თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 3 2009, 01:56 PM

პოეზია, პროზა...................
..........სიყვარულ-ზე-ით-სთვის-გან-დან-მდე ან უსიყვარულოდ...

თქვენი საყვარელი ლექსები, ნოველები, გამონათქვამები...შეიძელბა ფოტოებითაც გააფორმოთ, რაც კარგად გამოხატავს თქვენ ემოციებს, მოკლედ ყველაფერი... [ვეფხისტყაოსანს ნუ ჩააკოპირებთ]
ნუ ეხლაააა :) მე ჭელიძის ერთი ლექსით დავიწყებ, პირველივე რასაც წავაწყდი....

წუთით წარმოვიდგენ, თითქოს
გავჩნდი მთვარესავით ცივი
და მკრთალ არსებობას მითბობს
სხვისგან ნასესხები სხივი...
უცხო ვარსკვლავთაგან ვინმე,
შორით შენნაირად თუ მჭვრეტს,
ალბათ უსასრულოდ მცირე
ვგავარ უმარტივეს უჯრედს.
იმ დროს მომევლინე ახლოს,
წუთით ჩამომხედე სულში,
ეგებ სასწაულად ნახო
რაც ვერ შეიგრძენი გუშინ...
შენზე დაფიქრება წამით
როცა ოკეანედ მაქცევს
ვშფოთავ ცხრაბალიან ძალით
ვამსხვრევ წარმოდგენილ ანძებს.
წუთით უსასრულოდ მცირე
ვხდები უსასრულოდ დიდი
თითქოს ჟამთაბრძოლას ვძლიე
და შენ ხელაღებით მყიდი...
როცა მეჩვენება, თითქოს
მე ვარ მთვარესავით ცივი
და მკრთალ არსებობას მითბობს
სხვისგან ნასესხები სხივი,
მაშინ მომევლინე წამით,
როგორც გაელვება სიზმრის,
ვიდრე უსახური ჟამი
უსასრულობაში მისვრის.

პოსტის ავტორი: kaxakaxa Jul 3 2009, 02:58 PM

ვშფოთავ ცხრაბალიან ძალით


მიწისძვრა ხარ?

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 4 2009, 02:12 PM

kaxakaxa ხუმარა ცინიკოსი ხარ? ყველაფერზე კი არ უნდა იხუმრო ხოლმე, ეცადე ნაკლები პოსტი გქონდეს მსგავსი...

გამახსენდები ლურჯი წვიმებით,
ვერაზე, ფიქრის გორასთან ახლოს,
ხანდახან ისე მომენატრები,
რომ არასოდეს არ მინდა გნახო...

პოსტის ავტორი: s00000000s Jul 5 2009, 04:54 PM

მე?....ჰაჰაჰაჰა..... რა ცინიკოსი ვარ???? დაგცინი... ვზივარ და მწარედ დაგცინი.... ხომ ვერ მიბრაზდები?...გაინტერესებს რატომ?....ცინიკოსი ვარ?...ნუ ჰო, ჩავთვალოთ ასე... უსაზღვროდ ადამიანური?... ნუ მე პირიქით ჩემს ცხოვრებას უფრო ძაღლურს დავარქმევდი... ხან საით წამაპონწიალებენ და ხან საით... დამატარებენ ასე აღმა-დაღმა... ხან კედელს ვეხლები, ხანაც კლდის ზედაპრის, ხანაც ერთ-სულ-ხორც-განსხეულებულ არსებად ვიქცევი... მაქცია ვარ?...კი ეგეც ვარ... ცხოველი?... რაღამც შენ მიწოდებ შენთვის ცხოველიც ვიქნები....ჰაერი მიყვარს, და ჰო კიდევ ის ცივი წყალიც... ბევრჯერ დამილევია.... გაგიხელია თვალები? გამოგიხედავს ჩემკენ?... მოგიყოლია ერთი თუნდაც პატარა გულის ნადები, სულ პატარა ნაგლეჯი შენი ემოციისა... მიღიმი?...რა ფარისეველი ხარ... მიეცით კეისარს კეისრისა და მე ჩემი... მე ბევრს არ ვითხოვ თქვენგან... რომელი ხილი მიყვარს? ვაშლი... და კიდევ ლეღვიც... შენთვის მოკრეფილი... გაინტერესებს ვინა ვარ? ყურში რომ ჩაგჩურჩულებ დღე და ღამე, დღე და ღამე, დღე და ღამე... გაახელ თვალებს?არა არ გინდა, ვერ დამინახავ... გულის თვალი გაახილე... მე აქ ვარ შენს წინ ცრემლებით სავსე, მე შენიი პატარა, ან არც ისე პატარა, ს ი ყ ვ ა რ უ ლ ი ვარ!!!

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 5 2009, 05:54 PM

s00000000s

უძრაობა ქალაქში
უძრაობა სრულიად
ირგვლივ ყველას თვალები გახდომია უაზრო
იქნებ მე ამ წვიმაში გზა რომ დანისლულია
შენი ნახვა მოვასწრო
შენი კოცნა მოვასწრო......................
მთელი ჩემი სხეულის სველი სინანულია.

მინდა თვალზე ცრემლების ალუბლების დაკრეფა
და ღრუბლების გარშემო მერცხლები რომ უვლიან
შენი ქარით გაქრება
შენი სუნთქვით გაქრება
მარტოობა ოთახში
მარტოობა რთულია....................
რაღაც ნისლისმაგვარი შემოიჭრა ფანჯრიდან

რომ არ გამომეხწია შენი სიყვარულიდან:
ეგ თვალები დამჭრიდა
ეგ ღიმილი დამჭრიდა
უთქმელი განშორება ჩემთვის არაფერია
შენ ხომ ზღვაში დაკარგულ მარგალიტის თასი ხარ
მიწას ორსულობისგან მთები გამობერვია

იცი, რა ლამაზი ხარ,
იცი, რა ლამაზი ხარ
ლამპიონი, ჩემსავით, მასაც მოუწყენია
თავდახრილი დაჰყურებს ქუჩას მთვრალი ლოთივით
ჩამქრალია იმედი მისი ნატვრა ნათურა
შენი ცა მოლოდინით,
შენი ზღვა მოლოდინით
მთვარე თითქოს ჯალათის ალესილი ცულია
Tavi მოსჭრეს ქალაქს და მზე გაგორდა აისის
კარგო, ისე მიყვარხარ
კოცნა ისე მწყურია
მაგ ტუჩებმა რა იცის
მაგ თვალებმა რა იცის.................
უაზრობა ქალაქში
უაზრობა სრულიად.
ირგვლივ ყველას თვალებიგახდომია უაზრო

იქნებ მე ამ წვიმაში შენი ნახვა მოვასწრო
შენი ნახვა მოვასწრო
შენი ნახვა მოვასწრო
შენი ნახვა მოვასწრო
შენი ნახვა მოვასწრო
დუდუნ-დუდუნ, დუდუნ-დუდუნ დუდუნით
შენს ფიქრებში გავაბოლე თუთუნი
ნუგეშ ნუგეშ, ნუგეშ-ნუგეშ ნუგეში
კვამლი დადგა მატარებლის კუპეში
რადგან რადგან, რადგან რადგან რადგანაც
შორს წახვედი ჩემგანაც და მათგანაც
ჩქარა, ჩქარა, ჩქარა, ჩქარა, ჩაქრა... ჩქ ... ჩქ ... ჩქ ... ჩქ ... ჩქ........ . . .

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 5 2009, 06:16 PM

პოსტის ავტორი: s00000000s Jul 5 2009, 06:36 PM

მოულოდნელი პაემანი 30 წლის შემდეგ

"უკაცრავად . . .მაპატიეთ სითავხედე. . .
ვხედავ ჩქარობთ, მაგრამ უნდა დაგაყოვნოთ,
ვერ მიცანით? სულ ვერაფერს მიგახვედრეთ?
თქვენი ხსოვნის ნაწილი ვარ ქალბატონო.
რატომ შეკრთით, ღაწვებს ფერი დაჰკრავს თეთრი,
ნუთუ გულში ძველი გრძნობა კვლავ ბატონობს?
გამოცვლილხარ. . . თუმც თვალები ძველებური შეგრჩენიათ ქალბატონო.
მე როგორ ვარ, რას ვაკეთებ, რად არ მკითხავთ?
ცოლი მყავს და შვილიც უნდა გავათხოვო,
დღეს ყველაფერს ერთად გეტყვით, რაც არ მითქვამს ქალბატონო. . .
მაგ სიმკაცრით თუ უზომო სიამაყით, რა მოიგეთ,
რა საჩუქარს ელით ბოლოს?. . . მენანებით. . .
ლოდინით და დარდით დაღლილს, სიბერეც კი შეგპარვიათ ქალბატონო. . .
თქვენს წინაშე თუკი რამე დავაშავე,
ამიხსენით! . .მიმანიშნეთ! . .არ დამზოგოთ!..
საკუთარ თავს ჩათვლით ალბათ დამნაშავედ;
სინანული გვიანია ქალბატონო. . .
ეს ცხოვრება ბილიკია ეკლიანი, ბევრი დადის,
ლუკმას ეძებს სამათხოვროს,
არ მოგწყინდათ მარტოდ-მარტო ხეტიალი?
გულახდილად მიპასუხეთ ქალბატონო. . .
დრო მოვიდა უკვე ჩვენი განშორების,
ქედს მოგიხდით ამ წუთების სამახსოვროდ,
გახსოვთ? მაშინ. . .თვალს, რომ ვეღარ გაშორებდით,
ახლა კიდევ რა გატირებთ ქალბატონო. . .
თუ გიყვარდით, ამიხსენით რატომ დამგმეთ,
დღეს ვინა გყავთ პატრონი ან საპატრონო, მომიტევეთ. . .
ერთხელ კიდევ პატივს დაგდებთ
და სახლამდე მიგაცილებთ ქალბატონო . . ."

პოსტის ავტორი: kaxakaxa Jul 5 2009, 07:07 PM

აღარ ვარ.

პოსტის ავტორი: s00000000s Jul 9 2009, 07:54 PM

ეძღვნება ჩემს სიცოცხლეს... რომელიც უზომოდ მიყვარს, უკვე ორი დღეა არ მინახავს და ლამისაა გავგიჟდე... ვიცი ამ წერილს წაიკითხავ... მე ლამისაა გავგიჟდე უშენობით...

მიყვარხააააააააააააარ!!!!!!!!!!!... კივის გული... კივის სხეული... კივის სული... კივის გონება... კივის ცხვირი... კივის ჩემი ხელები... კივის ჩემი ოცნება.... დავიტანჯე... დავიღალე.... გავგიჟდი... იცი როგორ მიყვარხარ?!... აი ისე სიგიჟემდე.... სიდებილემდე... ტკივილამდე... სხეული მეწვის... გული ფეთქავს უფრო და უფრო გამალებით.... კივის ჩემი ტვინი... მიყვარხაააააააარ.... მაგიჟებ.... შენ ჩემი ერთადერთი ხარ... ჩემი სიცოცხლე და ოცნება ხარ... სიგეჟემდე მიყვარს შენი წითელი უნაზესი ტუჩები... განსაკუთრებით ქვედა,... სიგიჟემდე მიყვარს შენი უზომოდ ნაღვლიანი თვალები... ხანაც ცოტა მოციმციმე ეშმაკური... აი, იმ დროს რომ გაქვს როცა მეუბნები: „მიყვარხარ...“ არა კი არა მეუბნები, მეჩურჩულები და ტუჩებშივე იტოვებ ფრაზას, არ გინდა, რომ ბინძური ჰაერი შეეხოს და ბინძურმა თვალებმა დაინახოს.... ტკივილამდე მიყვარხარ... აი ეხლაც, გული მტკივა, და ყველაფერი მიტკივა... სიგიჟემდე განვიცდი უშენობას... ამ ფურცელზე ეხეთქება ჩემი ცრემლები, გულიდან ამოსული თუ ამოვარდნილი... ლამისაა ავდგე და ვიყვირო... ვიყვირო უაზროდ... ყელში მაწვება ემოცია და მახრჩობს, ჩემთან ერთად რომ არ ხარ... ვსულელდები და სიგიჟემდე მივდივარ... მინდა სულ, განუწყვეტლივ დღეც და ღამეც გითხრა: „მიყვარხარ, მიყვარხარ, მიყვარხარ, მიყვარხარ, მიყვარხარ, მიყვარხარ, მიყვარხარ, მიყვარხარ, მიყვარხარ“... და ასე დაუსრულებლად.... რა ვქნა?! არ ვიცი... ვეკითხები ჩემს თავს... იქედან კი მესმის ერთადერთი სახელი... ეს შენი სახელია... მე შენ გეკუთვნი... მე მიყვარხააააააააააააააააააა�
�ააარ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!“

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 10 2009, 12:22 AM

დიდი ხნის წინათ რაც უნდა მეთქვა
ანდA ის,
ახლა რაც უნდა გითხრა
ნუ გაგაოცებს....
ჩემი სათქმელი ისე ძველია
როგორც ყვითელი , ბებერი მთვარე
და ახალია ვით თანამგზავრი
ამ ხნიერ მიწას თავბრუდამხვევად
ირგვლივ რომ უვლის და აჭაბუკებს....
შენ გძინავს მშვიდი ფხიზელი ძილით
ხოლო მე უფრო ფრთხილი ნაბიჯით
გ ი ა ხ ლ ო ვ დ ე ბ ი
და ჩემი სუნთქვა, ახლა რომ ქვეყნად არავის ესმის
ვხედავ - გაღვიძებს...
ასე ცისკარი
რომელიც ჯერეთ ღამის მიღმაა
აღვიძებს ხოლმე ტყეში ფრინველებს............

მე დღემდე მიკვირს რატომ არა ვთქვი
აქამდე შენთვის რაც უნდა მეთქვა
ეგების სიტყვას გაუჩნდა ბზარი
ვით სოფლის ბოლოს ეკლესიის ზარს
რომელიც დიდხანს უაზროდ რეკდა
ყველა გამვლელი და გამომვლელი?.....
ეგების სიტყვა დაცარიელდა
ვიტ ძველი სკივრი
ანდა ზანდუკი
სადაც დეედოფლის მზითები ეწყო?...
ეგებიოს სიტტყვას წავართვით მადლი
როგორც ხვატნი და ქარნი ხორშაკნი
ბარაქას უხვად ართმევდნენ მიწას?.....
ეგების სიტყვა დავშრიტეთ ისე
რომ დავამსგავსეტ დამწყდარ კალაპოტს
სადაც მდინარე თავისი გზით აღარ მიედინება?....
იქნებ გავთიშეთ სიტყვა და საქმე
და ურრან ტყეში ეს მეოცნებე დიდი ბავშვები
ერთმანეთს ხმობენ დაეძებენ და ვერ პოულობენ?.....
მაგრამ მე ვიცი ის ორი ძაღლი ,
ის მეოცნებე დიდი ბავშვები
თუ ერთარსებად გარდიქცევიან მას ჭეშმარიტი ცხოვრება ჰქვია
ან უფრო სწორედ: სიცოცხლის აზრი, ანუ მიზანი
საითაც მარად უნდა ილტვოდეს გაჩენის დღიდან ადამიანი
ვიტყოდიტ: "მოვალ,
ო, უსათუოდ! სღეს მაინც მოვალ"
და არასპოდეს არ მივდიოდით.
ვიტყოდით:
"მჯერა!"
და ურწმუნობვის ჯიუტი მატლი
გულმოდგინებით ღრღნიდა და ნთქავდა
ქარით გაფანტულ რწმენის ნაფლეთებს
ანდა ვიტყოდით:
"არა, არ მჯერა!"
მაგრამ ჩვენს სულში სულ მისხალ-მისხალ
წვეთავდა შურის მწვანე წვეთები
ო, მწუხარებავ და ჭმუნვავ სხვისა
კეთილსა ზედა....
ვიტყოდით:
"მომწონს" და მშიერ გულში კმაყოფილებით ვიღიმებოდით
ვიტყოდით:
"დღესვე, ო, დღესვე" თუმცა ხვალინდელ დღეს ვგულისხმობდით!

დიდი ხნის წინათ რაც უნდა მეთქვა

ანდა ის, ახლა რაც უნდა გითხრა
ნუ გაგაოცებს....
ჩემი სათქმელი ისე ძველია
როგორც ყვითელი , ბებერი მთვარე
და ახალია ვით თანამგზავრი
ამ ხნიერ მიწას თავბრუდამხვევად
ირგვლივ რომ უვლის და აჭაბუკებს....
მ ი ყ ვ ა რ ხ ა რ ......

პოსტის ავტორი: s00000000s Jul 10 2009, 03:16 PM

ქალის აგონია

დაღონებული და მარად სუსტი,
სარკესთან ფიქრობ, როგორც დიანა.
დღესაც შორეულ მეგობარს უცდი,
მაგრამ მან მოსვლა დაიგვიანა.

მახსოვს, ცრემლები შენ თვალს უვლიდა,
ალბათ ფიქრებმა ასე დაგღალა,
და უცხო ბინის ყრუ სართულიდან
შენ ფრინველივით დაჰყურებ ქალაქს.

