ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
რა დამავიწყებს შენს ლამაზ თვალებს, რამ დამავიწყოს ეს ალუბლები! იცოდე როცა სხვას შევიყვარებ, ამ სიყვარულზე ვესაუბრები. ვეტყვი, თუ როგორ გვიყვარდა ძველად ჩვენ ტრფიალება წრეგადასული, თუ როგორ გაქრა ოცნება ყველა და მოგონებად დარჩა წარსული. ვეტყვი , თუ როგორ გვიყვარდა გულით ფიროსმანი და თბილისი ღამე ლაჟვარდოვანი მტკვარის დუდუნი და მარტოობის მკაცრი სიამე. ვეტყვი:რა მწვავდა , რა სატკივარი, მაღალ მთებს რისთვის გამოვექეცი, როგორ გაგანდე, ზვირფასო ჯავრი და კაცი ლექსად როგორ ვიქეცი. ან შენს სახელზე ბერდანის ტყვიით როგორ დავკოდე ნადირი მთაში, რომ არ ვიცოდი მაცდური ტყვილი, რომ შეშლილივით მიყვარდი მაშინ. ო...მასაც ვეტყვი, ვეტყვი ყველაფერს, რა კარგი იყავ და რარიგ ნაზი, რომ მხოლოდ შენთვის ავაფერადე ჩემი სიმღერა და მუხამბაზი! ო...მასაც ვეტყვი ძვირფასო ცირა, როგორ გვდევნიდა ბედი ტიალი, როგორ გვიყვარდა შავიზღვის პირას გასეირნება და ხეტიალი. როგორ გვართობდა ტალღების ნან დასიყვარულით როგორ ვიწოდით.... და ეს შარბათზე უტკბესი ხანა რომ გაქრებოდა , რად არ ვიცოდით?! ვეტყვი რა იყო ის გაზაფხული, როდესაც შეგხვდი და შემიყვარდი, ოპერის ბაღში სიზმრად ნახული, აკაკის ძეგლთან გაშლილი ვარდი. რა დამავიწყებს შენს ლამაზ თვალებს, რამ დამავიწყოს ეს ალუბლები?... იცოდე, როცა სხვას შევიყვარებ, ამ სიყვარულზე ვესაუბრები!
***
მინდა ჩაგიხუტო მაგრად, მინდა რაღაც გითხრა ყურში, მაგრამ მე უშენოდ ვდგავარ და შენს ნაფეხურებს ვკოცნი. ისევ მომენატრე ძლიერ, ისევ ამედევნე ფიქრად ჩუმად გელოდები მაგრამ, ვაი რომ ვეღარ გხედავ სიზმრად.
ვიცი უშენობა მომკლავს, ვიცი დავიღვრები ცრემლად, მე შენს ნაფეხურებს ვკოცნი და ფიქრებს მოვყავარ შენთან !!!
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
ვერ შეგპირდები ბედნიერებას, მაგრამ თუ გინდა – ტანჯვას გაგიყოფ, მე მოვალ, და ვით სამსხვერპლო ზვარაკს ჩემს ნაცოდვილარ ლექსებს დაგიწყობ. ციდან იჭექებს გამწყრალი ზევსი, ჩემს ზვარაკს ღვთიური ცეცხლით დაწვავს, გამაცამტვერებს ნასროლი მეხით მე – მიუსაფარს, ღარიბს და საწყალს... თვალებს დავხუჭავ, მაგრამ თვითონვე გზას იპოვნიან მწარე ცრემლები და შენს თეთრ ქიტონს უხმოდ დავალტობ, როგორც საწნახელს – ყურძნის მტევნები.
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
ჩემი ცხოვრება სავსეა შენით, შენი სუნთქვით და თვალების ფერით, თმებით, ტუჩებით, ალერსით, მზერით, ჩემი არსება სავსეა შენით... ჩემი დღეები სავსეა თმენით, მარადიული მზითა და რწმენით, მხრებით, მკლავებით, თვალებით, ყელით, ჩემი ფიქრები სავსეა შენით. ჭორით, ოცნებით, იჭვნეულ სენით, ტყუილით, მართლით, ბოროტი ენით, ზღვა სიყვარულით, პატარა წყენით, მთელი სიცოცხლე სავსეა შენით, ასე მგონია მე შენით ვცოცხლობ, ასე მგონია ვსულდგმულობ შენით...
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
ნუ გეშინია შენს აღტაცებას და შენს სიხარულს არ შევეხები. აე მინდა შენი ნიჭის მისხალიც შენი უზადო ბედნიერების ცისარტყელიდან შვიდივე ფერი, შენს სულში დარჩეს ნიადაგ, ოღონდ მომეცი ნება ანუ უფლება, აღფრთოვანებულ შენს გულს და ფიქრებს გადმოვუნერგო ჩემი გულიდან ეჭვის პატარა ცოცხალი ყლორტი...
/ა. სულაკაური/
მე ვერ აგიხსნი ხეებისა და ქარების ურთიერთობას ზამთრის მუღამს და ლოდინის უიმედობას, მე ვერ აგიხსნი - ბავშვები რა გზით გვიბრუნებენ განვლილ ცხოვრებას ხოლო კაცები რისთვის აწყობენ ტვინებს ღვინოში, მე ვერ აგიხსნი რატომ უსტვენს (ანდა რას ამბობს) ტყვია როდესაც ასცდება მიზანს და ვერც იმას, - როცა თავს ვიკლავთ ვის ბრალდება ჩვენი სიკვდილი. მე ვერ აგიხსნი როგორ მიხვიდე თვითგვემიდან - კათარზისამდე.
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
სახელი:სიყვარული ასაკი:არ აქვს მშობლები:სიკვდილი და სიცოცხლე მისამართი:ადამიანის გული ფერი:გამჩირვალე მტრები:ეჩვი, ღალატი და სიამაყე ჰობი:ადამიანის გულის დაპყრობა მეგობრები:ტანჯვა, ცრემლი და სიხარული ცოვრებისეული დევიზი:მე შენ მიყვარხარ! მიზანი:ბედნიერება
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
"არავინ ისე არ ისჯება ამ ქვეყანაზე,როგორ იგი,ვინც ყოველივეს არ შესწირავს თავის სიყვარულს...ასეთნი მუდამ მარტოკანი რჩებიან და არავინ არის ისე საცოდავი,როგორც მარტოსული.."
