედი, მაგრამ იქ არ მიხვედი, მერე ეს ჩუმი გადახედვა! ნუ მატყუებ, გიო! გეხვეწები...
 - ო, ღმერთო... - გიომაც გადაწყვიტა ქვაზე ჩამოჯდომა. - და აქედან დაასკვენი, რომ გიღალატე, თუ რაღაც ამდაგვარი...?
 - დიახ, ამის მსგავსი, შეიძლება მანდამდე არც მივიდა.
 - გასაგიჟებელია! და შენ აი, ასე, ადვილად, უშვებ, რომ მე შემიძლია რაღაცა სხვაზე გაგცვალო?! - გიოს გაკვირვებული მზერა დარიონას მზერას შეხვდა. ორივეს სულის სატანჯველი ქვის იატაკზე გადმოიღვარა.
თვალის მოუშორებლად, გოგონამ მკაცრი სახით მიახალა - ისე ლაპარაკობ, თითქოს ჩემზე ასე არასოდეს გიფიქრია! არ გიეჭვიანია და არც დაგიშვია!
 - წარმოიდგინე, არც დამიშვია!! - გიო გასწორდა და მუხლზე ხელი დაირტყა. - მე შენ გენდობი, გაიგე? რა ურთიერთობაა ნდობის გარეშე? მითუმეტეს, ამდენი რამის შემდეგ!
 - წმინდანად ნუ მოგაქვს თავი.
 - აი, თურმე ჩემზე რა აზრის ხარ...
ამასობაში ცა მოიღრუბლა და აგრილდა კიდეც.
 - სულაც არა, უბრალოდ შენ ახლა ასე მოიქეცი. გიო ადგა და კედლამდე გაიარ-გამოიარა. დარიონამ სახე ხელებში ჩარგო. როგორც ჩანდა, დიალოგი ჩიხში მოექცა. ამასობაში ანგელოზს ერთი წვეთი დაეცა, ნახევატ წუთში მეორე, მესამეს დიდხანს არ დაუყოვნებია და პირდაპირ შუბლზე დაეცა გიოს. მაგრამ მას არც შეუმჩნევია. 
 - ერთი რამე მითხარი: იმდენადაც არ მენდობი, რომ ერთი შეხედვის გამო დასკვნა გამოგაქვს, რომ მე შენ გატყუებ?
დარიონა ადგა და გიოს მიუახლოვდა - არა, მაგრამ იცი, რა, არ ვიცი, როგორ გითხრა... 
წვიმამ ამასობაში ძალა მოიკრიბა და უკვე ყველგან ასხავდა,ფოთლებსა და ბალახებზე ხმაურით.
 - თქვი, როგორც არის...
 - აბა, როგორ ვთქვა „როგორც არის“? - საკუთარ თავზე გაბრაზებულმა დარიონამ ხმას აუწია. გიოც ბრაზობდა, რომ ვერ უგებდა, და ისიც ხმას უწევდა.
 - სულ ერთია, ვერ გაიგებ! თვითონაც არ ვიცი! და, საერთოდ, სულელი ხარ! როგორ შეიძლება ჩემი თანდასწრებით ასე უყურო სხვას?! ხომ იცი, როგორი ეჭვიანი ვარ!!!
 - ხო, მაგრამ შეიძლება ასე შემთხვევით გამოვიდეს! - წვიმა უკვე თქეშად მოდიოდა. დამტვრეული სახურავიდან ნაკადულები იღვრებოდა, ხოლო ქვის იატაკზე დაგუბებულ ადგილებში წვეთებისგან ბუშტები ჩნდებოდა. - მე ხომ მიყვარხარ, რა მესაქმება ელასთან! - ეს უკვე ბამალური ჩხუბი იყო._ მას რომც შევხვედროდი, ხომ შეიძლებოდა დასკვნების გამოტანამდე ჩემთან დალაპარაკება!
დარიონამ ისეთი გაკვირვებული სახე მიიღო, რომ გიო შეიშმუშნა.
 - ე.ი. შეხვდი! - ჭექა-ქუხილმა დაფარა მისი ღრმად ჩასუნთქვის ხმა - ნაძირალა! - რაც შეეძლო მთელი სიძულვილით მოუქნია მუშტი - მე, სულელს კი მეგონა, რომ სისულელე იყო, თურმე არ მოუტყუებივარ!
გიომ მისი მოუხერხებელად მოქნეული ხელი დაიჭირა და, თავის მხრივ, განცვიფრებულმა იკითხა
 - ვის „არ მოუტყუებიხარ“?
 - გამიშვი!
 - დარ, ვის არ მოუტყუებიხარ?! - მისი სახე გამკაცრდა.
დარიონამ ხელი გაინთავისუფლა და დამნაშავე სახით თქვა - ახლა რაღა მნიშვნელობა აქვს? მე ბანქო გავშალე.
 - ე.ი.ამის გამოა...? შენ ნორმალური ხარ?!
 - მართალი უღქვამთ, ასეა, არა?
 - ასეა. - წამიერი პაუზა - მართლა შევხვდი ელას ანდრეის დაბადების დღემდე ერთი დღით ადრე. მაგრამ! აბა, წამით დაფიქრდი მზეო: რა საჩუქარი უყიდა ელამ?
 - მერე...
 - რა „მერე“? როგორ ფიქრობ, მივიდა მაღაზიაში, მიუშვირა თითი თაროს და თქვა, თუ შეიძლება, შემიხვიეთო?! დაფიქრდი, მზეო!
 - ...ემმ, შენ მიეცი საჩუქარი...? მაგიტომ შეხვდი?
 - დარწმუნებული ვარ, ბანქომ ამის შესახებ არაფერი თქვა. ეს საიდუმლოა და ანდრეიმ არაფერი არ უნდა იცოდეს!
დარიონამ ტუჩებზე ხელი აიფარა - მატყუებ - ამ სიტყვებზე, თაცსხმა წვიმის მიუხედავად, გიომ მხიარულად გაიღიმა. დარიონა კი ჩაეხუტა და ხმადაბლა თქვა - გიო, მეკიდევ, რა არ ვიფიქრე. -გიომ უპასუხა - კაი, მესმის.- წამის შემდეგ - სულ სველი ხარ... ხმამაღლა და ბედნიერად იცინოდნენ!
 - ნუთუ მართლა - სიცილით თქვა დარიონამ.
კიდევ ერთი წუთი იდგნენ ჩახუტებულები, ჩუმად. მერე კი დანარჩენებთან დაბრუნდნენ. იქვე დარჩა ეკლესია და მხოლოდ ანგელოზმა გააყოლა მზერა წვიმაში გამქრალ ფიგურებს. ამასობაში ტყე ნელნელა გაშრა და განათდა და მალე მზით განათებულ მდელო ორი თავით ფეხებამდე გალუმპული ადამიანი გამოჩნდა. ყველა განცვიფრებული დარჩა მათი დანახვით, ვერაფრით ხვდებოდნენ, სად შეიძლებოდა დასველებულიყვნენ.
 - როგორ, წვიმა ხომ იყო...? - მაგრამ დარიონას არ დაუჯერეს, გიომ კი გამოსავალი მალე იპოვა - წყაროზე ფეხი დამიცდა და მარტო მე დავსველებულიყავი, არ მინდოდა.