მიხვალ როიალთან და როგორც გიჟი
იწყებ კლავიშზე ხელების თამაშს.
შენ ძლიერ გინდა და რაღაც გიშლის,
რომ გყავდეს ბავშვი, რომ იყო დამა.

სარკესთან ზიხარ და ფიქრობ სხვაზე,
ხან, როგორც მტრედი, თვალებს დანაბავ.
მიყვები ბედის უცნაურ ხაზებს,
და ნატრობ ვიღაც არათანაბარს.

შენი ლოდინი სანამდი დასტანს,
ანდა სანამდი იქნები წმინდა.
რის მიზეზია, ჯერ ახალგაზრდას,
რომ შენ ცხოვრება ასე მოგწყინდა.

ოთახში ზიხარ შენ, ავადმყოფი,
ხან როგორც ბავშვი ძილს მიეცემი.
შენ ეს ჰაერი თითქოს არ გყოფნის,
და გინდა გლოვა და გინდა ცრემლი.

დაღონებული და მარად სუსტი,
სარკესთან ფიქრობ, როგორც დიანა.
ახლაც შორეულ მეგობარს უცდი,
რომელმაც ასე დაიგვიანა...

პოსტის ავტორი: s00000000s Jul 10 2009, 03:19 PM

მიყვარხარ ჩემო სიხარულო ჩემი ყოველი დღეს შენ გეძღვნება... შენ ჩემი ცხოვრების საწყისი ხარ... უბრალოდ უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ, უზომოდ მიყვაარხააააააააარ



შეშლილი ცრემლები

ეს ვედრება შიშველი -
მეუცხოვა მე გვიან,
ღამე, ვნებით შეშლილი,
ყელზე გადამეხვია.

თეთრი შუქი ინთება
ჩემი სულის და ვარდის.
ო, ტირილი მინდება,
შენთან უხმოდ დავარდნილს.

მე თანდათან ვყვითლდები
და ჩემი თმაც ძირს ცვივა.
დაო, ნუ შეწუხდები,
თუ წამების ღირსი ვარ.

ჩუმად ძინავს გულს ტყეში
სევდის ლურჯი ოდებით.
და თბილისის კუთხეში
სადმე ღამით მოვკვდები.


და კიდევ ეს



"მე ვწერ ამ სტრიქონებს ქარიან ღამეში..., როდესაც წვიმის წვეთები ეცემიან მინას და როცა სიშორეზე ტირის როიალი..
მე ალა მაგონდება ჩემი ცხოვრების ქარიშხლიანი დღეები
და სინანულის ჟრუანტელი მივლის.
თანაც მიხარია, რომ ვარ ტერენტი გრანელი.
წინ უფსკრულია და შავი ნისლი მახვევია ირგვლივ.
მე ქვეყნის გაჩენიდან ნელა მოვდიოდი სინათლისაკენ,
რათა მეხილა მზე.
ალბათ მიზიდავდა შორეული და უხილავი..
მოვედი ადრე.
და ახლა ისევ ვუახლოვდები სიბნელეს,
როგორც ზღვას, სადაც სამუდამოდ ჩაიძირება ჩემი სხეული.
ყოველ ღამე მოაქვს ფიქრი სიკვდილზე
და სიშორეზე.
და მეშინია...
ვფიქრობ: მოვა წამი, როცა არ ვიქნები ცოცხალი, მაინც მჯერა ჩემი უკვდავება.
მე პოეზიამ მაგრძნობინა, რომ სადღაც შორეს არსებობს უკვდავების ცისფერი მხარე,
სადაც დაფრინავს ჩემი მწუხარე სული.
ქარიშხლიანი ღამეა და მინდა ვიყო სხვაგან.
პოეზიამ იცის უეცარი სიხარული, რომელიც უდრის გაფრენას.
მე არ მინდოდა სიცოცხლე.
არც სიკვდილი.
მე რაღაც სხვა მსურდა.
ახლა ვფიქრობ და მწამს მესამე გზი არსებობა, როგორც იდუმალები.
მე ისევ ვგავარ მარადისობის გარინდულ საზღვართან და ველი ქრისტეს ლანდს,
რომელიც მიხსნის მე განსაცდელისგან.
და მე მჯერა სიცოცხლე სხეულის გარეშე.
მე მივმართავ მსოფლიოს შემდეგი სიტყვებით:
მე მინდა გაფრენა.
მე მინდა ყველგან ვიყო,როგორც ღმერთი.
ჩარჩენილი ვარ ბავშვივით ამ ციდვილ ქვეყანაში
და არ ვიცი როგორც ამოვიდე იმ ტალახიდან, რომელსაც ეწოდება მიწა.
არა სიცოცხლე,
არა სიკვდილი,
არამედ რაღაც სხვა.
ვამბობ: არ არიან სიტყვები გრძნობებისათვის.
გარეთ ისევ ქარიშხალია, წვიმის წვეთები ეცემიან მინას
და ისევ სიშორეზე ტირის როიალი."


ტერენტი გრანელი უბრალოდ გენიოსია ჩემს გულში ზის...

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 10 2009, 05:40 PM

სიკვდილის შემდეგ
ტერენტი გრანელი
დადგება ზამთარი...

მოვკვდები ღამით, გათენებისას, როდესაც გარეთ იქნება ზამთრის გაცივებული მთვარე და ყინვა. სიკვდილის წინ მომაგონდება თბილისის ღამეები და ჩემი უნაზესი და: ეს ორი შეერთებული კოცონი, რომელიც მწვავდა მე ყოველთვის.
ასე გათავდება სინათლე, გაჰქრებიან მოგონების წამები.
გადავეცემი სიკვდილის მდუმარე ხელებს.
ჩემი წამებული სხეული შეუერთდება მსოფლიო ელემენტებს.
და მე ვიგრძნობ უმაღლეს მოსვენებას.
ჩემი კუბო იქნება სადა
და პროცესია უცრემლო.
მე დამასაფლავებენ შუადღის ორ საათზე თბილისის ახლო.
ჩემი დაკრძალვის დღეს აიშლებიან ფერადი ღრუბლები და ამოვარდება შორეული გრიგალი.

ბალდახიანი, რომელიც წაიღებს ჩემს ცხედარს, იქნება თეთრი და მოძველებული. პანაშვიდს გადამიხდის ვინმე უბრალო მღვდელი, რომელსაც არ ექნება წაკითხული ჩემი სისხლიანი წიგნი «Memento mori!» არ შევეცოდები მღვდელს, რომელსაც არ ეცოდინება ჩემი დაფერფლილი სულის ისტორია. მხოლოდ ცხედართან მდგომ პოეტებს მოაგონდებათ ჩემს დანისლულ ლექსებიდან: სტრიქონები.

მოვა უიმედობა.
პანაშვიდი გათავდება ქარში.
ჩემს ცხედარს ნელა ჩაუშვებენ სამარეში.
და პირველ მიწას სახეზე მომაყრის ვინმე უხეში მესაფლავე.
კუბოს ფიცარზე შეწყდება უკანასკნელი გუგუნი მიწის და ქვების.
პროცესია დაიშლება.
მე და სიჩუმე დავრჩებით მარტო.
გზაში ისაუბრებენ ჩემზე.
დაღამდება...
მე შემეშინდება მარტო სასაფლაოზე, ღამით.
დავტოვებ კუბოს და ტანშიშველი გამოვიქცევი სამარიდან.
და გიჟივით ვიკივლებ, რომ მომეშველონ, რომ დამიფარონ.
არავინ იქნება ჩემი მხსნელი, ისევ დავეცემი, თავს ვიგრძნობ სამარეში და კვლავ მივეცემი ძილს დაუსრულებელს.
ნათელივით თავზე დამადგება ჩემი განუყრელი და - სიჩუმე.
თეთრად დასუდრული იქნება მთელი ქვეყანა.
ის სოფელი, სადაც მე დავიბადე, დაემსგავსება უდაბნოს.
გაივლის ზამთარი, წვიმით და ქარებით.
დადგებიან გაზაფხულის დღეები.
შეიფოთლება სასაფლაო.

კვირა დილით, როდესაც ყველა მლოცველისათვის გაიღება ეკლესიის კარები, ჩემს საფლავთან დაფიქრებული მოვა ვინმე ქალი, მოიგონებს ჩემს დამწვარ სახეს, მოიგონებს ჩემს წამებას და შევეცოდები.
ასე გაივლიან საუკუნეები.
ჩემს საფლავს დაადგება მზე შორეულ რიცხვის.
ჩემს მიერ უხილავ საღამოს ბინდი დაფარავს მივიწყებულ ლოდებს და ჩემი საფლავიც შეიმოსება სიბნელით.

წამოვა წვიმა, ქარიშხალი და მოწყენილ საფლავზე დამაყრის ყვითელ ფოთლებს. ასე დროთა შავი წვეთებით დახავსდება ჩემი სამარე, ზედ წამოიზრდება ბალახი.
ზაფხულში, საღამო დროს, ჩემს საფლავს ჩაუვლიან თეთრად გამოწყობილი ქალები, შორს, სარკესთან უცნობი თითები დაუკრავენ როიალს.
დილაადრიან უიმედოდ იკივლებენ ორთქლმავლები. მოვა კვირადღე და ჩემს ახლოს დარეკავენ ზარებს, აანთებენ სანთლებს.
დაიღლებიან ხელაპყრობილი მლოცველები.
წირვა გათავდება.
საყდარს დაკეტავენ, ხატები დამწყვდეულ ტუსაღებივით დარჩებიან შიგ. და სასაფლაოს ჩხავილით გადაუფრენს ყვავი.
გაქრება თვალები, რომელზედაც ესვენა თბილისის ღამეები მძიმე ლოდებივით.
და ჩემი სამარის სამუდამო დარაჯი იქნება ჩემი უნაზესი და - სიჩუმე.

პოსტის ავტორი: s00000000s Jul 13 2009, 12:54 AM

მე მიხარია თუ შენ გიხარია.... მე მიყვარს სიცოცხლე თუკი შენ გიყვარს იგი... მე მიყვარს სითბო თუკი შენ გცივა, რადგან მოგიტანო და გაგათბო... მე მიყვარს წვიმა თუკი შენ გიყვარს თოვლი, რადგან მოვიდე და დაგადნო... სიყვარულით აგივსო გული და ისე დაგადნო... მე მიყვარს შენი უზომოდ წრფელი თვალები...მე მიყვარს შენი თითოეული ამოსუნთქვა, რადგან ვხვდები რომ ამ ქვეყანაზე შენ ჩემთვის გაჩნდი და მე შენთვის... მე მიყვარს ყოველი გათენება, რადგან ამომავალ მზეს გამსგავსებ... მე მიყვარს შენი ჩრდილი და , ჰო , კიდევ ის მზე, გუშინ რომ მწვავდა, რადგან შენი ჩრდილი მაჩვენა... მე შენ მიყვარხარ, იმიტომ რომ უბრალოდ მ ი ყ ვ ა რ ხ ა რ...

პოსტის ავტორი: Scooted Jul 13 2009, 01:04 AM

ორიგინალი ტექსტი რუსულად არის დაწერილი, მომეწონა, და შეძლებისდაგვარად გადავთარგმნე ქართულად. სახელები ორიგინალური დავტოვე. "Георгий" ს მაგივრად გიო დავწერე. "Даша" კიდევ ვერა.



  ფორმით წააგავდა სახურავმორღვეულ ეკლესიას. გარს ერტყა საღებავაქერცლილი ღობე , ხოლო გარშემო ეყარა ხავსმოდებული ჩამოშლილი ქვები. თითქოს არაფერი უჩვეულო, მხოლოდ თვითონ ადგილი ყველასთვის უცნობი იყო. ასეთ ადგილებში ყველგან აღდგენითი სამუშაოები მიმდინარეობს, აქ კი დიდი ხანია ფეხი არავის დაედგა. მთავარი შესასვლელის ჩამონგრეული თაღის საპირისპიროდ ღობეში გასასვლელი დარჩენილიყო, ალბათ ერთ დროს ეს იქნებოდა ჭიშკარი. ქვის იატაკი სულ არ იყო აბალახებული, მხოლოდ გვიმრა აბიბინებულიყო საკურთხეველთან. იმ ადგილას, რომლის თავზეც ადრე ჭაღი ეკიდა, იდგა ანგელოზის ქანდაკება. მისი მზერა მიმართული იყო პირდაპირ ტყისკენ გასასვლელისა და ჭიშკრის გასწვრივ. ფრთები დალაგებული ჰქონდა ზურგზე, შეტყუპებული ხელები კი მკერდთან. ქანდაკების თეთრი ქვა მკვეთრად გამოიყოფოდა იატაკის რუხ და ცის ლურჯ ფონზე. მაგრამ უცნაურობა ამაში არ მდგომარეობდა: მართლმადიდებლურ ეკლესიებში ქანდაკებებს არ დგამდნენ, ხოლო კათოლიკური ეკლესიის ამ ადგილებში არსებობა შეუძლებელი იყო.ღობესთან ათიოდ მეტრში მდებარე ტყიდან, ჭიშკრის მხრიდან, მკაფიოდ გაისმა ტოტების მტვრევის ხმა. ტყეში გამეფებულ სიჩუმეში ეს ხმა საკმაოდ დიდ მანძილზე გავრცელდა. ცოტა ხნის შემდეგ კი გაისმა:


- შეხედე, მზეო!
მდელოზე ორი ადამიანი გამოჩნდა. ორივეს იღლიაში ჰქონდა ხმელი ფიჩხის კონა, ჩაცმულობაზე კი ეტყობოდა, რომ ქალაქიდან იყვნენ, ბუნებაში მწვადის საჭმელად, მათი მეგობრები, ალბათ, საგზალს შლიდნენ და სალათს ჭრიდნენ, სანამ ეს ორი ფიჩხს აგროვებდა. ოცდასამ წლამდე სიმპატიური გოგონა. გახეხილი ლურჯი ჯინსიები და სასიამოვნო მწვანე ფერის მოკლესახელოებიანი მაისური. სწორი, წაბლისფერი ხშირი თმა, რომელსაც ასე აღმერთებდა დარიონას შეყვარებული გიორგი, მხარს ქვემოთ სწვდებოდა. ყველა დაშას ეძახდა. მაგრამ გიო თვლიდა, რომ დარიონა შესანიშნავი სახელი იყო. და თუ არ მიმართავდა მრავლისმეტყველი სახელით - „მზე“, მაშინ მიმართავდა მაქასიმუმ ასე - „დარ!“ და, მერე, დანარჩენი. თითქოს იდეალური წყვილი იყო, თუმცა საიდუმლო არ არის, რომ არაფერია იდეალური, ისევე, როგორც გამონაკლისი ყველგანაა.
  და, აი, ტყისკენ, გასასვლელისა და ჭიშკრის გასწვრივ, მომზირალმა ანგელოზმა ეს ყველაფერი შეამჩნია. და ჩათვალა, რომ ეს შემთხვევა ყურადღებას იმსახურებს. ეს კი ისე იშვიათია.
ამასობაში სასიამოვნოდ გრილი დილა გადაიქცა თბილ დღედ. კედელთან დარჩა ფიჩხის ორი გროვა, წყვილი კი უჩვეულო ქანდაკებას ათვალიერებდა.
- რა უცნაურად იღიმება. ქალივით გამომწვევად, თითქოს ... _ თეთრ, ქვის სახეს უყურებდა გიო.
- ზუსტად ისევე, როგორც პრანჭია ელა, როცა შენ გიყურებს _ ქვაზე ჩამოჯდა დარიონა, საიდანაც გვირილები ამოზრდილიყო.
- კარგი, რა _ გიო ნელ-ნელა გარს უვლიდა ანგელოზს _ შენც ხომ გიყურებენ „ზოგიერთები“, მერე რა? ამას რა მნიშვნელობა აქვს.
- სწორედაც, არა აქვს, თუ შენც ზუსტად ისევე არ უყურებ.
გიო ადგილზე გაშეშდა და გოგონას დარცხვენილ სახეს.
 - ჰმ, ეგ როდის?  
 - მაგალითად, სულ ცოტა ხნის წინ, ანდრეის დაბადების დღეზე.მე შევამჩნიე თქვენი მზერა...
 - ღმერთო, მზეო, ნუთუ ასეთი სისულელე...
 - არა! - შეაწყვეტინა დარიონამ - საქმეც მაგაშია, რომ არ არის სისულელე, ბრმა ხომ არა ვარ, გიო! არ მინდოდა თქმა, მაგრამ შენ ისე აღნიშნე აი, ამისი ღიმილი - მან ხელი მიაშვირა ანგელოზს და, ისევ მუხლებზე შემოიხვია - შენ ხომ ჩემს გარეშე შეხვდი ელას.
 - საიდან მოიტანე - ხმაში ყინული გაისმა.
 - როგორ! მანამდე ორი დღით ადრე ყველაფერი კარგად იყო. მერე თქვი, რომ დიმკასთან წახვედი, მაგრამ იქ არ მიხვედი, მერე ეს ჩუმი გადახედვა! ნუ მატყუებ, გიო! გეხვეწები...
 - ო, ღმერთო... - გიომაც გადაწყვიტა ქვაზე ჩამოჯდომა. - და აქედან დაასკვენი, რომ გიღალატე, თუ რაღაც ამდაგვარი...?
 - დიახ, ამის მსგავსი, შეიძლება მანდამდე არც მივიდა.
 - გასაგიჟებელია! და შენ აი, ასე, ადვილად, უშვებ, რომ მე შემიძლია რაღაცა სხვაზე გაგცვალო?! - გიოს გაკვირვებული მზერა დარიონას მზერას შეხვდა. ორივეს სულის სატანჯველი ქვის იატაკზე გადმოიღვარა.
თვალის მოუშორებლად, გოგონამ მკაცრი სახით მიახალა - ისე ლაპარაკობ, თითქოს ჩემზე ასე არასოდეს გიფიქრია! არ გიეჭვიანია და არც დაგიშვია!
 - წარმოიდგინე, არც დამიშვია!! - გიო გასწორდა და მუხლზე ხელი დაირტყა. - მე შენ გენდობი, გაიგე? რა ურთიერთობაა ნდობის გარეშე? მითუმეტეს, ამდენი რამის შემდეგ!
 - წმინდანად ნუ მოგაქვს თავი.
 - აი, თურმე ჩემზე რა აზრის ხარ...
ამასობაში ცა მოიღრუბლა და აგრილდა კიდეც.
 - სულაც არა, უბრალოდ შენ ახლა ასე მოიქეცი. გიო ადგა და კედლამდე გაიარ-გამოიარა. დარიონამ სახე ხელებში ჩარგო. როგორც ჩანდა, დიალოგი ჩიხში მოექცა. ამასობაში ანგელოზს ერთი წვეთი დაეცა, ნახევატ წუთში მეორე, მესამეს დიდხანს არ დაუყოვნებია და პირდაპირ შუბლზე დაეცა გიოს. მაგრამ მას არც შეუმჩნევია. 
 - ერთი რამე მითხარი: იმდენადაც არ მენდობი, რომ ერთი შეხედვის გამო დასკვნა გამოგაქვს, რომ მე შენ გატყუებ?
დარიონა ადგა და გიოს მიუახლოვდა - არა, მაგრამ იცი, რა, არ ვიცი, როგორ გითხრა... 
წვიმამ ამასობაში ძალა მოიკრიბა და უკვე ყველგან ასხავდა,ფოთლებსა და ბალახებზე ხმაურით.
 - თქვი, როგორც არის...
 - აბა, როგორ ვთქვა „როგორც არის“? - საკუთარ თავზე გაბრაზებულმა დარიონამ ხმას აუწია. გიოც ბრაზობდა, რომ ვერ უგებდა, და ისიც ხმას უწევდა.
 - სულ ერთია, ვერ გაიგებ! თვითონაც არ ვიცი! და, საერთოდ, სულელი ხარ! როგორ შეიძლება ჩემი თანდასწრებით ასე უყურო სხვას?! ხომ იცი, როგორი ეჭვიანი ვარ!!!
 - ხო, მაგრამ შეიძლება ასე შემთხვევით გამოვიდეს! - წვიმა უკვე თქეშად მოდიოდა. დამტვრეული სახურავიდან ნაკადულები იღვრებოდა, ხოლო ქვის იატაკზე დაგუბებულ ადგილებში წვეთებისგან ბუშტები ჩნდებოდა. - მე ხომ მიყვარხარ, რა მესაქმება ელასთან! - ეს უკვე ბამალური ჩხუბი იყო._ მას რომც შევხვედროდი, ხომ შეიძლებოდა დასკვნების გამოტანამდე ჩემთან დალაპარაკება!
დარიონამ ისეთი გაკვირვებული სახე მიიღო, რომ გიო შეიშმუშნა.
 - ე.ი. შეხვდი! - ჭექა-ქუხილმა დაფარა მისი ღრმად ჩასუნთქვის ხმა - ნაძირალა! - რაც შეეძლო მთელი სიძულვილით მოუქნია მუშტი - მე, სულელს კი მეგონა, რომ სისულელე იყო, თურმე არ მოუტყუებივარ!
გიომ მისი მოუხერხებელად მოქნეული ხელი დაიჭირა და, თავის მხრივ, განცვიფრებულმა იკითხა
 - ვის „არ მოუტყუებიხარ“?
 - გამიშვი!
 - დარ, ვის არ მოუტყუებიხარ?! - მისი სახე გამკაცრდა.
დარიონამ ხელი გაინთავისუფლა და დამნაშავე სახით თქვა - ახლა რაღა მნიშვნელობა აქვს? მე ბანქო გავშალე.
 - ე.ი.ამის გამოა...? შენ ნორმალური ხარ?!
 - მართალი უღქვამთ, ასეა, არა?
 - ასეა. - წამიერი პაუზა - მართლა შევხვდი ელას ანდრეის დაბადების დღემდე ერთი დღით ადრე. მაგრამ! აბა, წამით დაფიქრდი მზეო: რა საჩუქარი უყიდა ელამ?
 - მერე...
 - რა „მერე“? როგორ ფიქრობ, მივიდა მაღაზიაში, მიუშვირა თითი თაროს და თქვა, თუ შეიძლება, შემიხვიეთო?! დაფიქრდი, მზეო!
 - ...ემმ, შენ მიეცი საჩუქარი...? მაგიტომ შეხვდი?
 - დარწმუნებული ვარ, ბანქომ ამის შესახებ არაფერი თქვა. ეს საიდუმლოა და ანდრეიმ არაფერი არ უნდა იცოდეს!
დარიონამ ტუჩებზე ხელი აიფარა - მატყუებ - ამ სიტყვებზე, თაცსხმა წვიმის მიუხედავად, გიომ მხიარულად გაიღიმა. დარიონა კი ჩაეხუტა და ხმადაბლა თქვა - გიო, მეკიდევ, რა არ ვიფიქრე. -გიომ უპასუხა - კაი, მესმის.- წამის შემდეგ - სულ სველი ხარ... ხმამაღლა და ბედნიერად იცინოდნენ!
 - ნუთუ მართლა - სიცილით თქვა დარიონამ.
კიდევ ერთი წუთი იდგნენ ჩახუტებულები, ჩუმად. მერე კი დანარჩენებთან დაბრუნდნენ. იქვე დარჩა ეკლესია და მხოლოდ ანგელოზმა გააყოლა მზერა წვიმაში გამქრალ ფიგურებს. ამასობაში ტყე ნელნელა გაშრა და განათდა და მალე მზით განათებულ მდელო ორი თავით ფეხებამდე გალუმპული ადამიანი გამოჩნდა. ყველა განცვიფრებული დარჩა მათი დანახვით, ვერაფრით ხვდებოდნენ, სად შეიძლებოდა დასველებულიყვნენ.
 - როგორ, წვიმა ხომ იყო...? - მაგრამ დარიონას არ დაუჯერეს, გიომ კი გამოსავალი მალე იპოვა - წყაროზე ფეხი დამიცდა და მარტო მე დავსველებულიყავი, არ მინდოდა.

აი, ასე ))

პოსტის ავტორი: s00000000s Jul 13 2009, 01:18 AM

Scooted ყოჩაღ თარგმნის უნარიც გქონია... და თავად ტექსტიც ძალიან მომეწონა....

განსაკუთრებით ეს:

კიდევ ერთი წუთი იდგნენ ჩახუტებულები, ჩუმად. მერე კი დანარჩენებთან დაბრუნდნენ. იქვე დარჩა ეკლესია და მხოლოდ ანგელოზმა გააყოლა მზერა წვიმაში გამქრალ ფიგურებს. ამასობაში ტყე ნელნელა გაშრა და განათდა და მალე მზით განათებულ მდელო ორი თავით ფეხებამდე გალუმპული ადამიანი გამოჩნდა. ყველა განცვიფრებული დარჩა მათი დანახვით, ვერაფრით ხვდებოდნენ, სად შეიძლებოდა დასველებულიყვნენ.

კარგად არის გადმოცემული მთელი ემოცია... ნუ კულმინაციაა რა...

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 13 2009, 02:21 AM

სეკვენცია

ანი ბანი და განი და ............მართლა არ ვიცი რა მინდა, ................ალბათ პატარა და მინდა .....ღმერთო, დამინდე, ამინ, და
ანი ბანი და განი და.
მინდა ამოვძვრე კანიდან, ...........სიცოცხლე მინდა თავიდან. .....სიკვდილი მინდა? - არ მინდა, არა როგორმე გავუძლებ,
არა როგორმე ავიტან, ---------> მხრით გოლგოთაზე ავიტან --------> დღეებს, რომელიც სვე-ბედმა
გამი-წვიმ-ავდარ-ამინდა.
ანი ბანი და განი და
სევდის სივრცე და განი და ..... ბედის ცამეტი განედი ............. ვერ გავისეგრძეგანე და
მისი უღრმესი ქანიდან
ვყვირივარ: ანი ბანი და განი და დანი ზანი და თანდათან თანი კანი და ლანი და მანი მანი და მე ნანი-ნანი-ნა მინდა.
ვეხფვის ტყავისა გაძრობა .........ამ გატანჯული ტანიდან
და წასვლა იერუსალიმს, კანას ქორწილში სმა მინდა.
მეგზურად მწყემსი ძმა მინდა:
პანი და ჟანი რანი და ფანი და ღანი ყანი და შანი ჩანი და ქანი და
ეზო-კარიდან, ყანიდან
მუნ ჩემი ბაღის ნაყოფის მიტანა ქანაანიდან. .......მე ცაზე ცანი ვცანი და ჯანი და ძანი წანი და
მინდა გამოსვლა წამიდან, .................................ვეებერთელა ცა მინდა.
ვიწრო ბილიკის მაგიერ ..............ათი ათასი გზა მინდა. გზა მინდა მნათობებიდან,
შენსკენ მავალი გზა მინდა, მზის მუცელღების ხმა მინდა.
სანი და ჭანი ხანი და ვერძის შუბლიდან, ხარიდან
ისევ მნათობთა გზა მინდა, ყოველ მნათობში ანთებულ ............საიდუმლოში წვა მინდა..
ყველა ვარსკვლავში წვა მინდა, ყველა ვარსკვლავში სვლა მინდა, ყველა ვარსკვლავის ცვლა მინდა,
მინდა გამოსვლა წამიდან, ..................................ვეებერთელა ცა მინდა.
ანი ბანი და განი და,
ღმერთო, ამ შუბლის ამინდი ცხრა მზით ამინთე, ამინ, და
ისევ ა-მინდა, ე-მინდა, თეთრი ი-მინდა, ო-მინდა,
სანამ ცხოვრების ჰოემდე
მივალ ათასი ომიდან, ....................ერთი ძლიერი უ-მინდა, სამოთხის ვაშლი უმი, და მერე შენს გვერდით თუ გინდა,
ანი ბანი და განი და,
ღმერთო, დამინდე და მინდა.

პოსტის ავტორი: s00000000s Jul 16 2009, 12:30 AM

იოსიფ ბროდსკი

სექსტეტი

Дорогая, я вышел сегодня из дому поздно вечером
подышать свежим воздухом, веющим с океана.
Закат догорал в партере китайским веером,
и туча клубилась, как крышка концертного фортепьяно.

Четверть века назад ты питала пристрастье к люля и к финикам,
рисовала тушью в блокноте, немножко пела,
развлекалась со мной; но потом сошлась с инженером-химиком
и, судя по письмам, чудовищно поглупела.

Теперь тебя видят в церквях в провинции и в метрополии
на панихидах по общим друзьям, идущих теперь сплошною
чередой; и я рад, что на свете есть расстоянья более
немыслимые, чем между тобой и мною.

Не пойми меня дурно. С твоим голосом, телом, именем
ничего уже больше не связано; никто их не уничтожил,
но забыть одну жизнь – человеку нужна, как минимум,
еще одна жизнь. И я эту долю прожил.

Повезло и тебе: где еще, кроме разве что фотографии,
ты пребудешь всегда без морщин, молода, весела, глумлива?
Ибо время, столкнувшись с памятью, узнает о своем бесправии.
Я курю в темноте и вдыхаю гнилье отлива.

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 16 2009, 01:01 AM

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 16 2009, 01:24 AM

Я ухожу оставляя горы окурков
Километры дней, миллионы придурков
Литров крови подаренной или потерянной
Оставляю друзей тех,что наполовину
Себя на радиоволнах, коротких и длинных
Осчастливленных много и обиженных много

Терзает ночь мои опухшие веки
Я ничего, ничего об этом не помню
Моя любовь осталась в двадцатом веке
И снова ночь-стрела отравлена ядом
Я никогда-никогда тебя не оставлю
Полежи со мною неслышно рядом

Я ухожу оставляя причины для споров
Мою смешную собаку, мой любимый город
Недокуренный план, гигабайт фотографий
Оставляю мечту, может кто-то захочет
Три тетради сомнений моим неровным почерком
Деньги в банке и многих себе подобных

Терзает ночь мои опухшие веки
Я ничего, ничего об этом не помню
Моя любовь осталась в двадцатом веке
И снова ночь-стрела отравлена ядом
Я никогда-никогда тебя не оставлю
Полежи со мною неслышно рядом...

პოსტის ავტორი: s00000000s Jul 16 2009, 02:55 PM

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 17 2009, 02:26 PM

но смотря кто как все это понимает вообше....

პოსტის ავტორი: Scooted Jul 17 2009, 11:24 PM

ზემფირა..? მაგან ერთხელ თქვა - "ნუ ეძებთ აზრს ჩემს სიმღერებში, იგი მანდ უბრალოდ არარის."

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 18 2009, 12:03 AM

ნუ ეხლაააა, მაგან ერთხელ კიდევ თქვა რომ რაც მაქვს, ეგ სიმღერააო და იმიტომაც ვატარებ ამას როგორც რაღაც იდეასო, და რაზეც არ ვსაუბრობ, ის ხშირად იქ იკვეთებაო... იუთუბზეც კი შეგიძლია ნახო მსგავსი ინტერვიუები...

ნუ ისევ წინააღმდეგობაში მოვედით, ღმერთმანი, არა და რად მინდა?.....

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 18 2009, 05:26 PM

[...ჩურჩული...]
მისმენ, ვიცი რომ შენ მისმენ....[/ჩურჩული...]
ნუ დამიკარგავ იმედს,
იმედს, რომ ხარ.
ნეტავ, როდის მოხვალ სტუმრად,
მე ვიცი რომ შენ ცხოვრობ შორს,
ყველაზე შორს -
ცაზე.
თუ შემოაღებ კარს,
მე დაგახვედრებ სკამს,
დავსხდებით ერთად და ვუყურებთ ცას,
ვიქნებით ერთად, მე მოგიტან წყალს... [ისეთი სიტყვა მინდა დავწერო, შენ რომ გაიგებ, ისეთი სახლი მინდა გაჩუქო, შენ რომ იცხოვრებ, ისეთი შუქი მინდა აგინთო, შენ რომ გაგათბობს, ისეთი წყალი მინდა გწყუროდეს, მე რომ მოგიტან... მე მოგიტან წყალს, მე მოგიტან წყალს. შენ იცხოვრე ჩემთან, მე მოგიტან წყალს...][...ჩურჩული...]
თუ შემოაღებ კარს, მე დაგახვედრებ სკამს,
დავსხდებით ერთად და ვუყურებთ ცას,
ვიცხოვრებთ ერთად...
ერთად...

პოსტის ავტორი: s00000000s Jul 21 2009, 05:56 PM

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 21 2009, 06:32 PM

პოსტის ავტორი: s00000000s Jul 21 2009, 06:51 PM

ოთარ ჭილაძე

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 21 2009, 07:11 PM

ისევ მთვარე, ფერლისფერი შუქს
ნაგლეჯ-ნაგლეჯ უგზავნიდა ქსელებს
ისევ წილი მოატეხე გულს,
ისევ ძარღვი მიქსაქსნიდა ხელებს...
ისევ ფუნჯით გალურჯებულ გულს
ციმციმები მონდომებით ფენდნენ
ისევ თლიდა ხავერდისგან სულს
გარუჯულნი, ბნელ ღამეებს თელდნენ.
ისევ ხენი წაწვეტებულ რჯულს
უგზავნიდნენ ცათა მორიგ ნგერებს
ისევ თვალნი დამძიმებულ წყლულს
დაძირავდნენ როგორც მორიგ ერებს...
ისევ სარკე არეკლავდა ჭმუნს
ხეტიალით გადარღვეულ ფერებს
კვლავ ფანჯრიდან ტაძარს ვხედავ ტღულს
უჰაერო, უსაშველო ფენებს...

ისევ რატომ დაგეძებდა - სულს
დაშრეტილი, უსიცოცხლო ასლი
ისევ, ისევ გაურბოდა კრულს
კვლავ სხეულში ილეოდა აზრი
ისევ მთვარე, ფერლისფერი შუქს
ნაგლეჯ-ნაგლეჯ უგზავნიდა ქსელებს
ისევ წილი მოატეხე გულს,
ისევ ძარღვი მიქსაქსნიდა ხელებს...

