ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 1,182
რეგისტრ.: 11-July 17
მდებარეობა: tbilisi
წევრი №: 790
ციტატა(vitom @ Feb 18 2018, 07:27 AM)
ხოდა არც იმ ასაკში იქნები მარტო თვალოს ჟუჟუნს დასჯერდე. დაიკიდს რაც გითხრა და დაპატიჟე სადმე, ცოტა სასმელი ააჟღურტულებს რა უდევს გულში, მე მაინც რეზერვის საქმე მგონია.
ისე რეზერვი არა მგონია აკლდეს, კარგი გარეგნობის გოგოა, ჩემი თვალით მინახავს, როგორ იპყრობს მალევე ცხელსისხლიანი მამრების ყურადღებას (IMG:style_emoticons/default/biggrin.gif)
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 304
რეგისტრ.: 3-July 17
წევრი №: 780
დაფიქრებულხართ იმაზე, რომ ადამიანი ერთი, მთლიანი და განუყოფელი არსება არ არის?
შეიძლება სიცოცხლე მუჭით გასროლილ კენჭებს გაქვს - რაღაც საწყისი წერტილიდან, საწყისი ერთიანობიდან ბიძგით მოძრაობის დაწყებას, სივრცეში გაშლას და თითო-თითოდ სხვადასხვა ადგილზე დაცემას და დასრულებას... სანამ ბოლო კენჭად, ეულ ემოციად ან მწირი ნაამბობივით, სადმე არ დავარდები და ჩაიკარგები.
და აი, ზოგგან ბრილიანტად ვარდები, განუმეორებელ გაელვებად, მოვლენად რჩები; და ზოგგან ჩვეულებრივ, არაფრით გამორჩეულ ნაგავად დაეტყეპები ხოლმე;
ისეც ხდება, ერთდროულად ბრილიანტიც ხარ და ნაგავიც, ან ნაგვით დაფარული ბრილიანტი, ან ბრილიანტში ჩაკირული დეფექტი.
ზოგგან შენი ამბავი სრულდება, ზოგგან იწყება. იწყება და სრულდება, სრულდება და ისევ იწყება.
ზოგთან მხოლოდ ნაგავად შეიძლება დარჩე, ზოგთან მხოლოდ ბრილიანტად; მაგრამ უმეტეს შემთხვევაში, ორთავეს კომბინაცია ხარ. უკიდურესობები იშვიათია.
გინდა თუ არ გინდა, გამოჭიმული ხარ ამ ორი წერტილის ბუნებრივი ბალანსის კანონში. ამ თვალსაზრისით არანაირი თავისუფლება არ არსებობს. არჩევანი, გაწიე-გამოწიე - ყოველთვის ორია ან ამ ორის კომბინაცია.
და თუკი ცხოვრებას მუჭით გასროლილ კენჭებს შევადარებთ, ერთხელ დაცემული კენჭი, ერთხელ დასრულებული ამბავი, თუკი რაიმე ქვე-ამბებად არ იქცა, შენც ხელუხლებლად უნდა დატოვო, იმის მიუხედავად ბრილიანტად გაილევე თუ ნეხვივით ბრტყლად დაეცი, ან/და რაიმე ამ ორის კომბინაციად გადა-იქეცი. ამიტომაც, რაღაცნაირად მოვხურე ის ღია კარი, რომელიც წლების მანძილზე ორპირში მამყოფებდა ხოლმე. და ნელ-ნელა ზურგსუკან მდებარე ყველა სხვა კარს, ფანჯარას და სარკმელსაც ვკეტავ - წარსულს ვტოვებ წარსულში. უკვე ვხვდები, რამდენად უნაყოფოა კარების ღიად დატოვება და დროდადრო მისკენ ყურება. არის ამ წესში რაღაც ღრმად ჭეშმარიტი. რადგან, რამდენადაც ეს წესი პირნათლად დავიცავი, იმდენად ახალ ამბებად, ახალ დასაწყისად ვიქეცი.
ყველა ამბავში მაქსიმუმ ორი სცენარია: ან მარტო შენ ან შენ და სხვები. და რაც უფრო ღრმად ჩადიხარ ან/და ცხოვრება გაგდებს შენს თავში, მით უფრო თვალნათელი და ადვილი გასაგები ხდება: არავის არ აქვს შენი ვალი, არც შენ არ გაქვს არავის ვალი; საკუთარი თავის გარკვეული სიღრმიდან რომ გამოიხედო, დაინახავ, რომ არავინ არავის წინაშე არ არის ვალდებული. და არც შეიძლება იყოს. რაც უფრო მეტ ვალდებულებას იგრძნობ ან აგრძნობინებ, იმდენად დარჩები ამ ვალდებულებების რიგით სუბიექტად და მარიონეტ თოჯინად. და თუკი შეიძლება რამე ხანგრძლივი ან მუდმივი ამბავი იშვას, მხოლოდ ამ სიღრმიდან მოცქირალ ადამიანებს შორის და ისიც, თუ თანხვედრი სრუვილი იყო. ამდენად, თუკი რაიმე სრულდება, დასასრული ხელუხლებელი და წმინდა უნდა იყოს.