" სიცოცხლე არის ძილი,ხოლო მისი სიზმარი სიყვარულიაა.. თუ გყვარებია,მაშინ გიცოცხლია.. "
,,მოხუცებულობის ტრაგედია ის კი არ არის, რომ ადამიანი ხანდაზმულობას აღწევს,არამედ ის, რომ სული მარადახალგაზრდა რჩება.'' ოსკსრ უაილდი. ,,დორიან გრეის პორტრეტი''
"გულს მოუსმინე.მას ყველაფერი ესმის,რადგან სამყაროს სულის ნაწილია და ოდესმე ისევ მას დაუბრუნდება." პაულო კოელიო,"ალქიმიკოსიდან"
დედამიწას სიყვარული ატრიალებს....ასე რომ არა, დაიქცეოდა...ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა,ვეღარ შესძლებდა ბრუნვას, ზოგ-ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.... გ.დოჩანაშვილი - "სამოსელი პირველი"
"-გიყვარვარ? -არა.შენ? -არც-მე "
და კიდევ ესს
" ფრთხილად იყავი, არ შემიყვარდე! "
" ნახვამდის, ოღონდ მალე ნახვამდის! "
3 მეგობრიდან.
,,პატიება არასოდეს არ ითხოვო ბიჭუნი! კრინტი არ დასძრა.გაუგზავნე ყვავილები.წერილების გარეშე,მხოლოდ ყვავილები.ისინი ყველაფეერს ფარავენ,საფლავებსაც კი." "Завтра мы непременно узнаем друг друга, - сказал я. - Я буду искать женщину, которая пишет на стенах: "Глаза голубой собаки". Она улыбнулась грустно и положила руки на остывающий колпак лампы: "Ты ничего не помнишь днем". Ее печальный силуэт уже начал таять в предутреннем свете. "Ты удивительный человек, - сказала она. - Ты никогда не помнишь своих снов".
მარკესი
"მელანქოლია მაშინ გერევა, როცა ცხოვრებაზე, სიცოცხლეზე ფიქრობ, ხოლო ცინიკოსი კი მაშინ ხდები როდესაც ხედავ თუ რად აქცევს ადამიანთა უმრავლესობა ამ ცხოვრებას."
რემარკი "სამი მეგობარი"
"პირველი სიყვარული სულ სხვაა.. დანარჩენი უკვე ანგარიშით ხდება.. გიყვარდეს,ეტრფოდე და შენც გეტრფოდნენ,-ამაშია ბოლოსდაბოლოს ცხოვრების აზრიც და ხალისიც და, როცა შენს სულში ქრება მიჯნურობის პოეტური ალი,ამ ქვეყანაზე ცხოვრებაც მოსაწყენი ხდება ,მერე შენი გვამით სულსაც ამზიმებ და მიწასაც.. ' ( ს.ჭილაია "ეკატერინე ჭავჭავაძე" )
"არყით აღგზნებული კაცის გონებაში ბინდი ისადგურებს, მისი ენა სიმახინჯისა და დაუნდობლობის ენაა. ღვინით აღგზნებული კაცის გუნებაში ნათელი დგება, მისი ენა სილამაზისა და სიყვარულის ენაა. არაყი - მსჯავრია, ღვინო - მიტევება. განგებამ ღვინის სიყვარული გვიბოძა, რომ ჩვენი აზრისათვის მშვენიერება და სიკეთე მიენიჭებინა. ფიქრისა და საუბრის სარბიელად სუფრა მოგვიჩინა, სუფრავე დაგვითქვა ადგილად, სადაც ერთმანეთისათვის მხოლოდ კეთილი სურვილი ითქმის და საგნისათვის მხოლოდ პირუთვნელი შეხედულება. ქართული სუფრა ქართულ სიმღერას ჰგავს: სხვადასხვა ხმაზე ვმღერით და კონტრაპუნქტში ვერთიანდებით. არ არსებობს თანხმობა იმ თანხმობაზე დიდი, რომელიც აზრთა სხვადასხვაობით მიიღწევა." ჭაბუა ამირეჯიბი - "დათა თუთაშხია"
My advice is : "Go outside, to the fields, enjoy nature and the sunshine, go out and try to recapture happiness in yourself and in God. Think of all the beauty that's still left in and around you and be happy!"
ანნა Fრანკი
"ის რაც ჩვენ ვიცით, იშვიათად თუ რამეს გვშველის და რაც არ ვიცით მუდამ იგი გვჭირდება სწორედ."
ფაუსტი "ოცნებები თავისით არ სრულდება" კოელიო
"სილამაზე თავისთვის,დამოუკიდებლად არ არსებობს.სილამაზე ილუზიაა.მთელი სიცოცხლე ყველაფერში მხოლოდ ბუნებრიობას ვეძებდი,არასოდეს არ მიტაცებდა ნატიფი ფორმების ყალბი ბრწყინვალება.ბუნება...ბუნება... ხატვარს დიდ ოსტატად ის კი არ აქცევს,რასაც ხატავს,არამედ ის,თუ რამდენად მართლად ასახავს ბუნებას თAვის ხელოვნებაში...ნუ მოიხიბლებით მაცდუნებელი გარეგნული სახით...ცხოვრებაა ყველაფერის თავი და ბოლო." თეინ დე ფრისი_ "რემბრანდტი"
"შენს ნაკლს მოდი გულთან ნუ მიიტან,რამეთუ თვით უნაკლოსაც გააჩნია 1 ნაკლი,რაკი იგი უნაკლოა.თუ ვინმეს ჰგონია სრულ სიბრძნეს მისწვდა,კარგი იქნება,თუ ხელახლა გასულელდება"
"შენს დაწერილ წიგნში,შენს საქციელში,შენს დახატულ სურათებში სიცოცხლე რომ იგრძნოს ვინმემ,სიცოცხლე შენში უნდა იყოს."