პოსტის ავტორი: s00000000s Jul 21 2009, 07:20 PM

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 21 2009, 07:43 PM

პოსტის ავტორი: s00000000s Jul 21 2009, 07:52 PM

პოსტის ავტორი: anuka Jul 21 2009, 07:58 PM

ამ ქუჩის ბოლოს,
ამ ქუჩის ბოლოს, ორი მოხუცი ცხოვრობს,
მათი სახლ-კარი მარტოობისგან დამსგავსებია სოროს.
ცაში ღრუბლებად გადაიშლება, ქვეყნის ოთხივე კიდეს,
რაც უფიქრიათ, რაც წაუკითხავთ, რაც სიზმრებიათ კიდევ.
გაიხსენებენ ახალგაზრდობას, როგორც შხაპუნა წვიმას,
მათი შვილების პატარაობას, ათას უბრალო წვრილმანს.
ფანჯრის რაფაზე ბეღურები და წამლის შუშები სხედან,
წიგნი... საქსოვი... ბანქოს ქაღალდი ანიავებენ სევდას.
ამ ქუჩის ბოლოს,
ამ ქუჩის ბოლოს,
ორი მუხუცი ცხოვრობს,
აქედან ვხედავ და უკვე მიყვარს ბევრი ჩვენგანის ბოლო.
მაგრამ ხანდახან შიში შემიპყრობს და იმ დღეებზე ვდარდობ,
ამ ქუჩის ბოლოს ერთი მათგანი როცა დარჩება მარტო...

პოსტის ავტორი: s00000000s Jul 21 2009, 08:18 PM

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 21 2009, 08:35 PM

"ბაღში მოდით, როცა შუაღამისას პირველი საათი დარეკს, აიღეთ მებაღის დიდი კიბე, რომელიც ჭის გვერდით დევს, მოადგით ჩემს ფანჯარას და ჩემთან ამოდით.
მთვარიანი ღამეა, მაგრამ არაუშავს..."

პოსტის ავტორი: s00000000s Jul 21 2009, 08:40 PM

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 21 2009, 08:51 PM

ააშენე...
იმ ძველის დანგრევაც მოასწრე
და ახალ სართულებს ჩაუდეგ დარაჯად...
ყაზბეგი საქმეს რომ გიშლიდეს -
მოაძრე...
რა უშავს
ნისლებში ხომ მაინც არა ჩანს...

პოსტის ავტორი: s00000000s Jul 21 2009, 08:56 PM

ო. ჭილაძე

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 21 2009, 09:09 PM

მეზობლის ნათელი ლოჯიიდან
ვძვრები ოთახში, ჩემს ბნელ ოთახში
სადაც არასდროს იტანჯებიან
საპარადო ფორმით საგნები.
ვანთებ სანთელს,
თვალს ვარიდებ მათ მტვრიან ზურგებს,
უძლური კერპის ნატიფ თითებს,
მიგდებულიი სურათი
და მოგონებებს მიმოფანტულებს,
სიგარეტების დაჭმუჭნული კოლოფებივით
და ვუღებ კარებს
მას,
ჩემსავე თავს,
გარეთ რომ დგას
და გასაღების დაკარგვას დარდობს...

პოსტის ავტორი: s00000000s Jul 21 2009, 09:21 PM

შანდორ პეტეფი

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 21 2009, 09:35 PM

მითხარი, რამდენჯერ მოვა გაზაფხული შენთან,
მითხარი, რამდენჯერ ჩახედავ თვალებში თოვლს,
მითხარი, რამდენჯერ მოგავლებს ზაფხული სურნელს
და შემოდგომა ოქროსფერს მოგაკრავს რგოლს.
მითხარი, რამდენჯერ შეიგრძნობ ძარღვებში წვიმას,
მითხარი, როგორ, ქარი გაბზრიალებს კვლავ,
მითხარი შენი თოვლივით სპეტაკი გრძნობა,
რომელსაც უწყალოდ მწველი მზის სხივები წვავს.
მითხარი რამდენჯერ ივლი ფეხშიშველი ველებს
და მიეფინები ფერად, აჭრელებულ მთებს,
მითხარი, როგორ დასერავ უთვალავ სერებს
და როგორ გაივლი უთელავ, უახლეს გზებს.
მითხარი, რამდენჯერ მოვა გაზაფხული შენთან,
მითხარი, რამდენჯერ ჩახედავ თვალებში თოვლს,
მითხარი, შენი თეთრი და სპეტაკი გრძნობა
როცა შემოდგომა ოპქროსფერს მოგაკრავს რგოლს.

პოსტის ავტორი: s00000000s Jul 21 2009, 09:40 PM

ვარდისფერი ავტობუსი

შენი მზით
ჩემი მზე
შემივსე.
ოღონდ
მზე დაბნელებით
შენიღბე,
თორემ
ჩემსა და შენს მზეს
სულ სხვა შეირგებს.
ამ ქალაქში
სინათლე
ისე არ უყვართ როგორც...
შენი ხმით ჩემი ხმა
შენი სვლით
ჩემი სვლა
და სუნთქვით
სუნთქვა
დუმილით
დუმილი-
შემივსე!
მასწავლე ორამდე დათვლა
შენ და მე
ღამედაკიდე -
ქალაქში,სადაც
სინათლე ისევ არ უყვართ,
და კიდევ:
მზე დაბნელებით
შენიღბე
და ისე -
შენი მზით
ჩემი მზე
შემივსე.

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 21 2009, 09:59 PM

ლურჯი ავტობუსი

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . მოდი, პატარავ, გაინაწილე ჩვენი ხვედრი,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . მოდი, პატარავ, გაინაწილე ჩვენი ხვედრი,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . მოდი, პატარავ, გაინაწილე ჩვენი ხვედრი და
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . შემხვდი ლურჯი ავტობუსის უკან;
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ლურჯი კლდე;
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ლურჯი ავტობუსი;
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ლურჯი კლდე;
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ლურჯი ავტობუსი...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . მოკალი, მოკალი!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ეს დასასრულია მშვენიერო მეგობარო
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ეს დასასრულია,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ჩემო ერთადერთო მეგობარო, დასასრული.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ის გტკენს, რათა გათავისუფლდე,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . მაგრამ შენ არასოდეს გამომყვები მე.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . დასასრული სიცილის და ტკბილი ტყუილების,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . დასასრული ღამეების, როცა თავის მოკვლას ვაპირებთ
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . დასასრული.

პოსტის ავტორი: s00000000s Jul 21 2009, 10:09 PM

ზაზა კოშკაძე

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 21 2009, 10:10 PM

ლიმონისფერი მოიწყენს ნერგი,
ძვირფასი მაგრამ ასე იაფი.
სიყვარულია მზის აისბერგი
და სიძულვილის ბარელიეფი...
უნამდვილესი ზღაპრის აკორდის ექო -
ზიზღია მუდამ.
ღმერთის გვამია მიწა ნაკორტნი,
ღამისმთეველი - ბუდდა.
ხორხისმიერი ჯესტი უხეში
ხორცის პლანეტას ართობს,
ის დასჯილია და დგას კუთხეში,
ბედნიერია ამ დროს.
იცინეთ ჩემზე - უფრთოდ ფრენაზე,
(მწვანე ღრუბელი დალბა)
ზეშთაგონება ბრბოს ტლუ ენაზე
სასაცილოა ალბათ.
სულის სიხარულს დაღვრის იებად
არარაობა წმინდა.
ა რ ა ვ ი თ ა რ ი: არც პატიება,
არც გახსენება მინდა!

პოსტის ავტორი: s00000000s Jul 21 2009, 10:30 PM

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 21 2009, 10:42 PM

პოსტის ავტორი: s00000000s Jul 21 2009, 10:46 PM

ვარდისფერი ავტობუსი

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 21 2009, 10:49 PM

ხსნა არის ის, რომ ისევ ვოცნებობ,
ხსნა არის ის, რომ ვერაფერს ვხედავ,
ხსნა არის ის, რომ ყველაფერს ვამბობ,
ხსნა არის ის, რომ სიყვარულს ვბედავ,
ხსნა არის ის, რომ დაიწყო თოვა,
ხსნა არის ის, რომ წამოვა სეტყვა,
ხსნა არის ის, რომ არავინ მოვა,
ხსნა არის ის, რომ დარჩება სევდა,
ხსნა არის ის, რომ აიღო ხელი,
ხსნა არის ის, რომ დაიწყო სროლა,
ხსნა არის ის, რომ არაფერს ელი,
ხსნა არის ის, რომ გრძელდება ბრძოლა.

პოსტის ავტორი: s00000000s Jul 21 2009, 10:57 PM

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 21 2009, 10:59 PM

დედა, რომელიც ნერვიულობს, შენ ხარ,
მამა, რომელიც ფულს არ გაძლევს, შენ ხარ,
შვილი, რომელიც გაიზრდება, შენ ხარ,
ცოლი, რომელიც შეგიბრალებს, შენ ხარ,
სარკე, რომელიც დაგაბერებს, შენ ხარ,
ქარი, რომელიც დაუბერავს, შენ ხარ,
ომი, რომელიც ვერ მოიგე, შენ ხარ,
თვალი, რომელიც ამოგთხარეს, შენ ხარ,
ძაღლი, რომელიც არ გიყიდეს, შენ ხარ,
კატა, რომელიც არ დაბრუნდა, შენ ხარ,
ქალი, რომელიც არ გეკუთვნის, შენ ხარ,
ჯვარი, რომელიც დაგივარდა, შენ ხარ,
პური, რომელიც გაიმეტე, შენ ხარ,
წამი, რომელიც გაგაწამებს, შენ ხარ,
ხელი, რომელიც გაიწოდე, შენ ხარ,
ტყვია, რომელიც არ გესროლეს, შენ ხარ,
მტვერი, რომელიც გადაწმინდეს, შენ ხარ...

პოსტის ავტორი: s00000000s Jul 21 2009, 11:17 PM

მარინა ცვეტაევა



Я тебя отвоюю у всех земель, у всех небес,
Оттого что лес - моя колыбель, и могила - лес,
Оттого что я на земле стою - лишь одной ногой,
Оттого что я о тебе спою - как никто другой.

Я тебя отвоюю у всех времен, у всех ночей,
У всех золотых знамен, у всех мечей,
Я закину ключи и псов прогоню с крыльца -
Оттого что в земной ночи я вернее пса.

Я тебя отвоюю у всех других - у той, одной
Ты не будешь ничей жених, я - ничьей женой,
И в последнем споре возьму тебя - замолчи! -
У того, с которым Иаков стоял в ночи.

Но пока тебе не скрещу на груди персты, -
О проклятье! - у тебя останешься ты:
Два крыла твоих, нацеленные в эфир, -
Оттого что мир - твоя колыбель, и могила - мир!

********

Для полной согласованности душ нужна согласованность дыхания, ибо, что - дыхание, как не ритм души?
Итак, чтобы люди друг друга понимали, надо, чтобы они шли или лежали рядом.

Благородство сердца - органа. Неослабная настороженность. Всегда первое бьет тревогу. Я могла бы сказать: не любовь вызывает во мне сердцебиение, а сердцебиение - любовь.

«Возлюбленный» - театрально, «любовник» - откровенно, «Друг» - неопределенно. Нелюбовная страна!

Первый любовный взгляд - то кратчайшее расстояние между двумя точками, та божественная прямая, которой нет второй.

В моих чувствах, как в детских, нет степеней.

Вы не хотите, чтобы знали, что вы такого-то любите? Тогда говорите о нем: «я его обожаю!» Впрочем, некоторые знают, что это значит.

О, поэты, поэты! Единственные настоящие любовники женщин!

Желание вглубь: вглубь ночи, вглубь любви. Любовь: провал во времени.

Страстная материнская любовь - не по адресу.

პოსტის ავტორი: s00000000s Jul 21 2009, 11:27 PM

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 21 2009, 11:29 PM

Я полюбила Вас

Медленно, верно газ
Плыл по уставшей комнате
Не задевая глаз,
Тех, что Вы вряд ли вспомните.

Бился неровно пульс,
Мысли казались голыми.
Из пистолета грусть
Целилась прямо в голову.

Строчки летели вниз,
Матом ругались дворники.
Я выбирала жизнь,
Стоя на подоконнике.

В утренний сонный час,
В час, когда все расстаяло,
Я полюбила Вас,
Марина Цветаева.

პოსტის ავტორი: s00000000s Jul 21 2009, 11:42 PM

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 22 2009, 03:34 AM

მე მიყვარს, როდესაც ოცნება იღუპება
ოცნება ნაშობი ფიქრების კრებით.
მე მიყვარს, როდესაც ცრემლებით ილუმპება
უაზრო ბინდ-ბუნდში მთვლემარე გზები.
მე მიყვარს, როდესაც კვდებიან ჰაშიშით,
ჰაშიშის კვამლში რომ ხითხითებს გრძნობა.
მე მიყვარს იმედი, ოღონდაც - საშიში,
იმედი გადაყვა სიკვდილის შობას.
მე მიყვარს, როდესაც რევოლვერს ვაკვნესებ,
როდესაც მუსიკას ენდობა ტყვია,
მე მიყვარს, როდესაც ცარიელ აკვნებზე,
უფერო ყვევილებს ღიმილით ყრიან...
მე მიყვარს, როდესაც მოსთქვამენ კაცები
და იმათ გრძნობებზე იცინის ქალი.
მე მიყვარს ლოგინი, ბორგვებით ნაცემი -
ზეწარზე აჩნია ღამეთა ვალი...
მე მიყვარს თვალები, თუმც ღამენათევი,
დაღლილი გუგები სინათლეს ჭამენ.
მე მიყვარს ღრიალი, ვნებები ნანთხევი,
ვნებები ყვებიან უგონო რამეს.
მე მიყვარს,
როდესაც ტკივილით თვრებიან,
როდესაც ულმობლად იფეთქებს ჯავრი.
მე მიყვარს...
რა ვუყოთ, უაზრო გზებია,
სიცოცხლეს დაეძებს უაზრო მგზავრი.

პოსტის ავტორი: Scooted Jul 23 2009, 01:52 AM

anuka -

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 23 2009, 01:59 AM

Scooted
რაღაც ეს სმაილი ვერ მოვირგე, ორაზროვნი ჯესტი აქვსსავით, მოკლედ იმის თქმა მინდა რომ შემოგვიერთდი თქო შენც...

პოსტის ავტორი: Scooted Jul 23 2009, 03:39 AM

აბა ამ ყველაფერს კოდს მიღმაც ხომ უნდა შევხედო! ))

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 23 2009, 04:22 PM

Scooted რა საინტერესო ნიკი გაქვს, დანიშნულება იქნებ კარგად განმიმარტო, საინტერესოა ისე...
რა კოდი, რის კოდი, რა მიღმა, რის მიღმა... რავიცი, რავიცი....

ელვარე თეთრი, ცისფერი და ყვითელი ბოა,
ფითრდება სახე, სევდიანი სიცილის დროა,
კანკალებს ხელი, იკარგება დღეების წყება,
ბრმავდება ქუჩა და ქალაქმაც იცვალა ფერი,
ერთგული ერთ დროს უდარდელად სხვასთან დაწვება -
ელვარე თეთრი, ცისფერი და ყვითელი ბოა,
და მოდის ვნება, ვით უნდილი ახალი წელი,
ფითრდება სახე, სევდიანი სიცილის დროა.
ჩქამია კენჭის და წრეები წამიერს წელენ,
გაგახსენდება, მეგობარო, დიდი ხნის მერე,
ელვარე თეთრი, ცისფერი და ყვითელი ბოა,
დაგწყდება გული, რადგან რაღაც ვერ დაიჯერე,
იყო ზეიმი, მაგიერში მიიღე გლოვა;
ფითრდება სახე, სევდიანი სიცილის დროა,
მუსიკა ნელი უსათნოეს შესართავს ერთვის,
საზღვარი მოსჩანს და ნარცისის ეული ღერი...

პოსტის ავტორი: s00000000s Jul 30 2009, 09:00 PM

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 30 2009, 09:15 PM

ვერ შეგპირდები ბედნიერებას,
მაგრამ თუ გინდა – ტანჯვას გაგიყოფ,
მე მოვალ, და ვით სამსხვერპლო ზვარაკს
ჩემს ნაცოდვილარ ლექსებს დაგიწყობ.
ციდან იჭექებს გამწყრალი ზევსი,
ჩემს ზვარაკს ღვთიური ცეცხლით დაწვავს,
გამაცამტვერებს ნასროლი მეხით მე –
მიუსაფარს, ღარიბს და საწყალს...
თვალებს დავხუჭავ, მაგრამ თვითონვე
გზას იპოვნიან მწარე ცრემლები
და შენს თეთრ ქიტონს უხმოდ დავალტობ,
როგორც საწნახელს – ყურძნის მტევნები.