პ.ს. თავისუფლება არსებულის არჩევანში არ არის, თავისუფლება შექმნადი მომავლის არჩევაშია. მაგალითად: "ჩვენ შემთხვევით არ ვირჩევთ ერთმანეთს... ჩვენ ვხვდებით მხოლოდ მათ, ვინც უკვე არსებობს ჩვენს ქვეცნობიერში. თავიდან ჩვენ ვხატავთ ადამიანს ჩვენს წარმოდგენაში და მხოლოდ ამის მერე ვხვდებით მას, რეალურ ცხოვრებაში." (ც) ზიგმუნდ ფროიდი.
დაფიქრებულხართ იმაზე, რომ ადამიანი ერთი, მთლიანი და განუყოფელი არსება არ არის?
შეიძლება სიცოცხლე მუჭით გასროლილ კენჭებს გაქვს - რაღაც საწყისი წერტილიდან, საწყისი ერთიანობიდან ბიძგით მოძრაობის დაწყებას, სივრცეში გაშლას და თითო-თითოდ სხვადასხვა ადგილზე დაცემას და დასრულებას... სანამ ბოლო კენჭად, ეულ ემოციად ან მწირი ნაამბობივით, სადმე არ დავარდები და ჩაიკარგები.
და აი, ზოგგან ბრილიანტად ვარდები, განუმეორებელ გაელვებად, მოვლენად რჩები; და ზოგგან ჩვეულებრივ, არაფრით გამორჩეულ ნაგავად დაეტყეპები ხოლმე;
ისეც ხდება, ერთდროულად ბრილიანტიც ხარ და ნაგავიც, ან ნაგვით დაფარული ბრილიანტი, ან ბრილიანტში ჩაკირული დეფექტი.
ზოგგან შენი ამბავი სრულდება, ზოგგან იწყება. იწყება და სრულდება, სრულდება და ისევ იწყება.
ზოგთან მხოლოდ ნაგავად შეიძლება დარჩე, ზოგთან მხოლოდ ბრილიანტად; მაგრამ უმეტეს შემთხვევაში, ორთავეს კომბინაცია ხარ. უკიდურესობები იშვიათია.
გინდა თუ არ გინდა, გამოჭიმული ხარ ამ ორი წერტილის ბუნებრივი ბალანსის კანონში. ამ თვალსაზრისით არანაირი თავისუფლება არ არსებობს. არჩევანი, გაწიე-გამოწიე - ყოველთვის ორია ან ამ ორის კომბინაცია.
და თუკი ცხოვრებას მუჭით გასროლილ კენჭებს შევადარებთ, ერთხელ დაცემული კენჭი, ერთხელ დასრულებული ამბავი, თუკი რაიმე ქვე-ამბებად არ იქცა, შენც ხელუხლებლად უნდა დატოვო, იმის მიუხედავად ბრილიანტად გაილევე თუ ნეხვივით ბრტყლად დაეცი, ან/და რაიმე ამ ორის კომბინაციად გადა-იქეცი. ამიტომაც, რაღაცნაირად მოვხურე ის ღია კარი, რომელიც წლების მანძილზე ორპირში მამყოფებდა ხოლმე. და ნელ-ნელა ზურგსუკან მდებარე ყველა სხვა კარს, ფანჯარას და სარკმელსაც ვკეტავ - წარსულს ვტოვებ წარსულში. უკვე ვხვდები, რამდენად უნაყოფოა კარების ღიად დატოვება და დროდადრო მისკენ ყურება. არის ამ წესში რაღაც ღრმად ჭეშმარიტი. რადგან, რამდენადაც ეს წესი პირნათლად დავიცავი, იმდენად ახალ ამბებად, ახალ დასაწყისად ვიქეცი.