"განა ცოდვაა ვინმე თუ გიყვარს? ან ის,რომ გინდა ვინმეს უყვარდე? განა ცოდვაა,სიცოცხლე რომ უსიყვარულოდ არ შეგიძლია?-მე კისწორედ ასეთ სიცოცხლეს მივიჩნევდი უზნეობად,ასეთ სიცოცხლეს ჩავთვლიდი ცოდვად." _ვან გოგის წერილებიდან"დასასრული მხოლოდ რაღაც ახლის დასაწყისია,კმარა ბორგვა....... ცხოვრება თავად შეგვირჩევს ჩვენს შესაფერ ადგილს""დასასრული მხოლოდ რაღაც ახლის დასაწყისია,კმარა ბორგვა....... ცხოვრება თავად შეგვირჩევს ჩვენს შესაფერ ადგილს"
"ცხოვრებისთვის საჭიროა ცხოვრობდე". _ვან გოგის წერილებიდან.
"არ იფიქრო, რომ სიტყვებით შეძლო საკუთარ ნაკლოვანებათა გაქარწყლება,ან კიდევ მეტი ღირსება მისცე შენს ღირსებებს:პირიქით,ათიდან ცხრა შემთხვევაში,პირველნი უფრო შესამჩნევნი გახდებიან,ხოლო მეორენი კი გაუფერულდებიან.თუკი დუმილს არჩევ შენს თავზე,ვერც შური,ვერც გულისწყრომა,ვერც დაცინვა ვერ შეუშლის ხელს და ვერც შეამცირებს ქებას,რომლის ღირსიც ნამდვილად ხარ." ჩესტერფილდი:"წერილები ვაჟიშვილს".
" - ცოდნა რა ადგილას მაქვს? - გონებაში, - წყნარად მიუგო ანტონიომ. - გონება? - სულში. - სული? - ღმერთში. - ღმერთი სადღაა? - ღმერთია ყველაფერი, რაც არის და რაც არ არის. "
" ადამიანის არსებობის ღრმა ფენებში, როგორც ფარული წყაროები მიწისგულში, ისეა ჩაბუდებული იმედის ამოუწურავი მარაგი, რომელიც იმითაც ჰგავს მიწისქვეშა წყაროებს, რომ არავინ იცის, როდის სად გაიჩენს სადინარს და როდის სად ამოხეთქავს გვალვისაგან გადახრუკულ უდაბნოში. "
ჯემალ ქარჩხაძე - " ანტონიო და დავითი "
"ისე არაფერი კლავს სიყვარულს,როგორც აღმოჩენა,რომ შენი რომელიმე საქციელი სასაცილო იყო"
კურტ ვონეგუტი
"რატომ არ შეუძლიათ ადამიანებს ფრენა უსაზღვრო გაჭირვების, ანდა სიხარულის დროს? ანდა იქნებ იმიტომ ვეღარ ფრენენ, რომ საუკუნეების მანძილზე ჩადენილმა ცოდვებმა დაამძიმეს ადამიანი, მიწამ შეიცვია და აღარ სწადია კაცის სულს ფრენა...
მიწამ ხომ შეჩვევა იცის..."
გოდერძი ჩოხელი
რამეთუ მე ვარ პირველი და მევე — უკანასკნელი მე ვარ პატივცემული და მოძულებული მე ვარ მრუში და წმინდანი მე ვარ ცოლი და ქალწული მე ვარ დედა და შვილი მე ჩემი დედის ხელები ვარ მე ბერწი ვარ, მაგრამ უთვალავი შვილი მყავს მე ბედნიერი ვარ ქორწინებაში და არ ვარ გათხოვილი მე ის ვარ, ვინც შვილებს აჩენს და ის, ვინც ვერასოდეს მოგვცემს შთამომავლობას მე ვამსუბუქებ მშობიარობის ტკივილებს მე ვარ ქმარი და ცოლი და სწორედ მე გავაჩინე ჩემი ქმარი მე მამაჩემის დედა ვარ მე ჩემი ქმრის და ვარ თაყვანი მეცით მარად, რამეთუ მე ავზნიანი ვარ და დიდსულოვანი. პაულო კოელიო. "11 წუთი".
მე ვბედავ მივწვდე მიუწვდომელს. მისი რწმენა, ყველაზე უფრო იმიტომ მწამს, რომ თავად მე მინდა ღმერთი არსებობდეს და მერე კიდევ იმიტომაც, რომ მე მას ვჭვრეტ გულით, იგი გაცხადებულია სახარებაში და ისტორიაში, თუმცა, ბოლოსდაბოლოს, ეს მაინც გულიდან მოდის. იმასაც შევეგუე, რომ ვეძიო იმედი თვით უიმედობაში....მიგელ დე'უნამუნო
"Маргарита Николаевна могла купить все, что ей понравится. Среди знакомых ее мужа попадались интересные люди. Маргарита Николаевна никогда не прикасалась к примусу. Маргарита Николаевна не знала ужасов житья в совместной квартире. Словом... Она была счастлива? Ни одной минуты! Боги, боги мои!"
" მთელი დედამიწა, მხოლოდ ჩემი შენდამი სიყვარულისთვისაა გაჩენილი..."
,,მართლაც და სხვა რაღაა სიყვარული,თუ არა და ღმერთი??? ღმერთი კი არა სიკვდილი . რადგან მას დაუმკვიდრებია სიყვარული სამარადჟამოდ,ვისაც სიკვდილის საფასით შეუსყიდნია იგი'' ''ვინ გითხრა ქვეყნად ნამდვილი ურყევი სიყვარული არ არსებობსო? იმ ცრუს ბილწი ენა უნდა ამოგლიჯო''
'სამყარო აზრს სწორედ მაშინ იძენს, როდესაც ჩვენი გრძნობების ვინმესთვის გაზიარება შეგვიძლია. . .'