აი, ასე ))

Scooted ყოჩაღ თარგმნის უნარიც გქონია... და თავად ტექსტიც ძალიან მომეწონა....

განსაკუთრებით ეს:

კიდევ ერთი წუთი იდგნენ ჩახუტებულები, ჩუმად. მერე კი დანარჩენებთან დაბრუნდნენ. იქვე დარჩა ეკლესია და მხოლოდ ანგელოზმა გააყოლა მზერა წვიმაში გამქრალ ფიგურებს. ამასობაში ტყე ნელნელა გაშრა და განათდა და მალე მზით განათებულ მდელო ორი თავით ფეხებამდე გალუმპული ადამიანი გამოჩნდა. ყველა განცვიფრებული დარჩა მათი დანახვით, ვერაფრით ხვდებოდნენ, სად შეიძლებოდა დასველებულიყვნენ.

კარგად არის გადმოცემული მთელი ემოცია... ნუ კულმინაციაა რა...

სეკვენცია

ანი ბანი და განი და ............მართლა არ ვიცი რა მინდა, ................ალბათ პატარა და მინდა .....ღმერთო, დამინდე, ამინ, და
ანი ბანი და განი და.
მინდა ამოვძვრე კანიდან, ...........სიცოცხლე მინდა თავიდან. .....სიკვდილი მინდა? - არ მინდა, არა როგორმე გავუძლებ,
არა როგორმე ავიტან, ---------> მხრით გოლგოთაზე ავიტან --------> დღეებს, რომელიც სვე-ბედმა
გამი-წვიმ-ავდარ-ამინდა.
ანი ბანი და განი და
სევდის სივრცე და განი და ..... ბედის ცამეტი განედი ............. ვერ გავისეგრძეგანე და
მისი უღრმესი ქანიდან
ვყვირივარ: ანი ბანი და განი და დანი ზანი და თანდათან თანი კანი და ლანი და მანი მანი და მე ნანი-ნანი-ნა მინდა.
ვეხფვის ტყავისა გაძრობა .........ამ გატანჯული ტანიდან
და წასვლა იერუსალიმს, კანას ქორწილში სმა მინდა.
მეგზურად მწყემსი ძმა მინდა:
პანი და ჟანი რანი და ფანი და ღანი ყანი და შანი ჩანი და ქანი და
ეზო-კარიდან, ყანიდან
მუნ ჩემი ბაღის ნაყოფის მიტანა ქანაანიდან. .......მე ცაზე ცანი ვცანი და ჯანი და ძანი წანი და
მინდა გამოსვლა წამიდან, .................................ვეებერთელა ცა მინდა.
ვიწრო ბილიკის მაგიერ ..............ათი ათასი გზა მინდა. გზა მინდა მნათობებიდან,
შენსკენ მავალი გზა მინდა, მზის მუცელღების ხმა მინდა.
სანი და ჭანი ხანი და ვერძის შუბლიდან, ხარიდან
ისევ მნათობთა გზა მინდა, ყოველ მნათობში ანთებულ ............საიდუმლოში წვა მინდა..
ყველა ვარსკვლავში წვა მინდა, ყველა ვარსკვლავში სვლა მინდა, ყველა ვარსკვლავის ცვლა მინდა,
მინდა გამოსვლა წამიდან, ..................................ვეებერთელა ცა მინდა.
ანი ბანი და განი და,
ღმერთო, ამ შუბლის ამინდი ცხრა მზით ამინთე, ამინ, და
ისევ ა-მინდა, ე-მინდა, თეთრი ი-მინდა, ო-მინდა,
სანამ ცხოვრების ჰოემდე
მივალ ათასი ომიდან, ....................ერთი ძლიერი უ-მინდა, სამოთხის ვაშლი უმი, და მერე შენს გვერდით თუ გინდა,
ანი ბანი და განი და,
ღმერთო, დამინდე და მინდა.