ყველა ამბავში მაქსიმუმ ორი სცენარია: ან მარტო შენ ან შენ და სხვები. და რაც უფრო ღრმად ჩადიხარ ან/და ცხოვრება გაგდებს შენს თავში, მით უფრო თვალნათელი და ადვილი გასაგები ხდება: არავის არ აქვს შენი ვალი, არც შენ არ გაქვს არავის ვალი; საკუთარი თავის გარკვეული სიღრმიდან რომ გამოიხედო, დაინახავ, რომ არავინ არავის წინაშე არ არის ვალდებული. და არც შეიძლება იყოს. რაც უფრო მეტ ვალდებულებას იგრძნობ ან აგრძნობინებ, იმდენად დარჩები ამ ვალდებულებების რიგით სუბიექტად და მარიონეტ თოჯინად. და თუკი შეიძლება რამე ხანგრძლივი ან მუდმივი ამბავი იშვას, მხოლოდ ამ სიღრმიდან მოცქირალ ადამიანებს შორის და ისიც, თუ თანხვედრი სრუვილი იყო. ამდენად, თუკი რაიმე სრულდება, დასასრული ხელუხლებელი და წმინდა უნდა იყოს.
პ.ს. თავისუფლება არსებულის არჩევანში არ არის, თავისუფლება შექმნადი მომავლის არჩევაშია. მაგალითად: "ჩვენ შემთხვევით არ ვირჩევთ ერთმანეთს... ჩვენ ვხვდებით მხოლოდ მათ, ვინც უკვე არსებობს ჩვენს ქვეცნობიერში. თავიდან ჩვენ ვხატავთ ადამიანს ჩვენს წარმოდგენაში და მხოლოდ ამის მერე ვხვდებით მას, რეალურ ცხოვრებაში." (ც) ზიგმუნდ ფროიდი.
და ანუ...
არა, ადამიანები ემ ენდ ემსებივით ფერადები არიან, უბრალოდ უფრო მეტი ფერია და ის რა გემოსაც ხარ შეჩვეული შეიძლება ვეღარ იპოვო... ან გეგინოს რომ იპოვე. ფერი და ფორმაც სხვადასხვაა ზოგი .. მოკლედ გასინჯვუს შემდეგ, არ ნოგვწონს, ან ზუსტად ისაა ხოლმე რაც გვინდოდა , ან თავს ვიტყუებთ რომ ისაა ან რეალურად ისაა. ამიტომ მგონი იმის მაგივრად ორფერი ვიყოთ უბრალოდ უნდა გავაფერადოთ სამყარო ჩვენს ირგვლივ..
ჯგუფი: წევრები
პოსტები: 304
რეგისტრ.: 3-July 17
წევრი №: 780
ციტატა(vitom @ Apr 5 2018, 09:45 AM)
არა, ადამიანები ემ ენდ ემსებივით ფერადები არიან, უბრალოდ უფრო მეტი ფერია და ის რა გემოსაც ხარ შეჩვეული შეიძლება ვეღარ იპოვო... ან გეგინოს რომ იპოვე. ფერი და ფორმაც სხვადასხვაა ზოგი .. მოკლედ გასინჯვუს შემდეგ, არ ნოგვწონს, ან ზუსტად ისაა ხოლმე რაც გვინდოდა , ან თავს ვიტყუებთ რომ ისაა ან რეალურად ისაა. ამიტომ მგონი იმის მაგივრად ორფერი ვიყოთ უბრალოდ უნდა გავაფერადოთ სამყარო ჩვენს ირგვლივ..
ფერი შეიძლება გქონდეს, ოღონდ სხვისთვის; ერთი შეიძლება ერთ ფერად გთვლიდეს, მეორე მეორედ და ა.შ. საკუთარ თავისთვის შენ ძირითადად ერთი ფერი ხარ. ყოველ შემთხვევაში ფერი, ფორმა, გემო, ზომა და წონა ყველა ამბავში სხვადასხვაა; ყველა ადამიანი სხვადასხვა ფერია სხვადასხვასთან. თუმცა ეს აზრი, ჩემს აზრებს არ მიცვლის, უბრალოდ ავსებს.
ფერი შეიძლება გქონდეს, ოღონდ სხვისთვის; ერთი შეიძლება ერთ ფერად გთვლიდეს, მეორე მეორედ და ა.შ. საკუთარ თავისთვის შენ ძირითადად ერთი ფერი ხარ. ყოველ შემთხვევაში ფერი, ფორმა, გემო, ზომა და წონა ყველა ამბავში სხვადასხვაა; ყველა ადამიანი სხვადასხვა ფერია სხვადასხვასთან. თუმცა ეს აზრი, ჩემს აზრებს არ მიცვლის, უბრალოდ ავსებს.
მე არ ვარ ისეთი როგორიც სხვას უნდა რომ ვიყო. ან როგორსაც სხვა მხედავს. არც ჩემი თავისთვისვარ ორფერი და არც რაღაცეებით განისაზღვრება ზღვარი ადამიანის შესაძლებლობის...