ფერი შეიძლება გქონდეს, ოღონდ სხვისთვის;
ერთი შეიძლება ერთ ფერად გთვლიდეს, მეორე მეორედ და ა.შ.
საკუთარ თავისთვის შენ ძირითადად ერთი ფერი ხარ.
ყოველ შემთხვევაში ფერი, ფორმა, გემო, ზომა და წონა
ყველა ამბავში სხვადასხვაა; ყველა ადამიანი სხვადასხვა
ფერია სხვადასხვასთან. თუმცა ეს აზრი, ჩემს აზრებს არ მიცვლის,
უბრალოდ ავსებს.

დაფიქრებულხართ იმაზე, რომ ადამიანი ერთი, მთლიანი და განუყოფელი არსება არ არის?

შეიძლება სიცოცხლე მუჭით გასროლილ კენჭებს გაქვს - რაღაც საწყისი წერტილიდან, საწყისი ერთიანობიდან ბიძგით მოძრაობის დაწყებას, სივრცეში გაშლას და თითო-თითოდ სხვადასხვა ადგილზე დაცემას და დასრულებას... სანამ ბოლო კენჭად, ეულ ემოციად ან მწირი ნაამბობივით, სადმე არ დავარდები და ჩაიკარგები.

და აი, ზოგგან ბრილიანტად ვარდები, განუმეორებელ გაელვებად, მოვლენად რჩები;
და ზოგგან ჩვეულებრივ, არაფრით გამორჩეულ ნაგავად დაეტყეპები ხოლმე;

ისეც ხდება, ერთდროულად ბრილიანტიც ხარ და ნაგავიც, ან ნაგვით დაფარული ბრილიანტი, ან ბრილიანტში ჩაკირული დეფექტი.

ზოგგან შენი ამბავი სრულდება, ზოგგან იწყება. იწყება და სრულდება, სრულდება და ისევ იწყება.

ზოგთან მხოლოდ ნაგავად შეიძლება დარჩე, ზოგთან მხოლოდ ბრილიანტად; მაგრამ უმეტეს შემთხვევაში, ორთავეს კომბინაცია ხარ.
უკიდურესობები იშვიათია.

გინდა თუ არ გინდა, გამოჭიმული ხარ ამ ორი წერტილის ბუნებრივი ბალანსის კანონში. ამ თვალსაზრისით არანაირი თავისუფლება
არ არსებობს. არჩევანი, გაწიე-გამოწიე - ყოველთვის ორია ან ამ ორის კომბინაცია.

და თუკი ცხოვრებას მუჭით გასროლილ კენჭებს შევადარებთ, ერთხელ დაცემული კენჭი, ერთხელ დასრულებული ამბავი, თუკი
რაიმე ქვე-ამბებად არ იქცა, შენც ხელუხლებლად უნდა დატოვო, იმის მიუხედავად ბრილიანტად გაილევე თუ ნეხვივით ბრტყლად
დაეცი, ან/და რაიმე ამ ორის კომბინაციად გადა-იქეცი. ამიტომაც, რაღაცნაირად მოვხურე ის ღია კარი, რომელიც წლების მანძილზე
ორპირში მამყოფებდა ხოლმე. და ნელ-ნელა ზურგსუკან მდებარე ყველა სხვა კარს, ფანჯარას და სარკმელსაც ვკეტავ - წარსულს ვტოვებ წარსულში. უკვე ვხვდები, რამდენად უნაყოფოა კარების ღიად დატოვება და დროდადრო მისკენ ყურება. არის ამ წესში რაღაც ღრმად
ჭეშმარიტი. რადგან, რამდენადაც ეს წესი პირნათლად დავიცავი, იმდენად ახალ ამბებად, ახალ დასაწყისად ვიქეცი.

ყველა ამბავში მაქსიმუმ ორი სცენარია: ან მარტო შენ ან შენ და სხვები. და რაც უფრო ღრმად ჩადიხარ ან/და ცხოვრება გაგდებს
შენს თავში, მით უფრო თვალნათელი და ადვილი გასაგები ხდება: არავის არ აქვს შენი ვალი, არც შენ არ გაქვს არავის ვალი;
საკუთარი თავის გარკვეული სიღრმიდან რომ გამოიხედო, დაინახავ, რომ არავინ არავის წინაშე არ არის ვალდებული.
და არც შეიძლება იყოს. რაც უფრო მეტ ვალდებულებას იგრძნობ ან აგრძნობინებ, იმდენად დარჩები ამ ვალდებულებების
რიგით სუბიექტად და მარიონეტ თოჯინად. და თუკი შეიძლება რამე ხანგრძლივი ან მუდმივი ამბავი იშვას, მხოლოდ
ამ სიღრმიდან მოცქირალ ადამიანებს შორის და ისიც, თუ თანხვედრი სრუვილი იყო.
ამდენად, თუკი რაიმე სრულდება, დასასრული ხელუხლებელი და წმინდა უნდა იყოს.

პ.ს.
თავისუფლება არსებულის არჩევანში არ არის, თავისუფლება შექმნადი მომავლის არჩევაშია.
მაგალითად:
"ჩვენ შემთხვევით არ ვირჩევთ ერთმანეთს... ჩვენ ვხვდებით მხოლოდ მათ, ვინც უკვე არსებობს ჩვენს ქვეცნობიერში. თავიდან ჩვენ ვხატავთ ადამიანს ჩვენს წარმოდგენაში და მხოლოდ ამის მერე ვხვდებით მას, რეალურ ცხოვრებაში." (ც) ზიგმუნდ ფროიდი.