იოსიფ ბროდსკი

სექსტეტი

Дорогая, я вышел сегодня из дому поздно вечером
подышать свежим воздухом, веющим с океана.
Закат догорал в партере китайским веером,
и туча клубилась, как крышка концертного фортепьяно.

Четверть века назад ты питала пристрастье к люля и к финикам,
рисовала тушью в блокноте, немножко пела,
развлекалась со мной; но потом сошлась с инженером-химиком
и, судя по письмам, чудовищно поглупела.

Теперь тебя видят в церквях в провинции и в метрополии
на панихидах по общим друзьям, идущих теперь сплошною
чередой; и я рад, что на свете есть расстоянья более
немыслимые, чем между тобой и мною.

Не пойми меня дурно. С твоим голосом, телом, именем
ничего уже больше не связано; никто их не уничтожил,
но забыть одну жизнь – человеку нужна, как минимум,
еще одна жизнь. И я эту долю прожил.

Повезло и тебе: где еще, кроме разве что фотографии,
ты пребудешь всегда без морщин, молода, весела, глумлива?
Ибо время, столкнувшись с памятью, узнает о своем бесправии.
Я курю в темноте и вдыхаю гнилье отлива.

Я ухожу оставляя горы окурков
Километры дней, миллионы придурков
Литров крови подаренной или потерянной
Оставляю друзей тех,что наполовину
Себя на радиоволнах, коротких и длинных
Осчастливленных много и обиженных много

Терзает ночь мои опухшие веки
Я ничего, ничего об этом не помню
Моя любовь осталась в двадцатом веке
И снова ночь-стрела отравлена ядом
Я никогда-никогда тебя не оставлю
Полежи со мною неслышно рядом

Я ухожу оставляя причины для споров
Мою смешную собаку, мой любимый город
Недокуренный план, гигабайт фотографий
Оставляю мечту, может кто-то захочет
Три тетради сомнений моим неровным почерком
Деньги в банке и многих себе подобных

Терзает ночь мои опухшие веки
Я ничего, ничего об этом не помню
Моя любовь осталась в двадцатом веке
И снова ночь-стрела отравлена ядом
Я никогда-никогда тебя не оставлю
Полежи со мною неслышно рядом...

მზე... მთვარე... მიწა... ჰაერი... წყალი... შუბლგაწყვეტილი ღამე... მომცრო წვიმა... ცოტა ნიავი... სისხლივით მოწოლილი ბედნიერება... ორი მთვარე... ორი მზე... ორი მიწა... ორი ჰაერი... ორი წყალი... ორი შუბლგაწყვეტილი ღამე... შენი ემოცია და ჩემი გრძნობა... გულიდან ამოხეთქილი სიტყვების ამარა დარჩენილი ეს ემოცია... დავკარგე თავი და მინდა სრულ მდუმარებაში თვალებით გესაუბრო... გაფრენილი წუთები და მოფრენილი საათები... ეს სწორედ ის შედეგია, რასაც შენ ჩემში იწვევ... იცი რატომ? იმიტომ, რომ მე და შენ დროში გავიყინეთ... მე და შენ ერთსულხორცგანსხეულებული აზროვნება ვისწავლეთ... მე უზომოდ მიყვარს შენი ყველაფერი... გაცვეთილ ფრაზებს ვერიდები, ალბათ ხვდები რატომაც... მე მიყვარს შენი სუნთქვა, თითოეული ჰაერის მილიგრამი რომელსაც შენ ჩაისუნთქავ, ჩათვალე ის მილიგრამი, რომელიც მე არ ჩავისუნთქე იმის გამო, რომ შენ ჩაგესუნთქა... გული მიცემს... უფროდაუფრო მიცემს... დავივიწყე ყველაფერი გარშემო და ბედნიერებით განმსჭვალულმა მიმოვიხედე... მინდა მიყვარდე... არა, კი არ მიყვარდე... უზომოდ გაღმერთებდე... მიყვარხარ ისე, როგორც არასდროს არავის... ყოველდღე მიათმაგდება, მიასმაგდება ეს სიყვარული... დავთმე ემოცია და შავი ფიქრი... ეხლა მხოლოდ სიკამკამეზე და შენზე ვფიქრობ... შენს უაზროდ ლამაზ გულზე ვფიქრობ... შენს ულამაზეს და სევდიან თვალებზე... რომელნიც მუდამ მალავენ უდიდეს გრძნობას და მხოლოდ მაშინ გამოაქვთ სააშკარაოზე, როცა შენი და ჩემი ტუჩები ერთიანდებიან... მინდა ერთმანეთს ჩავჭიდოთ ხელი და ასე ვიაროთ მთელი ცხოვრება... მთელი სიცოცხლე... მინდა სულ შენს გულში ვიყო... და ის ფარდა სულ მუდამ ისე შრიალებდეს... მინდა მე და შენ ვიყოთ მზე და მთვარე... სულ მუდამ ერთმანეთზე შეყვარებულები, რომელთაც გრძნობის მეტი არაფერი დარჩენიათ ამ ქვეყნად...