პოსტის ავტორი: s00000000s Jul 30 2009, 11:36 PM

ჩემი ცხოვრება სავსეა შენით,
შენი სუნთქვით და თვალების ფერით,
თმებით, ტუჩებით, ალერსით, მზერით,
ჩემი არსება სავსეა შენით...
ჩემი დღეები სავსეა თმენით,
მარადიული მზითა და რწმენით,
მხრებით, მკლავებით, თვალებით, ყელით,
ჩემი ფიქრები სავსეა შენით.
ჭორით, ოცნებით, იჭვნეულ სენით,
ტყუილით, მართლით, ბოროტი ენით,
ზღვა სიყვარულით, პატარა წყენით,
მთელი სიცოცხლე სავსეა შენით,
ასე მგონია მე შენით ვცოცხლობ,
ასე მგონია ვსულდგმულობ შენით...

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Jul 31 2009, 03:07 PM

ნუ გეშინია
შენს აღტაცებას
და შენს სიხარულს არ შევეხები.
აე მინდა შენი ნიჭის მისხალიც
შენი უზადო ბედნიერების ცისარტყელიდან
შვიდივე ფერი,
შენს სულში დარჩეს ნიადაგ,
ოღონდ
მომეცი ნება
ანუ უფლება,
აღფრთოვანებულ შენს გულს და ფიქრებს
გადმოვუნერგო ჩემი გულიდან
ეჭვის პატარა
ცოცხალი ყლორტი...

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Aug 1 2009, 08:04 PM

სახელი: სიყვარული
ასაკი: არ აქვს
მშობლები: სიკვდილი და სიცოცხლე
მისამართი: ადამიანის გული
ფერი: გამჩირვალე
მტრები: ეჩვი, ღალატი და სიამაყე
ჰობი: ადამიანის გულის დაპყრობა
მეგობრები: ტანჯვა, ცრემლი და სიხარული
ცოვრებისეული დევიზი: მე შენ მიყვარხარ!
მიზანი: ბედნიერება

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Aug 6 2009, 01:42 PM

პოსტის ავტორი: s00000000s Aug 6 2009, 06:57 PM

"არავინ ისე არ ისჯება ამ ქვეყანაზე,როგორ იგი,ვინც ყოველივეს არ შესწირავს თავის სიყვარულს...ასეთნი მუდამ მარტოკანი რჩებიან და არავინ არის ისე საცოდავი,როგორც მარტოსული.."

" სიცოცხლე არის ძილი,ხოლო მისი სიზმარი სიყვარულიაა.. თუ გყვარებია,მაშინ გიცოცხლია.. "

,,მოხუცებულობის ტრაგედია ის კი არ არის, რომ ადამიანი ხანდაზმულობას აღწევს,არამედ ის, რომ სული მარადახალგაზრდა რჩება.''
ოსკსრ უაილდი. ,,დორიან გრეის პორტრეტი''

"გულს მოუსმინე.მას ყველაფერი ესმის,რადგან სამყაროს სულის ნაწილია და ოდესმე ისევ მას დაუბრუნდება." პაულო კოელიო,"ალქიმიკოსიდან"

დედამიწას სიყვარული ატრიალებს....ასე რომ არა, დაიქცეოდა...ამდენი ცოდვა დაამძიმებდა,ვეღარ შესძლებდა ბრუნვას,
ზოგ-ზოგებისადმი სიყვარული რომ არა....
გ.დოჩანაშვილი - "სამოსელი პირველი"

"-გიყვარვარ?
-არა.შენ?
-არც-მე "

და კიდევ ესს

" ფრთხილად იყავი, არ შემიყვარდე! "

" ნახვამდის, ოღონდ მალე ნახვამდის! "

3 მეგობრიდან.

,,პატიება არასოდეს არ ითხოვო ბიჭუნი! კრინტი არ დასძრა.გაუგზავნე ყვავილები.წერილების გარეშე,მხოლოდ ყვავილები.ისინი ყველაფეერს ფარავენ,საფლავებსაც კი."

"Завтра мы непременно узнаем друг друга, - сказал я. - Я буду искать
женщину, которая пишет на стенах: "Глаза голубой собаки". Она улыбнулась
грустно и положила руки на остывающий колпак лампы: "Ты ничего не помнишь
днем". Ее печальный силуэт уже начал таять в предутреннем свете. "Ты
удивительный человек, - сказала она. - Ты никогда не помнишь своих снов".

მარკესი

"მელანქოლია მაშინ გერევა, როცა ცხოვრებაზე, სიცოცხლეზე ფიქრობ, ხოლო ცინიკოსი კი მაშინ ხდები როდესაც ხედავ თუ რად აქცევს ადამიანთა უმრავლესობა ამ ცხოვრებას."

რემარკი "სამი მეგობარი"

"პირველი სიყვარული სულ სხვაა.. დანარჩენი უკვე ანგარიშით ხდება.. გიყვარდეს,ეტრფოდე და შენც გეტრფოდნენ,-ამაშია ბოლოსდაბოლოს ცხოვრების აზრიც და ხალისიც და, როცა შენს სულში ქრება მიჯნურობის პოეტური ალი,ამ ქვეყანაზე ცხოვრებაც მოსაწყენი ხდება ,მერე შენი გვამით სულსაც ამზიმებ და მიწასაც.. '
( ს.ჭილაია "ეკატერინე ჭავჭავაძე" )

"არყით აღგზნებული კაცის გონებაში ბინდი ისადგურებს, მისი ენა სიმახინჯისა და დაუნდობლობის ენაა. ღვინით აღგზნებული კაცის გუნებაში ნათელი დგება, მისი ენა სილამაზისა და სიყვარულის ენაა. არაყი - მსჯავრია, ღვინო - მიტევება. განგებამ ღვინის სიყვარული გვიბოძა, რომ ჩვენი აზრისათვის მშვენიერება და სიკეთე მიენიჭებინა. ფიქრისა და საუბრის სარბიელად სუფრა მოგვიჩინა, სუფრავე დაგვითქვა ადგილად, სადაც ერთმანეთისათვის მხოლოდ კეთილი სურვილი ითქმის და საგნისათვის მხოლოდ პირუთვნელი შეხედულება. ქართული სუფრა ქართულ სიმღერას ჰგავს: სხვადასხვა ხმაზე ვმღერით და კონტრაპუნქტში ვერთიანდებით. არ არსებობს თანხმობა იმ თანხმობაზე დიდი, რომელიც აზრთა სხვადასხვაობით მიიღწევა."

ჭაბუა ამირეჯიბი - "დათა თუთაშხია"

My advice is : "Go outside, to the fields, enjoy nature and the sunshine,
go out and try to recapture happiness in yourself and in God.
Think of all the beauty that's still left in and around you and be happy!"

ანნა Fრანკი

"ის რაც ჩვენ ვიცით, იშვიათად თუ რამეს გვშველის
და რაც არ ვიცით მუდამ იგი გვჭირდება სწორედ."

ფაუსტი

"ოცნებები თავისით არ სრულდება"
კოელიო

"სილამაზე თავისთვის,დამოუკიდებლად არ არსებობს.სილამაზე ილუზიაა.მთელი სიცოცხლე ყველაფერში მხოლოდ ბუნებრიობას ვეძებდი,არასოდეს არ მიტაცებდა ნატიფი ფორმების ყალბი ბრწყინვალება.ბუნება...ბუნება...�
��ხატვარს დიდ ოსტატად ის კი არ აქცევს,რასაც ხატავს,არამედ ის,თუ რამდენად მართლად ასახავს ბუნებას თAვის ხელოვნებაში...ნუ მოიხიბლებით მაცდუნებელი გარეგნული სახით...ცხოვრებაა ყველაფერის თავი და ბოლო." თეინ დე ფრისი_ "რემბრანდტი"


"შენს ნაკლს მოდი გულთან ნუ მიიტან,რამეთუ თვით უნაკლოსაც გააჩნია 1 ნაკლი,რაკი იგი უნაკლოა.თუ ვინმეს ჰგონია სრულ სიბრძნეს მისწვდა,კარგი იქნება,თუ ხელახლა გასულელდება"

"შენს დაწერილ წიგნში,შენს საქციელში,შენს დახატულ სურათებში სიცოცხლე რომ იგრძნოს ვინმემ,სიცოცხლე შენში უნდა იყოს."

"განა ცოდვაა ვინმე თუ გიყვარს? ან ის,რომ გინდა ვინმეს უყვარდე? განა ცოდვაა,სიცოცხლე რომ უსიყვარულოდ არ შეგიძლია?-მე კისწორედ ასეთ სიცოცხლეს მივიჩნევდი უზნეობად,ასეთ სიცოცხლეს ჩავთვლიდი ცოდვად." _ვან გოგის წერილებიდან"დასასრული მხოლოდ რაღაც ახლის დასაწყისია,კმარა ბორგვა....... ცხოვრება თავად შეგვირჩევს ჩვენს შესაფერ ადგილს""დასასრული მხოლოდ რაღაც ახლის დასაწყისია,კმარა ბორგვა....... ცხოვრება თავად შეგვირჩევს ჩვენს შესაფერ ადგილს"

"ცხოვრებისთვის საჭიროა ცხოვრობდე". _ვან გოგის წერილებიდან.


"არ იფიქრო, რომ სიტყვებით შეძლო საკუთარ ნაკლოვანებათა გაქარწყლება,ან კიდევ მეტი ღირსება მისცე შენს ღირსებებს:პირიქით,ათიდან ცხრა შემთხვევაში,პირველნი უფრო შესამჩნევნი გახდებიან,ხოლო მეორენი კი გაუფერულდებიან.თუკი დუმილს არჩევ შენს თავზე,ვერც შური,ვერც გულისწყრომა,ვერც დაცინვა ვერ შეუშლის ხელს და ვერც შეამცირებს ქებას,რომლის ღირსიც ნამდვილად ხარ."

ჩესტერფილდი:"წერილები ვაჟიშვილს".


" - ცოდნა რა ადგილას მაქვს?
- გონებაში, - წყნარად მიუგო ანტონიომ.
- გონება?
- სულში.
- სული?
- ღმერთში.
- ღმერთი სადღაა?
- ღმერთია ყველაფერი, რაც არის და რაც არ არის. "

" ადამიანის არსებობის ღრმა ფენებში, როგორც ფარული წყაროები მიწისგულში, ისეა ჩაბუდებული იმედის ამოუწურავი მარაგი, რომელიც იმითაც ჰგავს მიწისქვეშა წყაროებს, რომ არავინ იცის, როდის სად გაიჩენს სადინარს და როდის სად ამოხეთქავს გვალვისაგან გადახრუკულ უდაბნოში. "


ჯემალ ქარჩხაძე - " ანტონიო და დავითი "


"ისე არაფერი კლავს სიყვარულს,როგორც აღმოჩენა,რომ შენი რომელიმე საქციელი სასაცილო იყო"

კურტ ვონეგუტი

"რატომ არ შეუძლიათ ადამიანებს ფრენა უსაზღვრო გაჭირვების, ანდა სიხარულის დროს? ანდა იქნებ იმიტომ ვეღარ ფრენენ, რომ საუკუნეების მანძილზე ჩადენილმა ცოდვებმა დაამძიმეს ადამიანი, მიწამ შეიცვია და აღარ სწადია კაცის სულს ფრენა...

მიწამ ხომ შეჩვევა იცის..."

გოდერძი ჩოხელი

რამეთუ მე ვარ პირველი და მევე — უკანასკნელი
მე ვარ პატივცემული და მოძულებული
მე ვარ მრუში და წმინდანი
მე ვარ ცოლი და ქალწული
მე ვარ დედა და შვილი
მე ჩემი დედის ხელები ვარ
მე ბერწი ვარ, მაგრამ უთვალავი შვილი მყავს
მე ბედნიერი ვარ ქორწინებაში და არ ვარ გათხოვილი
მე ის ვარ, ვინც შვილებს აჩენს და ის, ვინც ვერასოდეს
მოგვცემს შთამომავლობას
მე ვამსუბუქებ მშობიარობის ტკივილებს
მე ვარ ქმარი და ცოლი
და სწორედ მე გავაჩინე ჩემი ქმარი
მე მამაჩემის დედა ვარ
მე ჩემი ქმრის და ვარ
თაყვანი მეცით მარად,
რამეთუ მე ავზნიანი ვარ და დიდსულოვანი.

პაულო კოელიო. "11 წუთი".

მე ვბედავ მივწვდე მიუწვდომელს.
მისი რწმენა, ყველაზე უფრო იმიტომ მწამს, რომ თავად მე მინდა ღმერთი არსებობდეს და მერე კიდევ იმიტომაც, რომ მე მას ვჭვრეტ გულით, იგი გაცხადებულია სახარებაში და ისტორიაში, თუმცა, ბოლოსდაბოლოს, ეს მაინც გულიდან მოდის.
იმასაც შევეგუე, რომ ვეძიო იმედი თვით უიმედობაში....მიგელ დე'უნამუნო


"Маргарита Николаевна могла купить все, что ей понравится. Среди знакомых ее мужа попадались интересные
люди. Маргарита Николаевна никогда не прикасалась к примусу. Маргарита
Николаевна не знала ужасов житья в совместной квартире. Словом... Она была
счастлива? Ни одной минуты! Боги, боги мои!"

" მთელი დედამიწა, მხოლოდ ჩემი შენდამი სიყვარულისთვისაა გაჩენილი..."

,,მართლაც და სხვა რაღაა სიყვარული,თუ არა და ღმერთი??? ღმერთი კი არა სიკვდილი . რადგან მას დაუმკვიდრებია სიყვარული სამარადჟამოდ,ვისაც სიკვდილის საფასით შეუსყიდნია იგი''

''ვინ გითხრა ქვეყნად ნამდვილი ურყევი სიყვარული არ არსებობსო?
იმ ცრუს ბილწი ენა უნდა ამოგლიჯო''


'სამყარო აზრს სწორედ მაშინ იძენს,
როდესაც ჩვენი გრძნობების ვინმესთვის გაზიარება შეგვიძლია. . .'

'ყოველი ჩვენგანი პასუხისმგებელია გრძნობებზე,რომლებსაც განიცდის
და ამაში სხვისი დადანაშაულების უფლება არ გვაქვს. . .'

'ჩემი აზრით სწორედ ცრემლების შეკავებაა უFრო 'სხეულისმიერი' რადგან, როცა დროდადრო კარგად არ ვტირით, დარდი შიგანში გვრჩება და ძლიერ გვამძიმებს'

' არ მჯერა ღმერთის რომელიც კაცის სულის სახსნელად ქალის ცხოვრებას ანადგურებს'

''გულიდან სისხლის წვეთები,
მე ვწერ ამ სტრიქონებს ქარიან ღამეში,
როდესაც წვიმის წვეთები ეცემიან მინას და
როცა სიშორეზე ტირის როიალი''

,,ღალატისა და სიყვარულისთვის რომ ქალები საგიჟეთში მოათავსონ, ნახევარზე მეტი რკინის გისოსების და უსახელურო კარების მიღმა იქნებოდა გამოკეტილი.'' -ქალი გამოვიდა ქმრის საღალატოდ


''გულიდან სისხლის წვეთები,
მე ვწერ ამ სტრიქონებს ქარიან ღამეში,
როდესაც წვიმის წვეთები ეცემიან მინას და
როცა სიშორეზე ტირის როიალი''

პ.ს. თუკი ვინმე ამ სიტყვებით რამეს იგრძნობს, გთხოვთ თქვენც განაგრძეთ....

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Aug 6 2009, 08:34 PM

ცხოვრება ჩვენი სახლის ბანიდან ლამაზი და იოლი ჩანდა...

მთავარი იყო იოლ შეკითხვებზე რთული პასუხები გაგეცა...

განა გრძნობა, ერთ განაფიქრში მოქცეული მთელი სამყარო არ არის? :)

- თავი მტკივა.
- მეც თავი მტკივა...
- ო, აიღეთ და გაცვალეთ თავები.

ვრონსკი ისე უყურებდა ანას, როგორც შეხედავს ადამიანი მისგან მოწყვეტილ და დამჭკნარ ყვავილს, რომელშიც ვეღარ უცვნია ის სილამაზე, რომლის გულისთვისაც მოსწყვიტა და დაღუპა იგი.

ოქროსფერ თოვლში ენძელები ამოსულიყვნენ...
ისინი იშლებოდნენ...
და თუ ძალიან გაჩუმდებოდი, გაიგონებდი, როგორ აკეთებდნენ ამას...

- მოგონება #112
- მოხუცი ადამიანები, რომლებსაც მე ვიცნობდი ბავშვობისას.
- მოქმედი და უმოქმედო პირები ჩემს ავტობიოგრაფიაში.
- მივიღე უარი.
- будим карточкы снимать.
- ულვაშების კოლექცია.
- ორიგინალები, ასლები.
- 1946წ. 5 ოქტომბერი. საღამო, კინო.
- დაბნევა მისალმებისას ფოიეში.
- იცის ბიჭმა!
- არ ვიცი დღეს რა რიცხვია.
- მოუთმენლად კითხვა: უსარგებლია, აზროვნების, ნებისყოპფის საზიანოა, თუთიყუშობაა, სიზარმაცის ნიშანია.
- ყურადღებით კითხვა: ვფიქრობთ სხვაზე, მცირე ტექსტები, ვიკითხოთ 4-5 წ.
- ნახტომებით კითხვა: არათანმიმდევრულად, გამოტოვებით, ზერელედ. ასუსტებს ნებისყოფას.
- გაბმით კითხვა: დიაკვნისებური, შეუგნებელი. პასიური, ჩქარა იღლები.
- ხმა დაკარგული მაქვს.
- ქუჩა # 7
- ო, როგორ მაინტერესებს...
- ახალ ცხოვრებას სჭირდება ახალი სიტყვები.
- მის ცხოვრებაში შეიჭრა ქალი. [მაღალ გორაზე დაუთოვია.]
- მეგობრის საფლავი.
- დანამა, დანამა...
- GALACTIონოლოგЯ
- მიუხედავად არაფრისა.
- ёლკინ.
- შენი настроеные-ბი
- ბაჭარაჭაჭაჭანაჭამაჭახაჯაკვაჭანტირაძე.
- რითმები, ასონანსები.
- არე-გარე-მარე...