'ყოველი ჩვენგანი პასუხისმგებელია გრძნობებზე,რომლებსაც განიცდის და ამაში სხვისი დადანაშაულების უფლება არ გვაქვს. . .' 'ჩემი აზრით სწორედ ცრემლების შეკავებაა უFრო 'სხეულისმიერი' რადგან, როცა დროდადრო კარგად არ ვტირით, დარდი შიგანში გვრჩება და ძლიერ გვამძიმებს'
' არ მჯერა ღმერთის რომელიც კაცის სულის სახსნელად ქალის ცხოვრებას ანადგურებს' ''გულიდან სისხლის წვეთები, მე ვწერ ამ სტრიქონებს ქარიან ღამეში, როდესაც წვიმის წვეთები ეცემიან მინას და როცა სიშორეზე ტირის როიალი''
,,ღალატისა და სიყვარულისთვის რომ ქალები საგიჟეთში მოათავსონ, ნახევარზე მეტი რკინის გისოსების და უსახელურო კარების მიღმა იქნებოდა გამოკეტილი.'' -ქალი გამოვიდა ქმრის საღალატოდ
''გულიდან სისხლის წვეთები, მე ვწერ ამ სტრიქონებს ქარიან ღამეში, როდესაც წვიმის წვეთები ეცემიან მინას და როცა სიშორეზე ტირის როიალი''
პ.ს. თუკი ვინმე ამ სიტყვებით რამეს იგრძნობს, გთხოვთ თქვენც განაგრძეთ....
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
ცხოვრება ჩვენი სახლის ბანიდან ლამაზი და იოლი ჩანდა...
მთავარი იყო იოლ შეკითხვებზე რთული პასუხები გაგეცა...
განა გრძნობა, ერთ განაფიქრში მოქცეული მთელი სამყარო არ არის? :)
- თავი მტკივა. - მეც თავი მტკივა... - ო, აიღეთ და გაცვალეთ თავები.
ვრონსკი ისე უყურებდა ანას, როგორც შეხედავს ადამიანი მისგან მოწყვეტილ და დამჭკნარ ყვავილს, რომელშიც ვეღარ უცვნია ის სილამაზე, რომლის გულისთვისაც მოსწყვიტა და დაღუპა იგი.
ოქროსფერ თოვლში ენძელები ამოსულიყვნენ... ისინი იშლებოდნენ... და თუ ძალიან გაჩუმდებოდი, გაიგონებდი, როგორ აკეთებდნენ ამას...
- მოგონება #112 - მოხუცი ადამიანები, რომლებსაც მე ვიცნობდი ბავშვობისას. - მოქმედი და უმოქმედო პირები ჩემს ავტობიოგრაფიაში. - მივიღე უარი. - будим карточкы снимать. - ულვაშების კოლექცია. - ორიგინალები, ასლები. - 1946წ. 5 ოქტომბერი. საღამო, კინო. - დაბნევა მისალმებისას ფოიეში. - იცის ბიჭმა! - არ ვიცი დღეს რა რიცხვია. - მოუთმენლად კითხვა: უსარგებლია, აზროვნების, ნებისყოპფის საზიანოა, თუთიყუშობაა, სიზარმაცის ნიშანია. - ყურადღებით კითხვა: ვფიქრობთ სხვაზე, მცირე ტექსტები, ვიკითხოთ 4-5 წ. - ნახტომებით კითხვა: არათანმიმდევრულად, გამოტოვებით, ზერელედ. ასუსტებს ნებისყოფას. - გაბმით კითხვა: დიაკვნისებური, შეუგნებელი. პასიური, ჩქარა იღლები. - ხმა დაკარგული მაქვს. - ქუჩა # 7 - ო, როგორ მაინტერესებს... - ახალ ცხოვრებას სჭირდება ახალი სიტყვები. - მის ცხოვრებაში შეიჭრა ქალი. [მაღალ გორაზე დაუთოვია.] - მეგობრის საფლავი. - დანამა, დანამა... - GALACTIონოლოგЯ - მიუხედავად არაფრისა. - ёლკინ. - შენი настроеные-ბი - ბაჭარაჭაჭაჭანაჭამაჭახაჯაკვაჭანტირაძე. - რითმები, ასონანსები. - არე-გარე-მარე...
ზედმეტ თავისუფლებას ნუ მისცემთ სიყვარულს, უძლიერესი ფიცი ჩალას გავს სისხლის ხანძარში...
ის სიამოვნება, რომელიც მთელი წლის განმავლობაში თავაწეული სიარულის უფლებას იძლევა, თხუთმეტი მძიმე წუთის გადატანით გვაქვს ნაყიდი.
ორიოდე დღის შემდეგ იგი სავსებით დაემორჩილა თავისი ასაკის შესაფერ გულისთქმას და თავდავიწყებით შეყვარებული იყო...
თუ აღარ გიყვარვარ, როგორც მე ვშიშობ თავს გამოვუტყდე, რა გრძლად მოგეჩვენება ჩემი წერილი.
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
მინდა ახლა ისე თბილად მოგეფერო, თითქოს მომავალ წელს აღარ გეყოლები.
(ნიკა ჩერქეზიშვილი – ჩემი მაჯებიდან)
უნდა მოგიძულო საერთოდ, თუნდაც გიწყევლია თავბედი, მე ვცეკვავ სიკვდილთან Flamenco-ს, და არ მიწერია დავბერდე. ასე გამოდის ცხოვრებაში. სიყრმიდანვე იხეტიალებს სიძვის დამრეცილ ბილიკებზე ვაჟი, მერმე უცილოდ მას უნდა წაეპოტინოს, ვინაც ისე სპეტაკია, როგორც თოვლი როშკას მწვერვალის, ვინც ისე შეურყვნელია, როგორც ველის ყაყაჩოები.
".. რა სერიოზული მზერა აქვთ ზოგჯერ ბავშვებს. მათ მზერას ვერასდროს ვუძლებდი."