но смотря кто как все это понимает вообше....

ზემფირა..? მაგან ერთხელ თქვა - "ნუ ეძებთ აზრს ჩემს სიმღერებში, იგი მანდ უბრალოდ არარის."

ნუ ეხლაააა, მაგან ერთხელ კიდევ თქვა რომ რაც მაქვს, ეგ სიმღერააო და იმიტომაც ვატარებ ამას როგორც რაღაც იდეასო, და რაზეც არ ვსაუბრობ, ის ხშირად იქ იკვეთებაო... იუთუბზეც კი შეგიძლია ნახო მსგავსი ინტერვიუები...

ნუ ისევ წინააღმდეგობაში მოვედით, ღმერთმანი, არა და რად მინდა?.....

[...ჩურჩული...]
მისმენ, ვიცი რომ შენ მისმენ....[/ჩურჩული...]
ნუ დამიკარგავ იმედს,
იმედს, რომ ხარ.
ნეტავ, როდის მოხვალ სტუმრად,
მე ვიცი რომ შენ ცხოვრობ შორს,
ყველაზე შორს -
ცაზე.
თუ შემოაღებ კარს,
მე დაგახვედრებ სკამს,
დავსხდებით ერთად და ვუყურებთ ცას,
ვიქნებით ერთად, მე მოგიტან წყალს... [ისეთი სიტყვა მინდა დავწერო, შენ რომ გაიგებ, ისეთი სახლი მინდა გაჩუქო, შენ რომ იცხოვრებ, ისეთი შუქი მინდა აგინთო, შენ რომ გაგათბობს, ისეთი წყალი მინდა გწყუროდეს, მე რომ მოგიტან... მე მოგიტან წყალს, მე მოგიტან წყალს. შენ იცხოვრე ჩემთან, მე მოგიტან წყალს...][...ჩურჩული...]
თუ შემოაღებ კარს, მე დაგახვედრებ სკამს,
დავსხდებით ერთად და ვუყურებთ ცას,
ვიცხოვრებთ ერთად...
ერთად...

გარეთ ისევ წვიმს და ჯერ ადრეა,
გარეთ ისევ წვიმს და სულ იწვიმებს,
მე ვგრძნობ რომ მცივა და მენატრები
მაგრამ ვარ გხედავ,როგორც სიცივეს!
გარეთ კი წვიმით სველი აბრები
აშიშინებენ შერჩენილ სიცხეს,
მე აღარ მინდა,რომ სხვებს დაბრალდეს ჩემი სიჩუმე
და ხმაურს ვიწყებ....
გათავდა.. აღარ ჩამოგეხსნები,
არ მახსოვს ვის რა ვუთხარი გუშინ
და ვაფათურებ სიცხიან ლექსებს
შენს თმებზე,მხრებზე,მუხლებზე...სულშ
ი...
ნარბენი კაცის გულივით ფეთქავს
საათიც, ქუჩაც, ფოთოლიც, წვეთიც...
შენ ხარ-აქამდე რაც უნდა მეთქვა,
შენ ხარ ოთახში ჰაერზე მეტი!...........

ოთარ ჭილაძე

რა დამაძინებს,რა დამაძინებს,
უსაშველოა წუხილი ჩემი,
შენი თვალების ზღვაში ჩავძირე
იმედისა და ოცნების გემი.
ვერ დამათრობდა კარგი თამადაც-
ერთი ღიმილით შენ რომ დამათვრე,
რატომ შემხედე ასე თამამად,
თვალები რატომ შემომანათე.
მას მერე ჩემთვის ყველგან ღამეა,
და ყოველ წუთას უფრო ღამდება,
ჩემი სიმღერაც განა რამეა,
ოღონდ ეგაა-არ დამთავრდება.
რა დამაძინებს,რა დამაძინებს,
უკვე მეძინა მე ჩემი წილი,
მაგრამ ამ მიწას ვიდრე ვამძიმებ-
არ გეღირსება შენც მშვიდი ძილი!