ზედმეტ თავისუფლებას ნუ მისცემთ სიყვარულს, უძლიერესი ფიცი ჩალას გავს სისხლის ხანძარში...

ის სიამოვნება, რომელიც მთელი წლის განმავლობაში თავაწეული სიარულის უფლებას იძლევა, თხუთმეტი მძიმე წუთის გადატანით გვაქვს ნაყიდი.

ორიოდე დღის შემდეგ იგი სავსებით დაემორჩილა თავისი ასაკის შესაფერ გულისთქმას და თავდავიწყებით შეყვარებული იყო...

თუ აღარ გიყვარვარ, როგორც მე ვშიშობ თავს გამოვუტყდე, რა გრძლად მოგეჩვენება ჩემი წერილი.

პოსტის ავტორი: s00000000s Aug 6 2009, 11:18 PM

მინდა ახლა ისე თბილად მოგეფერო,
თითქოს მომავალ წელს აღარ გეყოლები.

(ნიკა ჩერქეზიშვილი – ჩემი მაჯებიდან)


უნდა მოგიძულო საერთოდ,
თუნდაც გიწყევლია თავბედი,
მე ვცეკვავ სიკვდილთან Flamenco-ს,
და არ მიწერია დავბერდე.

ასე გამოდის ცხოვრებაში. სიყრმიდანვე იხეტიალებს სიძვის დამრეცილ ბილიკებზე ვაჟი, მერმე უცილოდ მას უნდა წაეპოტინოს, ვინაც ისე სპეტაკია, როგორც თოვლი როშკას მწვერვალის, ვინც ისე შეურყვნელია, როგორც ველის ყაყაჩოები.

".. რა სერიოზული მზერა აქვთ ზოგჯერ ბავშვებს. მათ მზერას ვერასდროს ვუძლებდი."

ერთხელ ვანო ოცნებობდა, ოცნებობდა ნიკოც.
ორივე ტრიალ მინდორზე იჯდა ერთმანეთის ზურგშექცევით და ორივე სივრცეს გაჰყურებდა.
,,რა იქნებოდა-ოცნებობდა ვანო _ რა იქნებოდა რომ ადამიანი იბადებოდეს... და მზე აღმოსავლეთიდან ამოდიოდეს ხოლო დასავლეთით ჩადიოდეს,, _ ოცნებობდა ნიკო _ ,,ჩადიოდეს და ის იყოს ერთი და ნათელი''
_ ბევრს ნუ ისურვებ ნიკო!
ვანო ოცნებობდა. ოცნებობდა ნიკოც.
,,რა იქნებოდა, რომ ადამიანი იზრდებოდეს _ ოცნებობდა ვანო _იზრდებოდეს და ფეხს იდგამდეს.'' ,,მთვარეც იყოს ცაზე, იყოს ვარსკვლავები _ოც ნებობდა ნიკო _ ვარსკვლავები კი ციმციმებდნენ.
ვანო ოცნებობდა:
,,რა იქნებოდა რომ ადამიანი დარბოდეს, დახტოდეს, ხტოდეს, დასდევდეს პეპლებს და ხან იჭერდეს, ხან ვერ იჭერდეს''
ნიკოც ოცნებობდა:
,,და ხან გაზაფხული დგებოდეს, ბუნება ხარობდეს, ყვაოდეს; ხან ზაფხული იყოს, ცხელოდეს; ხან შემოდგომა იყოს, ხეს ფოთლები ცვიოდეს; ხან ზამთარი იყოს, ცივი და სუსხიანი, თოვდეს თეთრი თოვლი... რა იქნებოდა!''
ორივე ტრიალ მინდორზე იჯდა. ორივე სივრცეს გაჰყურებდა, ორივე ოცნებობდა.
,,რა იქნებოდა ადამიანი ხან ავად ხდებოდეს, ხან კარგად, ხან ეძინებოდეს და იძინებდეს, ხან სიზმარს ხედავდეს. დრო მოვა და, შეუყვარდებოდეს ვინმე, დრო მოვა და მასაც შეიყვარებდნენ... და ეს ველიც იყოს, იყოს ვანოც, იყოს ნიკოც, ორივე სივრცეს გაჰყურებდეს, ოცნებობდეს... რა იქნებოდა!''
_ბევრს ნუ ისურვებ ნიკო!
ვანო ოცნებობდა.
ოცნებობდა ნიკოც:
,,რა იქნებოდა ადამიანს ჰქონდეს ცრემლები. როცა ეტირებოდეს _ტიროდეს, ეცინებოდეს და _ იცინოდეს...ქარავანი კი მიდიოდეს...და იყოს მიწა''
_ბევრს ნუ ისურვებ ნიკო!
ვანო ოცნებობდა:
,,რა იქნებოდა, რომ ადამიანი კვდებოდეს''
_ო, ვანო, ბევრს ნუ ისურვებ!

...იყავი ნაპირებს გადასული შადრევანი და არა ავზში ჩაგუბებული წყალი...

Все кажется таким сложным... на самом деле все очень просто.
Если бы у меня была луна, если бы одной любви было достаточно, все стало бы другим.
Но что утолит эту жажду? Какое сердце, какой бог сравнится глубиной с озером?
Ни в том ни в этом мире нет того, что мне нужно.
Но я знаю, и ты это знаешь , мне хватило бы невозможного! Невозможное!
я искал его у границ мирозданья, у крайних
пределов своей души. Я протягивал руки! Я протягиваю руки! Но
нахожу только тебя! Ты передо мной! Всегда ты! Я тебя ненавижу!
Я шел не тем путем. Я ничего не достиг. Это не та свобода! Геликон! Геликон! Ничего.
Опять ничего. О, как мучительна ночь! Геликон не придет. Мы останемся
виновны навеки. Эта ночь мучительна, как человеческое страдание.

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Aug 7 2009, 03:54 AM

.............................я буду всегДа с тобой............ Птицей летать с волной... Краешком твоей земли, что не всегда с тобой...........
Если ты не придешЬ из глюбыни вековь, я для тебя найду криля................ я буду всегДа с тобой..............................
Воздухом и Водой............. даже где нет тебя, буду всегда с тобой,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, Не опуская Глаз......................... Не Прораняя словЬ................................. Словно во мне твоё Сердце..................... . . . .

თოვდა... თოვდა დიდხანს და ხვავრიელად, თითქოს თოვლს უნდოდა კიდემდე აევსო ქვეყანა...

ორი საათის ლოდინი, ორი საუკუნის წამებად მხოლოდ იმ ერთი გრძნობის სიღრმეს იტევს, რომელშიც ვერ ვეტევით ხოლმე.



ხანგრძლივი შეხედვა.

თქვენი გამგზავრება მაიძულებს გამოგიტყდეთ... მე არ ძალმიძს თქვენი განშორება ავიტანო.

- Мы свами однажды поговорим и это будеть проще, чем вы думаете.
- Безусловно, я-же владею языком балета, нет нечего проше...

ერთ მშვენიერ დღეს თუ კი ადამიანი ნამდვილ სიყვარულს ამოფრქვევის საშვალებას მისცემს, დალაგებულ-მოწესრიგებული საგნებიც კი ქაოსში გაეხვევა, სამყარო კი მხოლოდ მაშინ გახდება ნამდვილი, როცა ადამიანი სიყვარულს ისწავლის. მანამდე კი მხოლოდ ერთი რწმენით შეგვიძლია ცხოვრება - რწმენით თითქოს სიყვარულისა რამე გაგვეგებოდეს.




ჭინჭარი, ჭინჭარი, ჭინჭარი, ქვითკირის კედელი, ფართო პლანით.
სიპია ვარდისფერი ყაყაჩო კლდის ძირას. სარკმელი კედელში. ცა.

პოსტის ავტორი: s00000000s Aug 10 2009, 01:56 PM

რა ვქნა ეხლა მე შენ რომ კომპი გაგიფუჭდა.... ვზივარ სამსახურში ეკლებზე.... რა უაზრობაა ეს ცხოვრება უშენოდ... ამის დედაც ხელფასი არ ჩაირიცხა სალაპარაკო რომ ჩავრთო... რამდენი პრობელმაა... თითქოს ყველაფერი ხელს გვიშლის... დავიტანჯე, დავიღალე... რომ წარმომიდგება შენი სახე... ვაიმე ვგიჟდები მე მგონი... გუშინ, იცი ვიტირე... ძალიან მომენატრე დავჯექი და ვბღაოდი...პატარა ბავშვივით ვბღაოდი... მინდა მინდა მინდა შენთან... უზომოდ მინდა.... მინდა შენთან... მიყვარხარ და შენს გარეშე ორ წუთსაც ვერ ვძლებ...სულ მინდა შენი ხმა მესმოდეს... შენს გემოს ვგრძნობდე... შენს სუნს ვსუნთქავდე... სულ მუდამ დამყვება შენი სუნი, თუმცა როცა ერთად ვართ ეს სულ სხვა შეგრძნებაა... მიყვარხარ და მენატრებიიი... უკვე 22 საათია არ მინახიხარ...და თითქოს საუკუნე გაილია... მომენატრეეეე

პოსტის ავტორი: s00000000s Aug 10 2009, 02:10 PM

IN LOVE WE SWEEM

პოსტის ავტორი: s00000000s Aug 11 2009, 08:45 PM

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Aug 15 2009, 09:51 PM

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Aug 19 2009, 12:29 AM

იქ, სადაც მე და შენ უნდა გვეცხოვრა,
ახლა ფერადი ფანქრების და სამასკარადო ნიღბების მაღაზიაა ...

სურათი, რომლშიც მე და შენ უნდა ვჩანდეთ,
ახლა ვიღაცის დაბადების დღეს აღნიშნავს ...
დავიღალე ნერვების თრევით
ჩემი უჩინარი ხურჯინით და
ჩემი გალეული კუნთებით და
ჩემი ამომშრალი ნებისყოფით,
გაღიმებული,
სევდიანი,
არაფრისმთქმელი გამოხედვის და
დამთავრებული ადამიანის ნიღბებს ვზიდავ.
თან ყოველი ნიღბის გამოცვლაზე
სხვადასხვა ცეკვას ვასრულებ.
მე ჯდომის ცეკვა
და დამთავრებული ადამიანის ნიღაბი მიხდება ყველაზე მეტად.
შენ არ მომახდინე, რომ გამისწორე და შენი თვალების
სარკეშიც გამომიჩინე
სუსტი ნერვები.

მოდი
გვეყოს ცვლა და
გვეყოს თრევა და
გვეყოს ერთმანეთი და
უბრალოდ გვეყოს რა და მორჩა.

მოდი გულახდილი საუბარი გვქონდეს და
ერთმანეთზე გადადებული ორი თითი
ორივემ მაგიდის ქვეშ დავმალოთ.

მე ჯდომის ცეკვით და დამთავრებული ადამიანის ნიღბით,
შენ შენი ჩადრით და სარკის თვალებით.

მერე ტუჩებზე ღიმილი მიიხატე,
თვალის უპეები ფანქრით ჩაიშავე და
მითხარი რომ წუხელ ღამე ტიროდი.
მე ჩაშავებულო თვალების გამო დაგიჯერებ.
მერე ერთად გავიღიმოთ წითელი ფანქრების ტუჩებზე გადასმით
და ვთქვათ რომ დიდები
ხანდახან ძალიან უაზროდ ვიქცევით.

შენ ცარიელი ხელი პირთან მიგაქვს და ვითომ ღვინოს სვამ,
მე ცარიელი ხელით ვითომ ხელსახოცით გწმენდ პირს.

მერე უცებ ვითომდა მოულოდნელად გადავწყვიტოთ ბარიდან წასვლა.
ვითომ ოფიციანტი ანგარიშს მოგვიტანს.
ჩვენც ვითომ ვიხდით,
მაგრამ ოფიციანტი არ თამაშობს ამ თამაშს...
სხვა გზა არ არის
უნდა გავიქცეთ.

გავრბივართ და დახატული_
ფართოდ გაღებული პირებით ხმამაღლა ვიცინით.
ვითომ წვიმა ისე გვასველებს
გუბეებში ფეხის ჩავარდნებს აღარ დავეძებთ...
მე ნიღბებიანი ჩანთა მივარდება,
შენ კი ფანქრები.

სასწრაფოდ
ორივე რაღაცას ვიმიზეზებთ,
და ვშორდებით.
მე ჩანთას ვეძებ
ის ფანქრებს.

იქ, სადაც მე და შენ უნდა გვეცხოვრა,
ახლა ფერადი ფანქრების და სამასკარადო ნიღბების მაღაზიაა...

პოსტის ავტორი: Manticora Aug 19 2009, 12:34 AM

skyb00000000y

ძალიან საინტერესო ტექსტებს დებ.
თუ საიდუმლო არ არის, იქნებ ამ ლექსის ავტორის ვინაობა გაგვანდო ))
განწყობებით თითქოს იათაშვილს ჰგავს, მაგრამ შოთასთვის ცოტა სუსტია
უფრო ვინმე დამწყები პოეტი მგონია
?

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Aug 19 2009, 01:35 AM

. . . და მზეები, რომლებიც ჩემში გროვდებიან და ქვებს მითბობენ შენ რომ მიეყრდნო მერე . . .

დამიზეპირე.ან, ბოლო-ბოლო, დამიზუთხე _მე ესეც მაწყობს. |___|___|___|___|___|___|___|___|__|___|___|___|___|___

დავკარგე თავი
არც არასდროს მქონია თავი
ან ყვავილების ქოთანი მქონდა
ან რკინის ქვაბი
სადაც ერთ დილით ყველა კაცი ერთად მოვხარშე.

ფხრჭ... ფხრჭ... |___|___|___|___|___|___|___|___|__|___|___|___|___|___|___|___|___|__|___

|___|___|___|___|___|___|___|___|__ |___|___|___|___|___|___|___|___|__ |___|___|___|__

- Прелесть моя...
- Я не прелесть!..
- О, как это жалко.... Ну, что ж, если вам не угодно быть прелестью, что было бы весьма приятно, можете не быть ею!..

მე რომ გიპოვო,
დაგკარგო უნდა
და რომ დაგკარგო
გიპოვო ჯერ.
და გეძებ..

|___|___|___|___|___|___|___|___|___|___|___|___|___|___|___|___|___|__|___|__
__|___|___|___|___|___|___|___|__|___|___|___|___|___|___|___|___|__|___|__
|___|___|___|___|___|___|__|____|__|___|___|___|___|___|___|___|___|__|___|__
__|___|___|___|___|___|___|___|___|__|___|___|___|___|___|___|___|___|__|___|__
|___|___|___|___|___|___|___|___|__|___|___|___|___|___|___|___|___|__|___|___
__|___|___|___|___|___|___|___|__|___|___|___|___|___|___|___|___|__|___|___|__
|___|___|___|___|___|___|__|____|__|___|___|___|___|___|___|___|___|__|___|___
__|___|___|___|___|___|___|___|___|__|___|___|___|___|___|___|___|___|__|___|___

Manticora კი არ ვიცი ავტორი ვინ არის, ეს ლექსი ერთ საიტზე მომეწონა და აქ დავდე...
ეგეთი ჩვევა მაქვს, გამოფენებიდანაც რომ გამოვალ ხოლმე და მკიტხო ვისი იყოოო, აზრზე არ ვარ, მხოლოდ შთაბეჭდილებები შემიძლია მოგიყვე.. უცნაურია ხო? რა ვიცი...