ერთხელ ვანო ოცნებობდა, ოცნებობდა ნიკოც. ორივე ტრიალ მინდორზე იჯდა ერთმანეთის ზურგშექცევით და ორივე სივრცეს გაჰყურებდა. ,,რა იქნებოდა-ოცნებობდა ვანო _ რა იქნებოდა რომ ადამიანი იბადებოდეს... და მზე აღმოსავლეთიდან ამოდიოდეს ხოლო დასავლეთით ჩადიოდეს,, _ ოცნებობდა ნიკო _ ,,ჩადიოდეს და ის იყოს ერთი და ნათელი'' _ ბევრს ნუ ისურვებ ნიკო! ვანო ოცნებობდა. ოცნებობდა ნიკოც. ,,რა იქნებოდა, რომ ადამიანი იზრდებოდეს _ ოცნებობდა ვანო _იზრდებოდეს და ფეხს იდგამდეს.'' ,,მთვარეც იყოს ცაზე, იყოს ვარსკვლავები _ოც ნებობდა ნიკო _ ვარსკვლავები კი ციმციმებდნენ. ვანო ოცნებობდა: ,,რა იქნებოდა რომ ადამიანი დარბოდეს, დახტოდეს, ხტოდეს, დასდევდეს პეპლებს და ხან იჭერდეს, ხან ვერ იჭერდეს'' ნიკოც ოცნებობდა: ,,და ხან გაზაფხული დგებოდეს, ბუნება ხარობდეს, ყვაოდეს; ხან ზაფხული იყოს, ცხელოდეს; ხან შემოდგომა იყოს, ხეს ფოთლები ცვიოდეს; ხან ზამთარი იყოს, ცივი და სუსხიანი, თოვდეს თეთრი თოვლი... რა იქნებოდა!'' ორივე ტრიალ მინდორზე იჯდა. ორივე სივრცეს გაჰყურებდა, ორივე ოცნებობდა. ,,რა იქნებოდა ადამიანი ხან ავად ხდებოდეს, ხან კარგად, ხან ეძინებოდეს და იძინებდეს, ხან სიზმარს ხედავდეს. დრო მოვა და, შეუყვარდებოდეს ვინმე, დრო მოვა და მასაც შეიყვარებდნენ... და ეს ველიც იყოს, იყოს ვანოც, იყოს ნიკოც, ორივე სივრცეს გაჰყურებდეს, ოცნებობდეს... რა იქნებოდა!'' _ბევრს ნუ ისურვებ ნიკო! ვანო ოცნებობდა. ოცნებობდა ნიკოც: ,,რა იქნებოდა ადამიანს ჰქონდეს ცრემლები. როცა ეტირებოდეს _ტიროდეს, ეცინებოდეს და _ იცინოდეს...ქარავანი კი მიდიოდეს...და იყოს მიწა'' _ბევრს ნუ ისურვებ ნიკო! ვანო ოცნებობდა: ,,რა იქნებოდა, რომ ადამიანი კვდებოდეს'' _ო, ვანო, ბევრს ნუ ისურვებ!
...იყავი ნაპირებს გადასული შადრევანი და არა ავზში ჩაგუბებული წყალი... Все кажется таким сложным... на самом деле все очень просто. Если бы у меня была луна, если бы одной любви было достаточно, все стало бы другим. Но что утолит эту жажду? Какое сердце, какой бог сравнится глубиной с озером? Ни в том ни в этом мире нет того, что мне нужно. Но я знаю, и ты это знаешь , мне хватило бы невозможного! Невозможное! я искал его у границ мирозданья, у крайних пределов своей души. Я протягивал руки! Я протягиваю руки! Но нахожу только тебя! Ты передо мной! Всегда ты! Я тебя ненавижу! Я шел не тем путем. Я ничего не достиг. Это не та свобода! Геликон! Геликон! Ничего. Опять ничего. О, как мучительна ночь! Геликон не придет. Мы останемся виновны навеки. Эта ночь мучительна, как человеческое страдание.
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
.............................я буду всегДа с тобой............ Птицей летать с волной... Краешком твоей земли, что не всегда с тобой........... Если ты не придешЬ из глюбыни вековь, ядля тебя найду криля................ я буду всегДа с тобой.............................. Воздухом и Водой............. даже где нет тебя, буду всегда с тобой,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, Не опуская Глаз......................... Не Прораняя словЬ................................. Словно во мне твоё Сердце..................... . . . .
თოვდა... თოვდა დიდხანს და ხვავრიელად, თითქოს თოვლს უნდოდა კიდემდე აევსო ქვეყანა...
სიყვარული თანასწორობას ქმნის, მაგრამ არ გულისხმობს მას!
ორი საათის ლოდინი, ორი საუკუნის წამებად მხოლოდ იმ ერთი გრძნობის სიღრმეს იტევს, რომელშიც ვერ ვეტევით ხოლმე.
არსებობს წინადადებები, რომლებსაც კითხვის ნიშნები არ სჭირდება. ის შორს გულისხმობს მას...
ხანგრძლივი შეხედვა.
თქვენი გამგზავრება მაიძულებს გამოგიტყდეთ... მე არ ძალმიძს თქვენი განშორება ავიტანო.
- Мы свами однажды поговорим и это будеть проще, чем вы думаете. - Безусловно, я-же владею языком балета, нет нечего проше...
ერთ მშვენიერ დღეს თუ კი ადამიანი ნამდვილ სიყვარულს ამოფრქვევის საშვალებას მისცემს, დალაგებულ-მოწესრიგებული საგნებიც კი ქაოსში გაეხვევა, სამყარო კი მხოლოდ მაშინ გახდება ნამდვილი, როცა ადამიანი სიყვარულს ისწავლის. მანამდე კი მხოლოდ ერთი რწმენით შეგვიძლია ცხოვრება - რწმენით თითქოს სიყვარულისა რამე გაგვეგებოდეს.
დანტე/ ღვთაებრივი კომედია/
სიცხეში მზეს თუ გაუბრაზდები ცეცხლი დაანთე და იმით გათბი.
ჭინჭარი, ჭინჭარი, ჭინჭარი, ქვითკირის კედელი, ფართო პლანით. სიპია ვარდისფერი ყაყაჩო კლდის ძირას. სარკმელი კედელში. ცა.
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
რა ვქნა ეხლა მე შენ რომ კომპი გაგიფუჭდა.... ვზივარ სამსახურში ეკლებზე.... რა უაზრობაა ეს ცხოვრება უშენოდ... ამის დედაც ხელფასი არ ჩაირიცხა სალაპარაკო რომ ჩავრთო... რამდენი პრობელმაა... თითქოს ყველაფერი ხელს გვიშლის... დავიტანჯე, დავიღალე... რომ წარმომიდგება შენი სახე... ვაიმე ვგიჟდები მე მგონი... გუშინ, იცი ვიტირე... ძალიან მომენატრე დავჯექი და ვბღაოდი...პატარა ბავშვივით ვბღაოდი... მინდა მინდა მინდა შენთან... უზომოდ მინდა.... მინდა შენთან... მიყვარხარ და შენს გარეშე ორ წუთსაც ვერ ვძლებ...სულ მინდა შენი ხმა მესმოდეს... შენს გემოს ვგრძნობდე... შენს სუნს ვსუნთქავდე... სულ მუდამ დამყვება შენი სუნი, თუმცა როცა ერთად ვართ ეს სულ სხვა შეგრძნებაა... მიყვარხარ და მენატრებიიი... უკვე 22 საათია არ მინახიხარ...და თითქოს საუკუნე გაილია... მომენატრეეეე
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 168
რეგისტრ.: 5-July 09
წევრი №: 131
სამყაროვ, მაინც რით გაგაოცო, დედოფლის ფატა მახურავს ეკლის. მე ახლა ცის შუბლს მინდა ვაკოცო, რომელიც შენში ოდნავად შემცვლის.