ოთარ ჭილაძე

ისევ მთვარე, ფერლისფერი შუქს
ნაგლეჯ-ნაგლეჯ უგზავნიდა ქსელებს
ისევ წილი მოატეხე გულს,
ისევ ძარღვი მიქსაქსნიდა ხელებს...
ისევ ფუნჯით გალურჯებულ გულს
ციმციმები მონდომებით ფენდნენ
ისევ თლიდა ხავერდისგან სულს
გარუჯულნი, ბნელ ღამეებს თელდნენ.
ისევ ხენი წაწვეტებულ რჯულს
უგზავნიდნენ ცათა მორიგ ნგერებს
ისევ თვალნი დამძიმებულ წყლულს
დაძირავდნენ როგორც მორიგ ერებს...
ისევ სარკე არეკლავდა ჭმუნს
ხეტიალით გადარღვეულ ფერებს
კვლავ ფანჯრიდან ტაძარს ვხედავ ტღულს
უჰაერო, უსაშველო ფენებს...

ისევ რატომ დაგეძებდა - სულს
დაშრეტილი, უსიცოცხლო ასლი
ისევ, ისევ გაურბოდა კრულს
კვლავ სხეულში ილეოდა აზრი
ისევ მთვარე, ფერლისფერი შუქს
ნაგლეჯ-ნაგლეჯ უგზავნიდა ქსელებს
ისევ წილი მოატეხე გულს,
ისევ ძარღვი მიქსაქსნიდა ხელებს...

****
მე გულს მიჩქარებს და თავბრუს მახვევს,
ეს დიდებული ჯვარი და მცხეთა,
თითქოს პირველად ვიგებ შენს სახელს,
ან ვეთხოვები საყვარელ ცხედარს...

მეც მცემს ამ მთებზე გამსკდარი სეტყვა,
ჩემზეც გადმოდის ამ ცის სითეთრე,
მათი ბრალია,რამეს თუ გეტყვი,
ანდა ვერ გეტყვი,მაგრამ-ვიფიქრებ!

* * * *

მე მინდა, შენს ლანდს ეს ლექსი ვუთხრა,
უბრალოდ ვუთხრა, როგორც სუფრაზე,
ყველას გვაქვს ჩვენი პატარა კუთხე,
სადაც ჩვენვე ვართ ჩვენი უფროსი.

ეცემა თოვლი - თეთრი ფრინველი,
ეცემა, მაგრამ რა იცის თოვლმა?!
ან რას გაიგებ, რომ დღეს პირველად
არ შემიძლია მე შენი პოვნა.

ეს თოვლი მარტო თოვლი არ არის,
ეს ქარიც მარტო ქარი არ არის.
ისინი სადღაც შიგნით მალავენ
მას, რაც არ იყო დასამალავი.

მე თოვლში ვიგრძენ შენი სიცივე,
მე ქარში შენი თმებით დავები,
შენი დუმილით, შენი სიციცლით,
შენი ფერმკრთალი მუხლისთავებით.

ეცემა თოვლი და ყველაფერი
თოვლში მიცურავს ზღაპრად ქცეული.
ვერ გამიჩუმებ სურვილს ზღაპრებით,
მე მინდა შენი სული... სხეული....

და დღე, რომელიც უშენოდ მოვა
მხოლოდ გარედან იქნება მშვიდი.
ეცემა თოვლი... რა იცის თოვლმა,
რა იცის ჩიტმა - მიფრინავს ჩიტი...

მე მიხარია, რომ არ იციან,
რომ მეც არ ვიცი, ხვალ სად ვიქნები.
და ისევ მიყვარს დიდი სიცილი,
დიდი სინათლე, დიდი ჭიქები.

ეცემა თოვლი, როგორც ცხოვრება
თოვლივით ჩუმი და შემპარავი.
მე კი ყოველთვის მემხსოვრება,
რაც ახლა მინდა, მაგრამ არ არის.

ეცემა თოვლი და დროს ბარდება
ლამაზი, მაგრამ უკვე ყოფილი,
როგორც შემკრთალი ჩვენი ლანდები
სადღაც სივრცეში გადაჭდობილი.

ამ ქუჩის ბოლოს,
ამ ქუჩის ბოლოს, ორი მოხუცი ცხოვრობს,
მათი სახლ-კარი მარტოობისგან დამსგავსებია სოროს.
ცაში ღრუბლებად გადაიშლება, ქვეყნის ოთხივე კიდეს,
რაც უფიქრიათ, რაც წაუკითხავთ, რაც სიზმრებიათ კიდევ.
გაიხსენებენ ახალგაზრდობას, როგორც შხაპუნა წვიმას,
მათი შვილების პატარაობას, ათას უბრალო წვრილმანს.
ფანჯრის რაფაზე ბეღურები და წამლის შუშები სხედან,
წიგნი... საქსოვი... ბანქოს ქაღალდი ანიავებენ სევდას.
ამ ქუჩის ბოლოს,
ამ ქუჩის ბოლოს,
ორი მუხუცი ცხოვრობს,
აქედან ვხედავ და უკვე მიყვარს ბევრი ჩვენგანის ბოლო.
მაგრამ ხანდახან შიში შემიპყრობს და იმ დღეებზე ვდარდობ,
ამ ქუჩის ბოლოს ერთი მათგანი როცა დარჩება მარტო...