პოსტის ავტორი: Scooted Aug 19 2009, 04:11 AM

ჩემი აზრით ყველაზე ბევრის მთქმელი ლექსი სიყვარულზე:
გალაქტიონ ტაბიძე - მესაფლავე

მესაფლავე, შენ ამბობ, რომ ქვეყანაზე ვინც კი კვდება,
იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?
ეჰ, არ მჯერა მე ეგ რაღაც... მომაბეზრე კიდეც თავი;
და შეწყვიტე, თუ ღმერთი გწამს, ეგ დაცინვა გულსაკლავი.
ვარდის თვეა, მაისია, ნორჩ ბალახებს სიო არხევს,
ხეებს ყვავილთ თეთრი გუნდი, როგორც თოვლი, ისე აწევს,
მზე ნარნარი სხივებს აფრქვევს და სითბოში მთა-ბარს ახვევს.
ყვავილებით მოქარგულა არემარე მომხიბლავი.
ვერა ხედავ, იმ საფლავზე როგორ ტირის ობლად ქვრივი?
რარიგ შვენის ახალგაზრდა ქალს ეგ სევდა ღვთაებრივი!
განა გუშინ არ იყო, რომ ამ მოკლულმა დარდით ქალმა
ცრემლი ღვარა, როცა სატრფო ცივ სამარეს მიესალმა.
დღესაც იგი იმ სამარეს გულმოკლული დაჰქვითინებს,
დღით არ იცის მოსვენება და ღამითაც არ იძინებს.
მოვა ხოლმე და დაჯდება ცივ სამარის გაშლილ ქვაზე,
დარდით არის გაჟღენთილი მისი უღვთო სილამაზე;
თმას გაიშლის, დაემხობა და ცრემლები სცვივა, სცვივა...
სულს მიშფოთებს ეს ქვითინი, გული მტკივა, გული მტკივა!
მაგრამ რა ვქნა? მესაფლავე, ჩუმად იყავ, უგდე ყური...
გესმის, გესმის, როგორ კვნესის დაღლილი და უბედური? -
„გავქრე ისე, როგორც ნისლი, როგორც ღამის მოჩვენება,
არ მეღირსოს კვალარეულს სიმშვიდე და მოსვენება.
შენი სახე გულს კაწრავდეს, როგორც ვიყო, სადაც ვიყო
თუ როდისმე არ მახსოვდე, თუ როდისმე დაგივიწყო!“
მესაფლავე, კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება,
იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?
აი, თუნდაც, გალავნისას მესაფლავე აღებს კარებს;
ახალგაზრდა ვინმე ვაჟი კიდევ სატრფოს ასამარებს.
გულმოკლული ძვირფას კუბოს არ სცილდება, არ შორდება,
განა როსმე სხვა ამგვარი სიყვარული მეორდება?
უსაზღვროა მისი სევდა, უსაზღვროა მწუხარება,
და გადმოსჩქეფს გულმოკლულ ვაჟს თვალთგან ცრემლთა მდუღარება.
ფიცით ამბობს: „ოჰ, შეშფოთდეს სამარეში ჩემი ძვლები,
არ ათბობდეს ჩემს სამარეს გაზაფხულის მზის სხივები,
გავქრე ისე, როგორც ნისლი, როგორც ღამის მოჩვენება,
არ მეღირსოს კვალარეულს სიმშვიდე და მოსვენება;
შენი სახე გულს კაწრავდეს, სადაც ვიყო, როგორც ვიყო,
თუ როდისმე არ მახსოვდე, თუ როდისმე დაგივიწყო!“
მესაფლავე, კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება,
იმწუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?
ის ქალი კი, წეღან რომ ვთქვი, ისევ მოდის თმაგაშლილი
და სამარეს დაუვიწყარს თავს ადგება, ვით აჩრდილი,
ხელში ვარდის მთელი ბუჩქი, ჯერ ისევე დაუმჭკნარი,
მოაქვს, რომ მით დაამშვენოს სამარისა თეთრი ჯვარი.
ოჰ, ეს ქალი, ალბათ, დარდით ყვავილივით ჭკნება, ჭკნება...
სევდას სახე დაუფარავს და სიყვითლე ეპარება.
საცოდავი! თვალებსაც კი დასჩნევია უძილობა, -
ასე ხდება, როცა ღამით მოგონებებს იწვევს გრძნობა!
ეხლა? ეხლა კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება,
იმწუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?
და ის ვაჟიც, გუშინწინ რომ მიაბარა სატრფო საფლავს,
არ სცილდება სასაფლაოს, სევდიანს და გულმოსაკლავს;
სახე თაფლის სანთელს უგავს, სანთელივით დნება, დნება,
თავს დასცქერის დაუვიწყარს, გლოვის სიტყვას ეუბნება.
მის თვალებსაც დასჩნევია ღამის თევა, უძილობა, -
ასე ხდება, როცა ღამით მოგონებებს იწვევს გრძნობა!
მესაფლავე, კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება,
იმწუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?
დღეს იმ ქალმა გულმოკლულ ვაჟს უნებურად მოჰკრა თვალი;
გაიფიქრა: „ისიც ჩემებრ ტირის ცრემლებშეუმშრალი;
უძიროა კაცის სევდა, უძიროა კაცის გული,
რას არ ითმენს სიყვარულის ცხოველ ნათელს მოკლებული“, -
ასე ამბობს სევდიანი ქალის ცისფერ თვალთა ცქერა.
ალბათ, ვაჟსაც ამ უსიტყვო ცქერამ გული აუძგერა...
ასე იცის თანაგრძნობამ... შენ კი ისე იღიმები,
თითქოს მართლა იბმებოდეს იმათ შორის ის სიმები,
რომლის ძალით ორი გული სამუდამოდ შეერთდება...
ეჰ, არ მჯერა მე ეგ რაღაც, ქვეყნად ეგრე როდი ხდება.
როცა ფიცით აცილებენ მიცვალებულს სამარემდე,
ფიცს არ სტეხენ...
ფიცს არ სტეხენ უკანასკნელ ყოფნის დღემდე.
გამიგონე, მესაფლავე, შენ არ იცი კაცის დარდი,
თორემ რაა - ჩემს თქმაზე რომ სულელივით ახარხარდი?!
რა ვუყოთ, რომ იმ ვაჟმა ქალს მოუტანა ნორჩი ვარდი
და მწუხარედ წასჩურჩულა: „შემიყვარდი, შემიყვარდი.
ჩვენ ერთი გვაქვს მწუხარება, შევაერთოთ სულთან სული...
გამომყევი, ქალო, ცოლად... ძლიერი მაქვს სიყვარული...
მართალია, ის სატრფონი არც შენ, არც მე აღარა გვყავს,
მაგრამ მათი მოგონება ვერ გაარღვევს უხმო საფლავს.
დავივიწყოთ ის წარსული, სატირალი, სავალალო,
და ახალი შევქმნათ ყოფნა... გამომყევი ცოლად ქალო!“
დაუცადე, მესაფლავე, თუ რა პასუხს მისცემს ქალი.
შენ გგონია, რაკი ვაჟმა დაივიწყა თავის ვალი,
ქალიც ასე მოიქცევა? მე მგონია - არა არა...
განა გუშინ არ იყო, რომ სატრფო მიწას მიაბარა?
მკვდრის აჩრდილთან ვინ იცინის,
მკვდრის აჩრდილთან ვინ იხუმრებს?
აი, ნახავ - აბეზარ ვაჟს რა პასუხით გაისტუმრებს!
მაგრამ ქალი, ღმერთო ჩემო,
მორცხვად თავს ხრის და ჩურჩულებს:
„თანახმა ვარ! ერთადერთი, მომავალი მასულდგმულებს...
ჩვენ ერთი გვაქვს მწუხარება, ნუ ვიგონებთ დროს უბედურს,
მე შენი ვარ სამუდამოდ... წამიყვანე, სადაცა გსურს“...
მესაფლავე, ეხლა კი გაქვს ნება, რაც გსურს, კვლავ იგი თქვა...
სამუდამოდ ასამარებს კაცთა ხსოვნას სამარის ქვა.
ალბათ, ქალ-ვაჟს დღეს ერთი აქვს ბინა... ხედავ, გადის ხანი,
არ ნახულობს სასაფლაოს დღეს არც ერთი იმათგანი,
საფლავთაგან მტვერს და ბალახს დღეს არავინ არ აცილებს
და მოვლასთან ერთად ფერი წართმევია ვარდ-ყვავილებს...
განისვენეთ, განისვენეთ დავიწყებულ არსთა ძვლებო...
თქვენს ყოფნაში არ ერევა ცოცხალთ ფიქრი საარსებო...
გენისვენეთ, ძლიერი და უკვდავია თქვენი ძილი...
რაღად უნდათ, რად სჭირიათ
თქვენს საფლავებს ვარდ-ყვავილი?
ან რას გარგებთ მოკვდავ კაცთა სამუდამო ცრემლთა ფრქვევა?
ძილით ვეღარ გამოგარკვევთ ვერრა ძალა, ვერც შემთხვევა...
ასე ხდება ქვეყანაზე - ყველა ცოცხლობს, ყველა კვდება
და ვაი მას, ვის სიკვდილი სიცოცხლეშიც ავიწყდება...
ზარსა სცემენ... იმ ორს, რომელთ დაივიწყეს ბედი მწვავე,
იმ ორს ერთად გადავერცხლილ კუბოში სჭედს მესაფლავე...
სჭედს და რაღაც მწარე ფიქრზე თან ველურად იღიმება -
იცის, იცის მესაფლავემ, როგორც უნდა... როგორც ხდება...
განისვენეთ, განისვენეთ, დავიწყებულ არსთა ძვლებო,
თქვენს ყოფნაში მე ბევრი მაქვს მწუხარე ჟამს საოცნებო!

1912 წელი.

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Aug 19 2009, 07:00 PM

ჯიბიდან ამოიღო ასანთი,
მობიჭა ნაფოტები,
ჩაცუცქდა,
ძაღლი უყურებდა პატრონს,
კუნჭულში ეყოდა თოფი,
გაჩაღდა ცეცხლი,
კაცმა გაშალა ნაბადი,
აბგიდან დააძრო პური და დოქი,
დანაყრდა,
გაიწყო ჩიბუხი,
გარედან წვიმის ისმოდა თქაშუნი,
კოკისპირულად წვიმდა,
კაცი აბოლებდა,
სიამოვნებდა:
რომ იყო მარტო; რომ ჰქონდა თოფი; რომ ჰყავდა ძაღლი; რომ ენთო ცეცხლი; რომ იყო ქოხში; რომ წვიმდა გარეთ...

პოსტის ავტორი: skyb00000000y Aug 19 2009, 07:14 PM

გაჩაღდა ქორწილი ნოღაანთ უბანში,
პატარძალს ფერი აქვს
ცის...
გადათვრნენ მაყრები,
ტრიალებს ყანწები,
თამადა დამლევია
ზღვის...

გიგლაანთ ბიჭი კი ორღობის ბოლოში
ყურებჩამოყრილი
ზის...

პოსტის ავტორი: Lilu Jan 18 2017, 10:46 AM

სიყვარულს ვეძებდი მე შენს თვალებში,
ხელებმა მაგრძნობინეს სითბო..
ოხ! როგორ მინდა ყოველ ღამ განმეორდეს
რაც გუშინ ღამით იყო...


ეს ჩემგან ექსპრომტად )))

პოსტის ავტორი: otherside Jul 31 2017, 11:34 PM

ყოჩაღ, რაღაც არის შენში ))

ეს კი ჩემი ერთ-ერთი საყვარელი ლექსი პეტრე ბაგრატიონ-გრუზინკის:

გაზაფხულდება, უეჭველად გაზაფხულდება.
რა დააოკებს თავნება აპრილს?
მოვა, მოიტანს, ცისფერ ყვავილებს
და შენს ფეხებთან დაჰყრის და დაჰყრის.

ვერ გაუძლებენ მოვარდნილ ვნებებს
და დასკდებიან ატმის კვირტები
და მეც ვითარცა ახლად გაცნობილს,
ახალი თვალით დაგაკვირდები.

შენშიაც ვიგრძნობ აპრილის სუნთქვას,
მოვარდნილ მეწყერს და ძუ ავაზას!
გეტყვი, მითხარ: აპრილი გათბობს,
თუ სხვა სურვილმა გაგალამაზა?..

გაზაფხულდება, უეჭველად გაზაფხულდება,
მოვა დღეები წყურვილები და გაგიჟების,
სადაც შეგხვდები, შემოგახევ მოცისფრო კაბას,
თუ შენი ნებით, შენი ნებით არ გაშიშვლდები!..

პოსტის ავტორი: vitom Aug 1 2017, 03:42 AM

...ვნებით ამღვრეული, ტუჩებს დაგიკოცნი
ფიქრებს დავანებებ სიტყვებს უნამუსოს,
აგეწებები და უმლვე ვიპოვი
ზღვარს, ამ უსასრულოს....

დიდი ხნის წინ დაწერილი ლექსის ნაგლეჯი )

პოსტის ავტორი: otherside Aug 1 2017, 09:26 AM

რა ნიჭიერები ხართ

პოსტის ავტორი: vitom Aug 1 2017, 11:22 AM

საუკუნე გავიდა ამის დწერიდან ასე მგონია , ვნების ჟინს ვყავდი ატანილი არ იყო ცუდი დრო

პოსტის ავტორი: otherside Aug 1 2017, 12:33 PM

ბევრი მსგვასი რამ გექნება დაწერილი, არა? )

პოსტის ავტორი: vitom Aug 1 2017, 12:35 PM

არა ეს ერთი მაქვს ამ სტილში. პირველად ვიყავი ვნებიანად შეყვარებული :დ

პოსტის ავტორი: otherside Aug 1 2017, 12:39 PM

გამომცემელი რომ ვიყო, პირველი სიყვარულის დროს დაწერილი ლექსების კრებულს გამოვუშვებდი, ნორჩობის ვნება მაინც სხვაა ))

პოსტის ავტორი: vitom Aug 1 2017, 12:40 PM

სიყვარულის დროს უფრო ბევრი ვწერე. ეს ლექსი ,,სხვანაირად სიყვარულის" ბრალი იყო.

პოსტის ავტორი: otherside Aug 1 2017, 12:42 PM

და მაინც ხომ პირველი ,,სხვანაირი სიყვარულის''?

ესე დაწერე წინა პოსტში.

პოსტის ავტორი: vitom Aug 1 2017, 12:43 PM

ხო. პირველი და ბოლოც .

პოსტის ავტორი: Lilu Aug 1 2017, 01:40 PM

ისეთი ლექსები და პოემები მაქ დაწერილი უუჰ.. ეხლა აღარ ვწერ, თუმცა ახლა უფრო ვარ შეყვარებულიც და აღზნებულიც ჩემი სიყვარულით :)

პოსტის ავტორი: O'side Sep 8 2017, 03:13 PM

,,კეთილი ქალები უკეთ ჟიმაობენ. უფრო მეტს დებენ სექსში. ხოლო მათთან გატარებული დროის მერე, ისინი უფრი ლამაზებად გვეჩვენებოდნენ, რადგან შინაგანად იყვნენ ლამაზები. ამიტომაც მომწონდა სარა. მას სწორედ ის განსაკუთრებული რაღაც ჰქონდა". © ჩარლზ ბუკოვსკი.

პოსტის ავტორი: vitom Sep 9 2017, 06:46 AM

ისევ გინდა, რომ გული გაგიღო,
მაგრამ სულ სხვა გაქვს ახლა აზრები.
დროს არ მითმობ და გინდა გაგიგო,
კარგი გპატიობ _ არ გიბრაზდები.


თავი გეგონა გაურიყავი,
შეუსაბამო რჩევებს მაძლევდი,
მიზეზს ეძებდი - შარზე იყავი,
კარგი გპატიობ _ არ გიბრაზდები.

ჩვენ დიალიგში ტექსტებს არ ცვლიდი,
დავიზეპირე შენი ფრაზები,
ახსნის გარეშე - ბევრჯერ დამცილდი.
კარგი გპატიობ _ არ გიბრაზდები.

ახლა კვლავ გინდა, რომ ერთად ვიყოთ,
გრძნობები გულში ვეღარ გავზარდე,
აღარ მიყვარხარ - გთხოვ მაპატიო,
ამ ერთ რამეზე _ შენც არ გაბრაზდე.



ავტორი: გაგა გიგრიჭიანი.

პოსტის ავტორი: Adm Sep 9 2017, 09:06 AM

ბოლოს რითმამ უღალატა😃

პოსტის ავტორი: vitom Sep 9 2017, 09:17 AM

არა, ჯვარედინი რითმაა და გარითმულია ბოლო კუპლეტიც, ოღონდ წინა სამს არ ჰგავს.

პოსტის ავტორი: Adm Sep 9 2017, 11:23 AM

პირველ სამს რომ არ ჰგავს იმიტოა არეული თორე მეორეს და მეოთხეს ან პირველს და მესამეს მეც დავამთხვევ, მიუხედავად იმისა რო არასოდეს მიცდია ლექსის წერა))

პოსტის ავტორი: Adm Sep 9 2017, 11:29 AM

აი მაგალითად...

მკერდსავსე და თეძო სრული
თეთრი, ნაზი, ქათქათა,
ამ ფორუმის სული, გული
ან გამოიცნობ ან არა)))))

გამოცანას დაემსგავსა ცოტა მაგრამ ექსპრომტია))))

პოსტის ავტორი: DAISY Sep 9 2017, 12:00 PM

აჰაჰაჰაჰააააააა ლილუ :)))

პოსტის ავტორი: vitom Sep 9 2017, 12:48 PM

:)) აზრობრივად თუა ლექსთან მოსულა ბოლო კუპლეტის ზოგადი რითმის არევა ლექსში.


გალაკტიონს ბლომად აქვს ეგეთები.
მთავარი ლექსის წერისას მაინც რითმის წყობაა ცაკლეულ კუპლეტში.