იქნებ ვაჭარბებ, იქნებ ვამეტებ, მზითევს მიგზავნის ზეცა მაღალი. მე ფრთხილად ვაშრობ სველ პერგამენტებს, რომ წავაწერო რამე ახალი.
დამდევს ოცნება ცისფერფარცება და სურვილები, ლაშქრად კრებული. ან ჩაიწვება, ან გადარჩება სული- ფარულად ახანძრებული.
ხშირად იდუმალ წრეში მახედებს და მათამაშებს გრძნობა მისანი. ვამტვრევ და ვაწყობ სულის ნატეხებს, რაც საკუთარი თავი ვიცანი.
ყველამ თავისი არსი იპოვა, ვინც განვლო ცამდე გზა სიმწარეთი. მჯერა, ჩემიდან შენამდე მოვა ამოფრენილი ოქროს ბწკარედი.
და მეც ვჯიუტობ, რომ ვნახო ქარში ხმაუცნაური ჩემი იგავი. ერთს გვედრი მხოლოდ, დამტოვე ბავშვი, ისეთი, როგორც ვარ და ვიყავი.
--------------------
"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, თეეეეემ ... ასე რომ არა, დაიქცეოდა, - მკაფიოდ გაისმოდა ბნელში,-ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა, თემო, ვეღარ შეძლებდა ბრუნვას, ზოგ- ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა.“
"At the end of May, Kipper, my cat, died, suddenly, without warning…"
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
იქ, სადაც მე და შენ უნდა გვეცხოვრა, ახლა ფერადი ფანქრების და სამასკარადო ნიღბების მაღაზიაა ...
სურათი, რომლშიც მე და შენ უნდა ვჩანდეთ, ახლა ვიღაცის დაბადების დღეს აღნიშნავს ... დავიღალე ნერვების თრევით ჩემი უჩინარი ხურჯინით და ჩემი გალეული კუნთებით და ჩემი ამომშრალი ნებისყოფით, გაღიმებული, სევდიანი, არაფრისმთქმელი გამოხედვის და დამთავრებული ადამიანის ნიღბებს ვზიდავ. თან ყოველი ნიღბის გამოცვლაზე სხვადასხვა ცეკვას ვასრულებ. მე ჯდომის ცეკვა და დამთავრებული ადამიანის ნიღაბი მიხდება ყველაზე მეტად. შენ არ მომახდინე, რომ გამისწორე და შენი თვალების სარკეშიც გამომიჩინე სუსტი ნერვები.
მოდი გვეყოს ცვლა და გვეყოს თრევა და გვეყოს ერთმანეთი და უბრალოდ გვეყოს რა და მორჩა.
მოდი გულახდილი საუბარი გვქონდეს და ერთმანეთზე გადადებული ორი თითი ორივემ მაგიდის ქვეშ დავმალოთ.
მე ჯდომის ცეკვით და დამთავრებული ადამიანის ნიღბით, შენ შენი ჩადრით და სარკის თვალებით.
მერე ტუჩებზე ღიმილი მიიხატე, თვალის უპეები ფანქრით ჩაიშავე და მითხარი რომ წუხელ ღამე ტიროდი. მე ჩაშავებულო თვალების გამო დაგიჯერებ. მერე ერთად გავიღიმოთ წითელი ფანქრების ტუჩებზე გადასმით და ვთქვათ რომ დიდები ხანდახან ძალიან უაზროდ ვიქცევით.
შენ ცარიელი ხელი პირთან მიგაქვს და ვითომ ღვინოს სვამ, მე ცარიელი ხელით ვითომ ხელსახოცით გწმენდ პირს.
მერე უცებ ვითომდა მოულოდნელად გადავწყვიტოთ ბარიდან წასვლა. ვითომ ოფიციანტი ანგარიშს მოგვიტანს. ჩვენც ვითომ ვიხდით, მაგრამ ოფიციანტი არ თამაშობს ამ თამაშს... სხვა გზა არ არის უნდა გავიქცეთ.
გავრბივართ და დახატული_ ფართოდ გაღებული პირებით ხმამაღლა ვიცინით. ვითომ წვიმა ისე გვასველებს გუბეებში ფეხის ჩავარდნებს აღარ დავეძებთ... მე ნიღბებიანი ჩანთა მივარდება, შენ კი ფანქრები.
სასწრაფოდ ორივე რაღაცას ვიმიზეზებთ, და ვშორდებით. მე ჩანთას ვეძებ ის ფანქრებს.
იქ, სადაც მე და შენ უნდა გვეცხოვრა, ახლა ფერადი ფანქრების და სამასკარადო ნიღბების მაღაზიაა...
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 162
რეგისტრ.: 25-July 09
წევრი №: 203
skyb00000000y
ძალიან საინტერესო ტექსტებს დებ. თუ საიდუმლო არ არის, იქნებ ამ ლექსის ავტორის ვინაობა გაგვანდო )) განწყობებით თითქოს იათაშვილს ჰგავს, მაგრამ შოთასთვის ცოტა სუსტია უფრო ვინმე დამწყები პოეტი მგონია ?
--------------------
რაც უფრო მერე, მით უფრო... ამიტომ - ახლავე. დღესვე. ვიდრე უკან დასახევი...
***
აბა ეხლა ეგ კაცია და მე - პიდარასტი? (skyb00000000y-ს ავტორეფლექსია vistor-ის მორიგი მასთერფისის ნახვის შემდეგ)
- Прелесть моя... - Я не прелесть!.. - О, как это жалко.... Ну, что ж, если вам не угодно быть прелестью, что было бы весьма приятно, можете не быть ею!..