"ბაღში მოდით, როცა შუაღამისას პირველი საათი დარეკს, აიღეთ მებაღის დიდი კიბე, რომელიც ჭის გვერდით დევს, მოადგით ჩემს ფანჯარას და ჩემთან ამოდით.
მთვარიანი ღამეა, მაგრამ არაუშავს..."

ააშენე...
იმ ძველის დანგრევაც მოასწრე
და ახალ სართულებს ჩაუდეგ დარაჯად...
ყაზბეგი საქმეს რომ გიშლიდეს -
მოაძრე...
რა უშავს
ნისლებში ხომ მაინც არა ჩანს...

ო. ჭილაძე

მე შენთან სტუმრად მოვსულვარ ახლაც,
აქ მიპოვია დღის დასასრული.
მე მიყვარს შენი პატარა სახლის
სიმყუდროვე და კედლების სუნი.

მე მიყვარს, მაგრამ ვერ ვიტყვი რატომ,
ფესვი გადგმული სულში ისეა,
და იქნებ ჩემი სტუმრობა მარტო
ჩვეულება და სინდისია!

შენ ისევ ისე მიხდი მადლობას
და ისევ ისე ამზადებ ჩაის,
(ვინ იცის,თოვლი როდის გადნება და
რა იქნება ვინ იცის გაისს).

როგორ ბერდები.როგორ ბერდები,
როგორ გეცვლება ხმა და იერი...
ჩემი გზებით და იმედებით
სულ სხვანაირედ ვარ ბადნიერი

და მაინც მიყვარს ეს ჩუმი სახლი,
ეს ძვლისძველი დიდი ბუხარი,
შენი ფერმკთალი და წყნარი სახე
ისე ლამაზად არის მწუხარე.

ერთ დროს შენც იყავ ნაზი და ჩვილი
შენც გერხეოდა ყურზე საყურე...
დადიხარ,ფიქრობ და გეჩვენება
როგორ ადაბლებს თოვლი სახურავს.

ასეა,როცა გაივლის ქარი
ტყეშიც ამგვარად დგება ზამთარი.
დრო,გაფრენილი საოცრად ჩქარა
შენს თმებში ვერცხლად არის ჩამდნარი.

და მე მგონია,იმიტომ მიშვებ შენთან,
მდუმარე და მწუხრისფერი,
რომ შენს მახლობლად მეც ვიგრძნო შიში
სადღაც მოარულ ჩემი სიბერის.

მე დღეს ბუხარი ვერაფერს მეტყვის,
მე დღეს სურვილებს გრიგალს ვატოლებ,
ის აიშენა მან,ვისაც მეტი
ჰქონდა წუხილი და სიმარტოვე.

გარეთ შრიალებს იანვრის თოვლი,
იძინებს ბაღი ქარით ნარწევი...
ახლა მშვიდობით.მე კიდევ მოვალ
შენი მსმენელი და ხმის გამცემი.

მეზობლის ნათელი ლოჯიიდან
ვძვრები ოთახში, ჩემს ბნელ ოთახში
სადაც არასდროს იტანჯებიან
საპარადო ფორმით საგნები.
ვანთებ სანთელს,
თვალს ვარიდებ მათ მტვრიან ზურგებს,
უძლური კერპის ნატიფ თითებს,
მიგდებულიი სურათი
და მოგონებებს მიმოფანტულებს,
სიგარეტების დაჭმუჭნული კოლოფებივით
და ვუღებ კარებს
მას,
ჩემსავე თავს,
გარეთ რომ დგას
და გასაღების დაკარგვას დარდობს...

შანდორ პეტეფი

შენ გაზაფხული გიყვარს

შენ გაზაფხული გიყვარს და გშვენის,
ზამთრის სიცივე გეუცხოვება,
გაზაფხულია ცხოვრება შენი,
შემოდგომაა ჩემი ცხოვრება.

ჩემს სახეს ჩრდილი დაჰკრავს უხეში,
შენი ლოყები ვარდივით ღვივის,
ჩემი თვალების დაღლილ გუგებში
კრთის შემოდგომის დაღლილი სხივი.

გულსაც ნაღველი შემოეპარა,
ჩემს გულს, ნაღველს რომ არ იკარებდა,
და უკვე ერთი ნაბიჯი კმარა,
რომ უცებ დავდგე ზამთრის კარებთან.