პოსტის ავტორი: Adm Sep 9 2017, 02:07 PM

ვითომ იგულისხმებოდა)))

პოსტის ავტორი: DAISY Sep 9 2017, 10:20 PM

იქ, რიონზე სანაოსთან ბონდის ხიდი ქანაობდა...
გავდიოდი გაღმა მხარეს და ჯადოსნურ ლერწამს ვთლიდი,
თურმე ბეწვის ხიდი იყო, მე მეგონა ბონდის ხიდი.
ვიღაც ქალი ბჟოლას სხეპდა
და ვაზს უმაგრებდა ჭიგოს,
მე მეგონა გლეხის ქალი, თურმე ღვთისმშობელი იყო...
ვიღაც შუბლზე ხარს კოცნიდა და მთესვარად ხნულს მისდევდა,
თურმე ქრისტე-ღმერთი იყო, მე მეგონა გუთნისდედა.
იქ ერთ ბიჭთან ვჭიდაობდი, ხათრს არ მიტეხავდა ისიც...
თურმე ამირანი იყო, ძმა ბადრის და უსუპისი.
ერთი გოგო მომეწონა - ირმის ჯოგს წველიდა მთაში,
თუ ქალღმერთი დალი იყო, ბრიყვმა რა ვიცოდი მაშინ.
კოლხის ქალი მყავდა ძიძად - ამორძალი ენამწარე,
ნიშა ხარის სიყვარულიც ამ მხარეში შემასწავლეს,
დედაჩიტი ბარტყებისთვის ღმერთს უნთებდა თაფლის სანთლებს,
ჩიტის ლოცვას ყურს ვუგდებდი და იმ მადლით გავიზარდე.
გზაზე ბერი გადამიდგა... შემომცინა „გიხაროდენ“.
- წადი, შვილო, და რაც ნახე, ქართული ხმით იგალობე.
. . .
- ჩიტო, ჩიტო, ოქროს ჩიტო,
ბავშვობისკენ ფრინდი, ფრინდი.
ბონდის ხიდი მაპოვნინე, ზღაპრის ხიდი... ოქროს ხიდი...

ვგიჟდები ნიშნიანიძის ლექსებზე

პოსტის ავტორი: DAISY Sep 9 2017, 10:21 PM

გითხარი...გეწყინა, ბავშვივით გაწითლდი,
ბავშვით დამტუქსე თან:
„რა ცუდი ყოფილხარ... მომეშვი... გამცილდი...
როგორ გამიბედე თქმა“.
არაო, თავს იქნევ სასტიკად უარობ,
მეძახი ცუდსა და შლეგს,
მე კი, ასე ცუდი, მეგობრებს ვუამბობ -
როგორი კარგი ხარ შენ.

პოსტის ავტორი: Lilu Sep 19 2017, 08:51 PM

სევდიან თვალებზე ჩამოდის ცრემლები,
როდის დამთავრდება წყენა..
პასუხი არასდროს, არავინ არ იცის,
ღმერთო რაიქნება ნეტა?!


პ.ს ძალიან მწყინს რომ არ შემიძლია ზოგჯერ უაზროდ ვვარდები დეპრესიაში (((

პოსტის ავტორი: O'side Sep 27 2017, 10:42 PM

ლილუ კარგი რა

რომანტიზმში გადამისროლე.

პოსტის ავტორი: vitom Nov 19 2017, 10:01 AM

"მე მარტოობამ როგორც ფიქრი გამაცამტვერა,
და მეც უძლური ველოდები მაცდურ განაჩენს,
ავედევნები კვლავ კლავიშებს ქარად და მტვერად,
მაინც ჩემნაირს ხვალ დროება ათასს გააჩენს.
აღარ ვიქნები მარტოდმარტო შენი მგოსანი,
მრავალ პოემებს მიუძღვნიან მშვენებას შენსას,
მე ერთი ლექსი შემრჩენია შენთვის ფრთოსანი,
სხვა ვერ გაიგებს ამ სატკივარს და განცდას ჩემსას.
ვერ გავექეცი მარტოობას ვეღარც სიზმარში,
თითქოს გაქვავდა ყველაფერი, აქ ჩემს გარშემო,
რაღაც მაკლია ვიქექები ჩუმად ფიქრებში,
იქნებ მიზეზი მარტოობის ვინმემ მაჩვენოს.
მე აღარ მინდა არც სიკვდილი, აღარც სიცოცხლე,
ჩემთვის სიკეთეც, ბოროტებაც უკვე ერთია,
მარტოობაში თუ ამ ქვეყნად ერთ წამს იცოცხლებ,
მაშინ მიხვდები რომ სიკვდილი ამ წამს გერჩია.
მე მარტოობას გავექეცი ამ ქვეყნად ვითომ,
მაგრამ აღმოჩნდა, მარტოობა ვყოფილვარ თვითონ."

პოსტის ავტორი: O'side Nov 27 2017, 08:21 AM

like, ვისია?
გარკვეულ ადგილებს მე ვწერდი, მეგონა ))

მაგ: ,,მაინც ჩემნაირს ხვალ დროება ათასს გააჩენს''

,,რაღაც მაკლია ვიქექები ჩუმად ფიქრებში,
იქნებ მიზეზი მარტოობის ვინმემ მაჩვენოს.
მე აღარ მინდა არც სიკვდილი, აღარც სიცოცხლე,
ჩემთვის სიკეთეც, ბოროტებაც უკვე ერთია,''

,,მე მარტოობას გავექეცი ამ ქვეყნად ვითომ,
მაგრამ აღმოჩნდა, მარტოობა ვყოფილვარ თვითონ."

პოსტის ავტორი: vitom Nov 27 2017, 08:00 PM

დიდი ხნის წინ მაქვს გაზიარებული და ჩემია, სხვისია ჩიორტ ევო ზნაეტ 😂


როგორ ხარ შენ?

პოსტის ავტორი: O'side Nov 28 2017, 01:22 PM

შენად თუ გრძნობ ))

ნორმალურად, შენ როგორ ხარ?

პოსტის ავტორი: vitom Jan 9 2018, 05:23 PM

როგორ იკარგები ხოლმე :)



,, ჩემი სიმშვიდე არის ფორმალური, ღამით, როცა გძინავს, ვარსკვლავებს ვდარაჯობ. მე ვარ... როგორ გითხრა? - არანორმალური, ცხოვრებით ვთამაშობ! დღეს მაქვს პაემანი შუადღის თორმეტზე, ალბათ, სიჩქარეში ქუსლებსაც მოვიტეხ, თუ გსურს, მესაუბრე წესებზე, ნორმებზე, მოგისმენ, მოგისმენ! მერე ქარს გავატან შენს ყველა ნაბოდვარს და პეპლის ფრთებივით ფარფატა სიყვარულს, არ ვიგრძნობ სინანულს, გინდა დავიფიცო, რომ მე და სინანულს ბრძოლები გადაგვხდა უხმლო და უსისხლო, რომ ჩვენ გვეცოტავა ეს ჩემი სხეული, ჰოდა, გავიყარეთ უხმოდ და უსიტყვოდ.............................. დღეს ჩემი ნიღაბი არის ფორმალური და ჩემი ცხოვრება - ტრაგი-კომედია... და მე, მთავარ როლში... .......................... არანორმალური სევდა მომერია...,,

პოსტის ავტორი: vitom Mar 31 2018, 11:18 PM

მარტოობა
ტკივილის შეგრძნება გულის არეში, ისე რომ დარწმუნებული არ ხარ ნამდვილად გული გტკივა? თუ არა? შიგნიდან გაწუხებს და გჭამს ხანდახან მგონია, რომ სულს ცალკე აქვს ორგანოები, სხეულს ცალკე.
ასეთი ტკივილის დროს მგონია, რომ სულის გული მტკივა.
გაქცევის სურვილი...
გასაქცევი კი არსად....


მოფერების სურვილი... და...
მზერა გაყინული სამყაროს გულცივობა , შენი სხეულის სიახლოვეს...


ნოტიო ამოსუნთქვა კედლების...
საათის ტლიკინა ენით დროის შეხსენება...
უსუსურობის მწველი სინამდვილე...

მერე უცებ გინდება დაიძინო, ხუჭავ თვალებს. ცდილობ რამე სასიამოვნოზე იფიქრო, აქაც მარტო ხარ, არჩევ კადრებს ცხოვრების ალბომიდან.
ნუთუ კარგი მეგობარი უკვე ყველა გამომეცალა ხელიდან, ახლა რომელიმეს საფლავზე... გვერდით დავწვებოდი და ვეჭორავებოდი, ამ ლოგინს ეგ ჯობია ისევ. გულს მაინც მოვიოხებდი.

ბოლოს როდის ვიყავი ასე? მეჩვენება რომ სულ!
თითქოს ჩემს გვერდით არც არასოდეს ყოფილა არავინ.
არა! იყვნენ მაგრამ წამიერად, მერე ყველამ დამტოვა.

ბაზარში დაკარგული ბავშვივით ვარ, ტირილი მინდა, მაგრამ დიდი ვარ ამ ცრემლებისთვის.

ჩემი შვილი ალბათ გრძნობს ჩემს სიმარტოვეს, ცდილობს დღეში ათასჯერ შემახსენოს რომ ვუყვარვარ.



2012 წლის 22 აპრილი.. და მელანქოლიკი მე 😂 ძაან რთული პერიოდი მქონდა და ამიტომაა ასე ჩამოტირება ნაწერი... მაგრამ მე მესმის იმიტომ რომ უარესად ვიყავი ვიდრე აქ ჩანს..

პოსტის ავტორი: Lilu Apr 1 2018, 11:02 AM

ისეთი გულში ჩამწვდომი სიტყვებია, რომ ამეტირა..
ზოგადად თავს ვარიდებხოლმე მსგავსი პოსტების კითხვას რადგან ჩემზე ძალიან ცუდად მოქმედებს და მეც მახსენებს მოურჩენელი ტკივილი თავს, მაგრამ ამის წაკითხვა არარსებული იყო..

პოსტის ავტორი: vitom Apr 1 2018, 12:00 PM

გენაცვალეო.

პოსტის ავტორი: Jiji Aug 20 2018, 04:15 PM

ველური მზერით გიყვარს თამაში,

ჩემს წინ ამაყად, ნებივრად დგომა.

ძლივს დატეულხართ ვიწრო კაბაში

შენ, გაზაფხული და შემოდგომა.


ჯანსაღი ფერით მდიდარი ტანით

მოხეთქილი ხარ, როგორც ჩანჩქერი,

ჩემს წასალეკად და გასატანად

და არსაიდან არ ჩანს საშველი.


შენა ხარ ჩემი თავდავიწყება

და მზიან გულზე დარდად მოწოლა,

ჩემი საცერა თვალებით გაგცრი,

აგაბრიალებ ველურ კოცონად.


შემოგადნება სხეულზე კაბა,

როგორც გულაბ მსხალს სიმწიფით კანი

და ოცნებაში თრთის ვარდის ქაფად

შენი ღვთიური რძისფერი ტანი.


მოდი, იხუვლე, ნაპირს გადმოდი,

თავდავიწყებას რახან მპირდები.

მე ცარიელი ვარ კალაპოტი

და ამომავსე შენი ზვირთებით.

პოსტის ავტორი: ტასტუს Aug 28 2018, 10:10 PM

პოსტის ავტორი: ტასტუს Aug 28 2018, 11:47 PM

პოსტის ავტორი: William Aug 28 2018, 11:53 PM

ერთადერთი ეს ლექსი ვიცოდი ბავშვობაში და მეორე მუხრან მაჭავარიანის ვითარცა მტკვარი ))) ეს მართლაც გენიალურია წინასი რამოგახსენო... გიყვარს პოეზია ზოგადადა?


და კიდევ თუ სწორად მახსოვს ეს ლებანიძის არარის მისმა შვილლმა თქვა თუ რაღაც საუბრები იყო ადრე.

პოსტის ავტორი: vitom Aug 29 2018, 09:16 AM

ლექსი ლებანიძის იქნება. საიდან დაიწერა ეგ შეიძლება შვილს ეთქვა. მაგრამ სტილი ლებანიძისაა.

პოსტის ავტორი: couple Dec 9 2018, 07:33 PM

მეეც ))

გარეთ ისევ წვიმს და ჯერ ადრეა.
გარეთ ისევ წვიმს და სულ იწვიმებს.
მე ვგრძნობ რომ მცივა და მენატრები,
მაგრამ ვერ გხედავ, როგორც სიცივეს.

გარეთ კი წვიმით სველი აბრები
აშიშინებენ შერჩენილ სიცხეს.
მეც აღარ მინდა, რომ სხვებს დაბრალდეს
ჩემი სიჩუმე და ხმაურს ვიწყებ.

გათავდა! აღარ ჩამოგეხსნები,
არ მახსოვს, ვის რა ვუთხარი გუშინ
და ვაფათურებ სიცხიან ლექსებს
შენს თმებზე, მხრებზე, მუხლებზე …… სულში.

ნარბენი კაცის გულივით ფეთქავს
საათიც, ქუჩაც, ფოთოლიც , წვეთიც….
შენ ხარ- აქამდე რაც უნდა მეთქვა,
შენ ხარ ოთახში ჰაერზე მეტი...

პოსტის ავტორი: ram1535 Dec 14 2020, 01:52 AM

იმ სიყვარულში მყავხარ,
დრო რომ ვერ უცვლის იერს.
შეგრძნებას რომ არ კარგავს,
და უფრო მეტს რომ იძენს.

იმ ემოციად მყავხარ,
ცრემლებამდე რომ მოდის.
არცერთ გრძნობას რომ არ გავს,
სწრაფად რომ მაჩვევს ლოდინს.

იმ უძილობად მყავხარ,
დაღლას რომ აღარ იწვევს.
იმ გათენებას გავხარ,
მზეს რომ სიცოცხლედ იწვევს.

იმ ჩახუტებად მყავხარ,
გაშვება რომ არ მიღირს.
და თითქოს მერე ცასთან,
მანძილს რომ ვერ ვგრძნობ მიწის.

იმ მოგონებად მყავხარ,
დავიწყებად რომ არ მსურს.
და თუ ოდესმე წახვალ,
თან წაიყოლებ ამ სულს.

იმ მოწონებად მყავხარ,
სიყვარულმა რომ იცის.
შენ მარტო ჩემთვის მყავხარ,
ეგოისიტი ვარ ვიცი.

გიორგი ჩომახიძე

პოსტის ავტორი: anuki1989 Mar 17 2021, 05:04 PM

ღამით აივანზე ვინარნარე შიშველმა
დილით კართან დამხვდა რიგი აუარება,
ზოგი ხელს მთხოვს, ზოგი ტრაკს,
ზოგიც ფუჩუს ონავარს.
ცუდია,რომ ყველას თვალში ბოზი ანი ვგონივარ!!! :-))))


პ.ს ავტორი მე :-))

პოსტის ავტორი: anuki1989 Mar 21 2021, 07:43 AM

სახლში მისულს ქმარი ცოლს, რომ ეტყვი
გამიშალე ფეხი, ყ*ეს შეუდებ ფუჩურში
და იჟიმავებ კლასიკურად ღამეე.
დილით ამდგარს მიაკითხავ საუნაში ბოზებს
ფეხებ გაშლილს აულოკავ ფუჩურს,
ღამით მისულ ცოლს აკოცებ გადაუწევ ფეხებს
ყ*ეს შეუდებ და იჟიმავებ კლასიკურად ღამეე...

პ.ს რეალობა სამწუხაროდ ბევრში!!

პოსტის ავტორი: Enigna Mar 21 2021, 11:08 AM

ცოტა ზედემტად თეთრია მემგონი :დ :დ

პოსტის ავტორი: Derilious Apr 11 2021, 02:23 PM

რაააა სიიგიჟე რამეააა აკორდებიც გააძრე გიტარაზე შევუბეროთ

პოსტის ავტორი: ანკალა Apr 11 2021, 02:55 PM

,,ყოველღამ

სადაც შენ მეგულვი, მიხაკთა ველია..
მოვდივარ, მოვარღვევ ღრუბლების ლანქერებს.
ოცნების პეპლები გაზაფხულს ელიან,
ცა ღამეს ნებდება, ვით მთები ნამქერებს.
გალეწილ ფიქრების კალოზე კივილით
მიჰქრიან წუთები, ვით თეთრი მხედრები
და როგორც პიეტას, ღვთისმშობლის ტკივილი,
მამწუხრებს შეშლამდე, მეც გრძნობის ცხედრები...
გეძახი...დაახშობს კვლავ სმენას დუმილი
ეს ღამეც, ჩემსავით შეკრთება სიცივით...
მე მტანჯავს დათმენილ გრძნობათა წუხილი
ოჰ, მეფისტოფელი კი ცას ჰკვეთს სიცილით...
სადაც შენ მეგულვი, მიხაკთა ველია...
შორს, შორს კურანტების მომესმის ღაღადი...
ყოველღამ შენდობა ხომ საკვირველია?!
მე კი მსურს შეგინდო ტრფობაც და ღალატიც..."

პოსტის ავტორი: n07022 Jun 13 2021, 10:00 AM

გეთანხმები 100%- ით ! უბრალოდ ეგაა რო სიმართლის აღიარება უჭირთ ხალხს!