მე რომ გიპოვო, დაგკარგო უნდა და რომ დაგკარგო გიპოვო ჯერ. და გეძებ..
Manticora კი არ ვიცი ავტორი ვინ არის, ეს ლექსი ერთ საიტზე მომეწონა და აქ დავდე... ეგეთი ჩვევა მაქვს, გამოფენებიდანაც რომ გამოვალ ხოლმე და მკიტხო ვისი იყოოო, აზრზე არ ვარ, მხოლოდ შთაბეჭდილებები შემიძლია მოგიყვე.. უცნაურია ხო? რა ვიცი...
ჯგუფი: Root Admin
პოსტები: 82
რეგისტრ.: 1-March 09
მდებარეობა: საქართველო
წევრი №: 1
ჩემი აზრით ყველაზე ბევრის მთქმელი ლექსი სიყვარულზე: გალაქტიონ ტაბიძე - მესაფლავე
მესაფლავე, შენ ამბობ, რომ ქვეყანაზე ვინც კი კვდება, იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება? ეჰ, არ მჯერა მე ეგ რაღაც... მომაბეზრე კიდეც თავი; და შეწყვიტე, თუ ღმერთი გწამს, ეგ დაცინვა გულსაკლავი. ვარდის თვეა, მაისია, ნორჩ ბალახებს სიო არხევს, ხეებს ყვავილთ თეთრი გუნდი, როგორც თოვლი, ისე აწევს, მზე ნარნარი სხივებს აფრქვევს და სითბოში მთა-ბარს ახვევს. ყვავილებით მოქარგულა არემარე მომხიბლავი. ვერა ხედავ, იმ საფლავზე როგორ ტირის ობლად ქვრივი? რარიგ შვენის ახალგაზრდა ქალს ეგ სევდა ღვთაებრივი! განა გუშინ არ იყო, რომ ამ მოკლულმა დარდით ქალმა ცრემლი ღვარა, როცა სატრფო ცივ სამარეს მიესალმა. დღესაც იგი იმ სამარეს გულმოკლული დაჰქვითინებს, დღით არ იცის მოსვენება და ღამითაც არ იძინებს. მოვა ხოლმე და დაჯდება ცივ სამარის გაშლილ ქვაზე, დარდით არის გაჟღენთილი მისი უღვთო სილამაზე; თმას გაიშლის, დაემხობა და ცრემლები სცვივა, სცვივა... სულს მიშფოთებს ეს ქვითინი, გული მტკივა, გული მტკივა! მაგრამ რა ვქნა? მესაფლავე, ჩუმად იყავ, უგდე ყური... გესმის, გესმის, როგორ კვნესის დაღლილი და უბედური? - „გავქრე ისე, როგორც ნისლი, როგორც ღამის მოჩვენება, არ მეღირსოს კვალარეულს სიმშვიდე და მოსვენება. შენი სახე გულს კაწრავდეს, როგორც ვიყო, სადაც ვიყო თუ როდისმე არ მახსოვდე, თუ როდისმე დაგივიწყო!“ მესაფლავე, კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება, იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება? აი, თუნდაც, გალავნისას მესაფლავე აღებს კარებს; ახალგაზრდა ვინმე ვაჟი კიდევ სატრფოს ასამარებს. გულმოკლული ძვირფას კუბოს არ სცილდება, არ შორდება, განა როსმე სხვა ამგვარი სიყვარული მეორდება? უსაზღვროა მისი სევდა, უსაზღვროა მწუხარება, და გადმოსჩქეფს გულმოკლულ ვაჟს თვალთგან ცრემლთა მდუღარება. ფიცით ამბობს: „ოჰ, შეშფოთდეს სამარეში ჩემი ძვლები, არ ათბობდეს ჩემს სამარეს გაზაფხულის მზის სხივები, გავქრე ისე, როგორც ნისლი, როგორც ღამის მოჩვენება, არ მეღირსოს კვალარეულს სიმშვიდე და მოსვენება; შენი სახე გულს კაწრავდეს, სადაც ვიყო, როგორც ვიყო, თუ როდისმე არ მახსოვდე, თუ როდისმე დაგივიწყო!“ მესაფლავე, კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება, იმწუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება? ის ქალი კი, წეღან რომ ვთქვი, ისევ მოდის თმაგაშლილი და სამარეს დაუვიწყარს თავს ადგება, ვით აჩრდილი, ხელში ვარდის მთელი ბუჩქი, ჯერ ისევე დაუმჭკნარი, მოაქვს, რომ მით დაამშვენოს სამარისა თეთრი ჯვარი. ოჰ, ეს ქალი, ალბათ, დარდით ყვავილივით ჭკნება, ჭკნება... სევდას სახე დაუფარავს და სიყვითლე ეპარება. საცოდავი! თვალებსაც კი დასჩნევია უძილობა, - ასე ხდება, როცა ღამით მოგონებებს იწვევს გრძნობა! ეხლა? ეხლა კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება, იმწუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება? და ის ვაჟიც, გუშინწინ რომ მიაბარა სატრფო საფლავს, არ სცილდება სასაფლაოს, სევდიანს და გულმოსაკლავს; სახე თაფლის სანთელს უგავს, სანთელივით დნება, დნება, თავს დასცქერის დაუვიწყარს, გლოვის სიტყვას ეუბნება. მის თვალებსაც დასჩნევია ღამის თევა, უძილობა, - ასე ხდება, როცა ღამით მოგონებებს იწვევს გრძნობა! მესაფლავე, კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება, იმწუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება? დღეს იმ ქალმა გულმოკლულ ვაჟს უნებურად მოჰკრა თვალი; გაიფიქრა: „ისიც ჩემებრ ტირის ცრემლებშეუმშრალი; უძიროა