შენ რომ წინ წადგა ნაბიჯი სწრაფად,
მეც უკან წავდგა ნაბიჯი ერთი,
ერთი ხნისანი, ზაფხულში, ალბათ,
აღმოვჩნდებოდით ერთურთის გვერდით

მითხარი, რამდენჯერ მოვა გაზაფხული შენთან,
მითხარი, რამდენჯერ ჩახედავ თვალებში თოვლს,
მითხარი, რამდენჯერ მოგავლებს ზაფხული სურნელს
და შემოდგომა ოქროსფერს მოგაკრავს რგოლს.
მითხარი, რამდენჯერ შეიგრძნობ ძარღვებში წვიმას,
მითხარი, როგორ, ქარი გაბზრიალებს კვლავ,
მითხარი შენი თოვლივით სპეტაკი გრძნობა,
რომელსაც უწყალოდ მწველი მზის სხივები წვავს.
მითხარი რამდენჯერ ივლი ფეხშიშველი ველებს
და მიეფინები ფერად, აჭრელებულ მთებს,
მითხარი, როგორ დასერავ უთვალავ სერებს
და როგორ გაივლი უთელავ, უახლეს გზებს.
მითხარი, რამდენჯერ მოვა გაზაფხული შენთან,
მითხარი, რამდენჯერ ჩახედავ თვალებში თოვლს,
მითხარი, შენი თეთრი და სპეტაკი გრძნობა
როცა შემოდგომა ოპქროსფერს მოგაკრავს რგოლს.

ვარდისფერი ავტობუსი

შენი მზით
ჩემი მზე
შემივსე.
ოღონდ
მზე დაბნელებით
შენიღბე,
თორემ
ჩემსა და შენს მზეს
სულ სხვა შეირგებს.
ამ ქალაქში
სინათლე
ისე არ უყვართ როგორც...
შენი ხმით ჩემი ხმა
შენი სვლით
ჩემი სვლა
და სუნთქვით
სუნთქვა
დუმილით
დუმილი-
შემივსე!
მასწავლე ორამდე დათვლა
შენ და მე
ღამედაკიდე -
ქალაქში,სადაც
სინათლე ისევ არ უყვართ,
და კიდევ:
მზე დაბნელებით
შენიღბე
და ისე -
შენი მზით
ჩემი მზე
შემივსე.

ლურჯი ავტობუსი

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . მოდი, პატარავ, გაინაწილე ჩვენი ხვედრი,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . მოდი, პატარავ, გაინაწილე ჩვენი ხვედრი,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . მოდი, პატარავ, გაინაწილე ჩვენი ხვედრი და
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . შემხვდი ლურჯი ავტობუსის უკან;
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ლურჯი კლდე;
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ლურჯი ავტობუსი;
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ლურჯი კლდე;
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ლურჯი ავტობუსი...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . მოკალი, მოკალი!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ეს დასასრულია მშვენიერო მეგობარო
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ეს დასასრულია,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ჩემო ერთადერთო მეგობარო, დასასრული.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ის გტკენს, რათა გათავისუფლდე,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . მაგრამ შენ არასოდეს გამომყვები მე.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . დასასრული სიცილის და ტკბილი ტყუილების,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . დასასრული ღამეების, როცა თავის მოკვლას ვაპირებთ
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . დასასრული.

ზაზა კოშკაძე

ლიმონისფერი მოიწყენს ნერგი,
ძვირფასი მაგრამ ასე იაფი.
სიყვარულია მზის აისბერგი
და სიძულვილის ბარელიეფი...
უნამდვილესი ზღაპრის აკორდის ექო -
ზიზღია მუდამ.
ღმერთის გვამია მიწა ნაკორტნი,
ღამისმთეველი - ბუდდა.
ხორხისმიერი ჯესტი უხეში
ხორცის პლანეტას ართობს,
ის დასჯილია და დგას კუთხეში,
ბედნიერია ამ დროს.
იცინეთ ჩემზე - უფრთოდ ფრენაზე,
(მწვანე ღრუბელი დალბა)
ზეშთაგონება ბრბოს ტლუ ენაზე
სასაცილოა ალბათ.
სულის სიხარულს დაღვრის იებად
არარაობა წმინდა.
ა რ ა ვ ი თ ა რ ი: არც პატიება,
არც გახსენება მინდა!

ხვიარა

მთვარის ორგაზმი

შორი-შორს
მინდა გაშალო ფეხები,
შორი-შორს
საშოში ჩაგეწნეხები.

მოძრაობა ნელდება
მოძრაობა გრძელდება
მოძრაობა აჩქარდა
მოძრაობა გამწარდა
მოძრაობა ნელდება
მოძრაობა ბნელდება
მოძრაობა გაგიჟდა
მე სურვილი გამიჩნდა
მოძრაობა გახევდეს
სანამ კედლებს გახევდეს
აააააააააააააააჰ...

მიდი მიდი
მალე მალე
კიდე-კიდე
მცალე მცალე
მიდი მიდი
მალე მალე
კიდე კიდე კიდე კიდე კიდე კიდე
დ ა ვ ი ც ა ლ ე !