და ანუ...

სა, სა, სამასი )

ესეც მე-300 პოსტი.

სულ მინდოდა, 300 პოსტამდე ავსულიყავი (IMG:style_emoticons/default/biggrin.gif)

ბოლოს როდის მქონდა, აღარ მახსოვს; ძირითადად მოზარდობისას მაღვიძებდა (IMG:style_emoticons/default/biggrin.gif)

შენად თუ გრძნობ ))

ნორმალურად, შენ როგორ ხარ?

like, ვისია?
გარკვეულ ადგილებს მე ვწერდი, მეგონა ))

მაგ: ,,მაინც ჩემნაირს ხვალ დროება ათასს გააჩენს''

,,რაღაც მაკლია ვიქექები ჩუმად ფიქრებში,
იქნებ მიზეზი მარტოობის ვინმემ მაჩვენოს.
მე აღარ მინდა არც სიკვდილი, აღარც სიცოცხლე,
ჩემთვის სიკეთეც, ბოროტებაც უკვე ერთია,''

,,მე მარტოობას გავექეცი ამ ქვეყნად ვითომ,
მაგრამ აღმოჩნდა, მარტოობა ვყოფილვარ თვითონ."

კარგი კითხვაა ))
არასდროს მიფიქრია ჩემს დაუწერელ კანონებზე, ვიფიქრებ და დავწერ.

ბოლოს?

ჩემი ძაან ახლოებლი ადამიანის სექსპარტნიორი იყო ))
სულ დებილი მეძახა, ლოყაზე ვაკოცე, დებილი არ ვარ თქო და გავეცალე..

სამაგიეროდ დაქალთან განმარტოების საშუალება არ მომცა/მოგვცა (IMG:style_emoticons/default/biggrin.gif)

მაგიტომ მევასები რა, ჩემსას რომ ამბობ :* და თან საპირისპირო სქესის რომ არ ))

ქალიშვილი იყო და იმიტომ; ნუ ამ დროს მეც მოზარდი ვიყავი ))
სიყვარულის გამო;
მოვალეობის გრძნობის გამო;
სტენკა მოყვებოდა და მაგის გამო;
პრეზერვატივი არ მქონია და არც გოგოს ნდობა ((
სექსზე ,,გამოთხოვა'' კონკრეტულ სიტუაციაში არ ჯდებოდა ჩემს ხასიათში..

))) მოდუნება მომეწონა (IMG:style_emoticons/default/wink3.gif)

(IMG:style_emoticons/default/giverose.gif)

მდიდარი პრაქტიკა გქონია ))
მე რაც გამახსენდა, დავწერე ))

ისე ბუნებაში უფრო მიცხოველდება სექსინსტიქტები...
რომ არა თავშეკავებები, რამდენს დავწერდი 😃

დამელოდე, მეც წამოვალ (IMG:style_emoticons/default/unsure.gif)

ჰო, ეგ კარგი ამბავია 😃

გიჟი ხარ ))

ორგაზმის დროს არ ვკნესივარ, უფროვ გმინვისმაგვარ ხმას გამოვცემ ))
ყოფილა შემთხვევები, მიღრიალია კიდეც (IMG:style_emoticons/default/lol2.gif)

ამ კითხვაზე შეიძლება ფიქრიც და ვრცელი პოსტის დაწერაც ))

ალბათ შემოდგომაც მოქმედებს ))

ბევრი რატომ არ მაქვს )))

პარტნიორის მასტურბაციის ყურება მსიამოვნებს,
თან მეუხერხულება - სხვისი, მათ შორის პარტნიორის
პირადი სივრცე ჩემთვის ხელშეუხებელია და მერიდება,
როცა რამის მოწმე ვხვდები, თუნდაც მისი ნებით.

პროფესიის და მრწამსი გავლენაა..

არა, ფოტო-ვიდეოების გაგზავნა არ მქონია ))

თუმცა ეს ისაა, რითაც სიამოვნებით გავერთობოდი... (IMG:style_emoticons/default/blush.gif)

ჰო, ოფ-ოფ-ში გადავედით :))

ჩემი აზრით, დამთხვევების არ უნდა გჯეროდეს, არ უნდა გწამდეს,
უფრო ზუსტად, მოლოდინიანი რწმენა არ უნდა გქონდეს.

უბრალოდ უნდა მიიღო ფაქტად ))
თუმცა, სანამ ამ დასკვნამდე მიხვალ, გარკვეული იმედგაცრუებები უნდა გაიარო.

პ.ს. მოდერატორი ვინაა, ლილუ? არ დაგვსაჯოს ))

არადა, თუ ესე ვემთხვევით, მაშინ უფრო ბევრი რამ ,,ვიცით'' ერთმანეთზე, ვიდრე ვწერთ (IMG:style_emoticons/default/wink3.gif)

მართლაა?
მაშინ მეც მაგას ვიტყვი: მდაჰ..

ჩემთვისაც უჩვეულოა ასეთი შინაგანი დამთხვევები ))

მძიმე შემთხვევაა ჰო )(

თივის ზვინი მახსენდება შუა მინდორში ))
ტბის მიმდებარედ, მთვარიან ღამეს,
მიტოვებული სოფლის მიტოვებულ შენობაში..