კაცის სევდა, უძიროა კაცის გული, რას არ ითმენს სიყვარულის ცხოველ ნათელს მოკლებული“, - ასე ამბობს სევდიანი ქალის ცისფერ თვალთა ცქერა. ალბათ, ვაჟსაც ამ უსიტყვო ცქერამ გული აუძგერა... ასე იცის თანაგრძნობამ... შენ კი ისე იღიმები, თითქოს მართლა იბმებოდეს იმათ შორის ის სიმები, რომლის ძალით ორი გული სამუდამოდ შეერთდება... ეჰ, არ მჯერა მე ეგ რაღაც, ქვეყნად ეგრე როდი ხდება. როცა ფიცით აცილებენ მიცვალებულს სამარემდე, ფიცს არ სტეხენ... ფიცს არ სტეხენ უკანასკნელ ყოფნის დღემდე. გამიგონე, მესაფლავე, შენ არ იცი კაცის დარდი, თორემ რაა - ჩემს თქმაზე რომ სულელივით ახარხარდი?! რა ვუყოთ, რომ იმ ვაჟმა ქალს მოუტანა ნორჩი ვარდი და მწუხარედ წასჩურჩულა: „შემიყვარდი, შემიყვარდი. ჩვენ ერთი გვაქვს მწუხარება, შევაერთოთ სულთან სული... გამომყევი, ქალო, ცოლად... ძლიერი მაქვს სიყვარული... მართალია, ის სატრფონი არც შენ, არც მე აღარა გვყავს, მაგრამ მათი მოგონება ვერ გაარღვევს უხმო საფლავს. დავივიწყოთ ის წარსული, სატირალი, სავალალო, და ახალი შევქმნათ ყოფნა... გამომყევი ცოლად ქალო!“ დაუცადე, მესაფლავე, თუ რა პასუხს მისცემს ქალი. შენ გგონია, რაკი ვაჟმა დაივიწყა თავის ვალი, ქალიც ასე მოიქცევა? მე მგონია - არა არა... განა გუშინ არ იყო, რომ სატრფო მიწას მიაბარა? მკვდრის აჩრდილთან ვინ იცინის, მკვდრის აჩრდილთან ვინ იხუმრებს? აი, ნახავ - აბეზარ ვაჟს რა პასუხით გაისტუმრებს! მაგრამ ქალი, ღმერთო ჩემო, მორცხვად თავს ხრის და ჩურჩულებს: „თანახმა ვარ! ერთადერთი, მომავალი მასულდგმულებს... ჩვენ ერთი გვაქვს მწუხარება, ნუ ვიგონებთ დროს უბედურს, მე შენი ვარ სამუდამოდ... წამიყვანე, სადაცა გსურს“... მესაფლავე, ეხლა კი გაქვს ნება, რაც გსურს, კვლავ იგი თქვა... სამუდამოდ ასამარებს კაცთა ხსოვნას სამარის ქვა. ალბათ, ქალ-ვაჟს დღეს ერთი აქვს ბინა... ხედავ, გადის ხანი, არ ნახულობს სასაფლაოს დღეს არც ერთი იმათგანი, საფლავთაგან მტვერს და ბალახს დღეს არავინ არ აცილებს და მოვლასთან ერთად ფერი წართმევია ვარდ-ყვავილებს... განისვენეთ, განისვენეთ დავიწყებულ არსთა ძვლებო... თქვენს ყოფნაში არ ერევა ცოცხალთ ფიქრი საარსებო... გენისვენეთ, ძლიერი და უკვდავია თქვენი ძილი... რაღად უნდათ, რად სჭირიათ თქვენს საფლავებს ვარდ-ყვავილი? ან რას გარგებთ მოკვდავ კაცთა სამუდამო ცრემლთა ფრქვევა? ძილით ვეღარ გამოგარკვევთ ვერრა ძალა, ვერც შემთხვევა... ასე ხდება ქვეყანაზე - ყველა ცოცხლობს, ყველა კვდება და ვაი მას, ვის სიკვდილი სიცოცხლეშიც ავიწყდება... ზარსა სცემენ... იმ ორს, რომელთ დაივიწყეს ბედი მწვავე, იმ ორს ერთად გადავერცხლილ კუბოში სჭედს მესაფლავე... სჭედს და რაღაც მწარე ფიქრზე თან ველურად იღიმება - იცის, იცის მესაფლავემ, როგორც უნდა... როგორც ხდება... განისვენეთ, განისვენეთ, დავიწყებულ არსთა ძვლებო, თქვენს ყოფნაში მე ბევრი მაქვს მწუხარე ჟამს საოცნებო!
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 856
რეგისტრ.: 25-June 09
მდებარეობა: თბილისი
წევრი №: 108
ჯიბიდან ამოიღო ასანთი, მობიჭა ნაფოტები, ჩაცუცქდა, ძაღლი უყურებდა პატრონს, კუნჭულში ეყოდა თოფი, გაჩაღდა ცეცხლი, კაცმა გაშალა ნაბადი, აბგიდან დააძრო პური და დოქი, დანაყრდა, გაიწყო ჩიბუხი, გარედან წვიმის ისმოდა თქაშუნი, კოკისპირულად წვიმდა, კაცი აბოლებდა, სიამოვნებდა: რომ იყო მარტო; რომ ჰქონდა თოფი; რომ ჰყავდა ძაღლი; რომ ენთო ცეცხლი; რომ იყო ქოხში; რომ წვიმდა გარეთ...
ჩანს ატომური სოკო, ისმის საეჭვო გუგუნი, ჟამი მოგორავს, როგორც კომედიანტის ფურგონი. ზანტად მიღეჭავს მანძილს და სარკასტული ღიმით მობოდიალობს კაცი სადღაც ჯანდაბის იქით, სივრცე ხამია, თეთრი, როგორც ხალათი ექთნის, ჰორიზონტს დაჰკრავს ფერი გამასხივების სპექტრის, და შეჩერდება წამი, თითქოს განგების ჯიბრით, უკანასკნელი ვნებით, უკანასკნელი ხიბლით.... ამას ელოდა კაცი მთელი სიცოცხლე თურმე რადიაცია აწი ყველას უწამლებს ურვებს, ჩამოუგდია ლაში ბედს და კოშმარებს როშავს, "რა კარგი იყო მაშინ, იებს გიკრეფდი როცა...
პოეზია, პროზა..................., სიყვარულ-ზე-ით-სთვის-გან...
Jul 30 2009, 09:00 PM