შუშის ორი კიდური,
როგორც ვნების ჰარმონია...
თვალჩაუყოლებელი სისხლიანი სიღრმეები...
დაუტყვევებელი კვნესის ფარეხები...
დამწიფებული სავსე ტალღები...
მე შენ გეახლები
ამ ფიქრის საღამოს,
მინდა რომ ჩაიცვა
ჰაერი და მთვარე...
შემოგაგლეჯ ვარსკვლავურ ღილებს,
გაგაძრობ შენფერ ცას
და დილამდე ვიხეტიალებ ლტოლვის პრერიებში,
რომლებსაც არა აქვთ ბოლო,
რომლებსაც არა აქვთ ძირი,
თოტმეტი საათით ცოლო,
ამ ღამით არ გინდა ძილი...
ალერსით თრობაა ღამე,
ალერსით თრობა ხარ შენ...
მომიახლოვდი სისველით გათხაპნილ იმპერიაში,
ლამაზად მოკალათდი ჩემს სახიფათო სეისმურ ზონაში
და გამოიხმე მიწისძვრა!
ააჯანყე ქარიშხლები!
ააზვირთე ცუნამები!
ამოძრავე ღვარცოფები
და მთის ძირში, სისხლისფერი ცის ქვეშ,
როცა დადუმდება ჰაერი,
როცა დაიკვნესებს მთვარე,
დაელოდე ლავას..
და ის შენ გაგათბობს..
და ის შენ გაგავრცობს..
გა გა ვრცობს...

გა გა ვრცობს
შო რი შორს
შორი-შორს
შორი-შორს
მინდა გაშალო ფეხები,
შორი-შორს
საშოში ჩაგეწნეხები...

მოძრაობა ნელდება
მოძრაობა გრძელდება
მოძრაობა აჩქარდა
მოძრაობა გამწარდა
მოძრაობა ნელდება
მოძრაობა ბნელდება
მოძრაობა გაგიჟდა
მე სურვილი გამიჩნდა
მოძრაობა გახევდეს
სანამ კედლებს გახევდეს
აააააააააააააააჰ...

მიდი მიდი
მალე მალე
კიდე-კიდე
მცალე მცალე
მიდი მიდი
მალე მალე
კიდე კიდე კიდე კიდე კიდე კიდე
დ ა ვ ი ც ა ლ ე !

ვარდისფერი ავტობუსი

დედა,
ნუ ეტყვი ჩემს შეყვარებულს,
რომ ასეთი პატარა მაქვს
ნუ მოუყვები
როგორ გირტყამ ცხვირში იდაყვებს
როცა დავთვრები,
გემუდარები,
ნუ ეტყვი მას, რომ თავი გენიოსი მგონია,
რომ არცერთ სამსახურში აღარ მიღებენ,
ნუ ეტყვი,
რომ ღამე წინდებით მძინავს,
და რომ ასეთ საზიზღარ ლექსებს ვწერ,
ნუ ეტყვი,
რომ წუხელ თავის მოკვლა ვცადე,
რომ გიტარაზე ვეღარ ვუკრავ,
და რომ ინგლისურიც დამავიწყდა.
ნუ ეტყვი,
რომ შენი ნაჩუქარი ყველა საჩუქარი გავყიდე,
ნუ ეტყვი,
რომ ასე ხშირად ვმასტურბირებ,
რომ ამდენს ვეწევი,
და რომ დორბლიანი ვარ.
ნუ მოუყვები,
რომ ღამით გაუთავებლად ვხვრინავ და ვაკუებ
ნუ ეტყვი,
რომ უკვე ყელში ამოვედი და ვეღარ მიტან
და გემუდარები,
ნუ ეტყვი,
რომ ლეიკემია მჭირს და მალე მოვკვდები.

ხსნა არის ის, რომ ისევ ვოცნებობ,
ხსნა არის ის, რომ ვერაფერს ვხედავ,
ხსნა არის ის, რომ ყველაფერს ვამბობ,
ხსნა არის ის, რომ სიყვარულს ვბედავ,
ხსნა არის ის, რომ დაიწყო თოვა,
ხსნა არის ის, რომ წამოვა სეტყვა,
ხსნა არის ის, რომ არავინ მოვა,
ხსნა არის ის, რომ დარჩება სევდა,
ხსნა არის ის, რომ აიღო ხელი,
ხსნა არის ის, რომ დაიწყო სროლა,
ხსნა არის ის, რომ არაფერს ელი,
ხსნა არის ის, რომ გრძელდება ბრძოლა.

მერე რა მოხდა
მერე რა მოხდა თუ სახლამდე აღარ გაცილებ
მერე რა მოხდა თუ ყოველდღე ღორივით ვთვრები
მერე რა მოხდა თუკი მუხლებს სახეში გირტყამ
მერე რა მოხდა თუ გტკივა და არ მეცოდები
მერე რა მოხდა თუ ჩემს გვერდით უბედური ხარ
მერე რა მოხდა თუ კანკალებ ჩემს დანახვაზე
მერე რა მოხდა თუ სახეზე სიგარეტს გაქრობ
თუ გაიძულებ დაჩოქილმა ვედრება მითხრა
მერე რა მოხდა სადისტი ვარ და ასე მომწონს
მერე რა მოხდა ცხოველივით დაგასახიჩრე
მერე რა მოხდა... ყველაფერი შენი ბრალია
რადგან ღმერთიც და ჯოჯოხეთიც გადამავიწყე